Ο αγώνας δρόμου 100 ημερών μετ’ εμποδίων είναι σίγουρα το αγώνισμα που αγαπά η Κυβέρνηση. Μετά από εκείνο το παρθενικό κατοστάρι που ξεκίνησε πέρσι στις 4 Οκτώβρη, κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι τυρβάζαμε περί άλλα και κάναμε κι αμέριμνες στάσεις στο δρόμο, για να αγοράσουμε από τα γύρω γήπεδα πράσινο αγρό, ξαναποδυόμαστε τώρα, με μπροστάρη το μεγάλο σπρίντερ, το ΓΑΠ, σε ένα νέο εκατονταήμερο του κ…. μας. (Όταν λέμε «μπροστάρη», δεν εννοούμε «προπορευόμενο δρομέα» και άρα συναγωνιστή. Εννοούμε προπονητή. Βασική του δουλειά είναι να μας μετράει το χρόνο, να αναζητά χορηγούς, για να μπει καμιά φίρμα στην πλάτη της φανέλας μας και να επιλέγει σκευάσματα που πρήζουν αργά το συκώτι. Ο ίδιος αρκείται στο αθλητικό του παρελθόν και στο ερασιτεχνικό τρέινινγκ κατ’ οίκον… Αυτό αρκεί, για να του εξασφαλίσει διοικητική μακροζωία σε υψηλές θέσεις για απόστρατους του πρωταθλητισμού).
Αυτή τη φορά, οι 100 αγωνιστικές μέρες, δε μας χωρίζουν απλώς από μιαν αόριστη στοχοθεσία της Κυβέρνησης με πολλά ποδάρια, όπως πέρσι. Μας χωρίζουν από την καταβολή της 4ης δόσης του δανείου, το Μάρτιο. Στο τέλος του κοριντόρ, εκεί που εκτείνεται το νοητό νήμα του τερματισμού, θα περιμένει ο Στρος Καν με τα λεφτά στο βαλιτσάκι. Κι επειδή δεν έχουμε να λαμβάνουμε από το έπαθλο, επειδή δεν υπάρχει τελετή και βάθρο, καθόλου δεν τον νοιάζει πώς θα καταλήξουμε. Λιωμέ, ντοπέ ή ανακοπέ… Σημασία έχει να καταλήξουμε. Η κοπή του νήματος είναι το άπαν. Με την κακή την έννοια. Τη μεταφορική. Και το ακόμα χειρότερο; Η συνολική διοργάνωση στην οποία συμμετέχουμε είναι πανευρωπαϊκή. Σαν τα Τσικλητήρια. Με τη Μέρκελ και το IMF σε ρόλο κλητήρα. Απ’ τα στοιχήματα ήδη βγάζουνε οι απανταχού κλητήρες γερό παραδάκι. Εμείς κι οι Ιρλανδοί είμαστε τα φαβορί. Έπονται κι άλλα πολλά αουτσάιντερ. Και μπορεί να μας φαίνεται τώρα δα βαρύς ο τερματισμός, όμως στο τέλος του αγώνα, dead or alive, θα έχουμε αλλάξει κατηγορία. Θα έχουμε προαχθεί, από φλώροι Ευρωπαίοι, σε μαύρους. Σε Αφρικανούς. Καθ’ όλη την ιστορία του αθλητισμού, οι τριτοκοσμικοί υπήρξαν πιο επίμονοι, πιο ακούραστοι, πιο γρήγοροι. Αυτή είναι η ευκαιρία μας να τους μοιάσουμε. Κατά μίαν έννοια λοιπόν, πρέπει να ευγνωμονούμε όλους αυτούς που ξυπνάνε μέσα μας την Κένυα κι ας μας ρίχνουν χτυπήματα κάτω από τη ζώνη… του Ισημερινού. Πρόκειται για κοσμογονία γεωοικονομικού τύπου. Σπρώξε- σπρώξε τις τεκτονικές πλάκες, η Ευρώπη θα βρεθεί στην αποκατινή μεριά. Και οι φλώροι έσονται σιγά- σιγά αράπακλες, νίγκερς, νομιστεράκια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου