Να ξαναβρούμε την πόλη μας

Γυρνώντας από τις “ολιγόμηνες” διακοπές μου στον Κορυδαλλό, αντιμετώπισα μια αρκετά διαφορετική πόλη από αυτήν που ήξερα. Δεν είμαι γενικά λάτρης του γνωμικού “κάθε πέρσι και καλύτερα”, γιατί σε γενικές γραμμές είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Αυτό που είδα όμως βιώνοντας την πόλη αυτή στην οποία μεγάλωσα ήταν αρκετά “βαρύ”. Δυστυχώς η πόλη, όπως μάλλον και το μεγαλύτερο μέρος της χώρας, φαίνεται να έχει πέσει σε κατάθλιψη.
Δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό δεν έχει αιτία. Η οικονομική κρίση – και η άσχημη πολιτική διαχείρισή της από την κυβέρνηση Παπανδρέου - , η εγκληματικότητα, η υποβάθμιση όλου αυτού του τομέα της πόλης που κάποτε αποκαλούσαμε “ιστορικό κέντρο” αλλά τώρα μάλλον θα πρέπει να λέμε “Κάσμπα” έχουν καταφέρει να κάνουν την Αθήνα μια πόλη σε μεγάλο βαθμό ξένη για τους Έλληνες κατοίκους της.
Ολόκληρες περιοχές “γκέτο” μέσα από τις οποίες απλά δεν περνάς , ειδικά αν τυχαίνει να είσαι πολύ μεγάλος ή πολύ μικρός σε ηλικία ή γυναίκα. Ολόκληρες περιοχές στις οποίες δεν μπορείς να δεις ένα φιλικό πρόσωπο. Κάτω από την Ομόνοια κάνουν “κουμάντο” οι άραβες. Πάνω από την Ομόνοια είναι η περιοχή των Σομαλών. Στον Άγιο Παντελεήμονα κάθε μέρα φέρνει μια ακόμη ... μάχη. Πότε και γιατί χάσαμε την πόλη μας;
Η ερώτηση σαφώς είναι ρητορική. Την χάσαμε, διότι αποτύχαμε ως συντεταγμένη Πολιτεία να θέσουμε συγκεκριμένους φραγμούς και όρια σε ένα κοινωνικό ρεύμα της εποχής μας, αυτό της μετανάστευσης. Την χάσαμε επίσης, επειδή ως συντεταγμένη Πολιτεία αποτύχαμε στο να διατηρήσουμε ανέπαφες κάποιες κοινωνικές δομές. Αυτές της γειτονιάς, της πρωταρχικής κοινότητας που στην ελληνική ιστορία πάντα αποτελούσε μια κυρίαρχη δομή προόδου και αλληλεγγύης. Χάσαμε την πόλη μας, όταν το 2008 την παραδώσαμε ως “στίβο μάχης” σε ένα μάτσο κουκουλοφόρους της άκρας αριστεράς που ήθελαν να κάνουν επαναστατική γυμναστική, με πρότυπο τα όσα είχαν συμβεί ενάμισι χρόνο νωρίτερα στο Παρίσι.
Χάσαμε την Αθήνα μας, όταν στις 5 Μαΐου, οι ίδιες αυτές περιθωριακές ομάδες δολοφόνησαν στο κέντρο τρεις ή μάλλον τέσσερις νεαρούς ανθρώπους, επειδή ήταν υπάλληλοι σε μια τράπεζα. Χάσαμε την πόλη μας, όταν επιτρέψαμε για χάρη “κοινωνικών δικαιωμάτων” να αποσταθεροποιηθεί εντελώς ο εμπορικός ιστός του κέντρου. Χάσαμε την πόλη μας, όταν μάθαμε στα παιδιά μας, να προτιμούν την αποβλάκωση στην τηλεόραση και τα playstation από το να παίζουν στην γειτονιά και να ακούγονται οι φωνές τους.
Το ερώτημα όμως δεν βρίσκεται εκεί. Το ερώτημα που πραγματικά εγείρεται είναι το αν μπορούμε να την ξαναβρούμε. Να ξανακάνουμε την Αθήνα μία πόλη σύγχρονη, μια πόλη στην οποία θα ανθίζει και πάλι η νεολαία της χώρας μας. Δίχως ιδεοληψίες περί πολυπολιτισμού. Προσωπικά πιστεύω ότι μπορούμε. Δεν είναι εύκολο αλλά ο ελληνικός λαός έχει αποδείξει ότι διαθέτει τεράστιες εφεδρείες. Ίσως αυτό συμβαίνει λόγω της μακράς του πορείας στην ιστορία.
Ίσως να είναι κάτι ιδιαίτερο στο DNA του ατίθασου Έλληνα, που ακόμη και σήμερα σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να είναι αντίθετος στα παγκοσμιοποιητικά σχέδια. Δεν πρόκειται όμως να γίνει από μόνο του. Προϋποθέτει σκληρή δουλειά, προϋποθέτει την δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να το προσπαθήσουν. Και κυρίως προϋποθέτει σωστές επιλογές τις κρίσιμες ώρες. Κάτι που δεν υπήρξε στις τελευταίες εκλογές. Με βάση αυτές τις τελευταίες επιλογές, η πόλη μπαίνει σε μια χειρότερη τροχιά, από ότι πριν. Με επιπρόσθετο πρόβλημα πλέον τον ίδιο της τον δήμαρχο.
Δημήτρης Παπαγεωργίου