Ελπίδα µέσα από τα χαλάσµατα.

 Μέλος της ιαπωνικής Οµάδας Αυτοάµυνας κρατά µε ευτυχία στα χέρια του το τεσσάρων µηνών κοριτσάκι που ανασύρθηκε σώο και αβλαβές από τα ερείπια των κτιρίων στην πόλη Ισινοµάκι που βρέθηκε στο επίκεντρο της καταστροφής Χιλιάδες πτώµατα, παντού ερείπια, έλλειψη νερού, τροφίµων και καυσίµων. Οι επιζώντες στην πόλη Ισινοµάκι, στην επαρχία Μιγιάγκι που βρέθηκε στο επίκεντρο της καταστροφής, αντιµετωπίζουν τη συµφορά τους µε υποµονή και αξιοπρέπεια. Είναι χαρακτηριστικό των Γιαπωνέζων, λένε οι ίδιοι. Πόσο θα αντέξουν ακόµα όµως;  Σύµφωνα µε τις πρώτες εκτιµήσεις των Αρχών, το τσουνάµι άφησε πίσω του περίπου 10.000 νεκρούς στην πόλη Ισινοµάκι, σε σύνολο 160.000 κατοίκων. Και δεν είναι µόνο ο τεράστιος αριθµός των χαµένων ζωών το µείζον θέµα. Οι Αρχές αντιµετωπίζουν πολύ σοβαρό πρόβληµα όσον αφορά το πώς θα διαχειριστούν όλα αυτά τα πτώµατα. Μολονότι στην περιοχή οι νεκροί παραδοσιακά αποτεφρώνονται, η καύση δεν είναι η καλύτερη λύση αυτή τη στιγµή δεδοµένων των ελλείψεων σε καύσιµα και υποδοµές. «Η πόλη µας διαθέτει µόνο ένα κρεµατόριο, το οποίο µπορεί να διαχειριστεί περίπου 18 πτώµατα την ηµέρα», σχολιάζει στην «Γκάρντιαν» ο αντιδήµαρχος της πόλης Ετσούρο Κιταµούρα. «Εάν υπάρχουν πράγµατι 10.000 πτώµατα, χρειάζονται τουλάχιστον 500 µέρες για να αποτεφρωθούν όλα», προσθέτει.  Για την ώρα, ως νεκροτοµεία λειτουργούν τα σχολεία. Παρά τις εξαιρετικά χαµηλές θερµοκρασίες και το χιόνι, είναι αδύνατο να εξακολουθήσουν τα πτώµατα να φυλάσσονται εκεί και για τον λόγο αυτό οι Αρχές επεξεργάζονται την προοπτική των µαζικών τάφων.  ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΡΟΦΙΜΩΝ. ∆εν είναι όµως αυτό το µοναδικό πρόβληµα ούτε ίσως το πιο επείγον να επιλυθεί.  Είδη πρώτης ανάγκης, κυρίως νερό, τρόφιµα και καύσιµα, εξαντλούνται µέρα µε τη µέρα. Η κεντρική κυβέρνηση της Ιαπωνίας έχει ήδη αποστείλει οµάδες βοήθειας και έχει δεσµευτεί να στείλει και άλλους εθελοντές και προµήθειες. Καθώς τα οδικά δίκτυα έχουν καταστραφεί ολοσχερώς, τα τρόφιµα µεταφέρονται στην πόλη µε ελικόπτερα, τα οποία προσγειώνονται σε κοντινό γήπεδο ποδοσφαί ρου. Φαίνεται όµως πως δεν έχει γίνει αντιληπτό το µέγεθος της καταστροφής. «Αυτά που µας στέλνουν δεν είναι αρκετά», λέει ο Κιταµούρα. «Οι ανάγκες µας είναι τεράστιες. Οι άνθρωποι είναι άστεγοι και θα παραµείνουν για πολύ καιρό ακόµα».  Οπως είναι αναµενόµενο, τα ράφια των σούπερ µάρκετ αδειάζουν και δεν ξαναγεµίζουν παρά µε τα απολύτως απαραίτητα: σε κάθε καταναλωτή παρέχονται αυστηρά έως δύο κοµµάτια ψωµί την ηµέρα. Για πολλούς η κατάσταση είναι απελπιστική. «Πεινάω. Και εγώ και τα τέσσερα παιδιά µου. Το καθηµερινό µας γεύµα είναι µια µπανάνα και µια χούφτα ρύζι», εξηγεί η Χιρόκο Κόντο που εργάζεται σε γηροκοµείο. Παρόµοια κατάσταση επικρατεί στα 106 κέντρα εκκένωσης, όπου έχουν βρει κατάλυµα σχεδόν 40.000 άνθρωποι. Κάθονται στα πατώµατα, κοιµούνται στους διαδρόµους και από τις τηλεοράσεις παρακολουθούν το µέγεθος της καταστροφής και τις εξελίξεις στα πυρηνικά εργοστάσια. Οι µακάβριες εικόνες αποσπούν για λίγο το άδειο στοµάχι τους.      «∆εν ξέρουµε πόσο θα αντέξουµε ακόµη.     Τους επόµενους µήνες πρέπει να οπλιστούµε µε υποµονή. Αυτό άλλωστε είναι χαρακτηριστικό του ιαπωνικού λαού», τονίζει η Γιοσινόρι Σάτο, εκπρόσωπος του δήµου.    Υπάρχει µόνο στον χάρτη  ΕΩΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ το βράδυ, ήταν ένα µικρό τοπικό λιµάνι της Ιαπωνίας. Μια όµορφη επαρχιακή πόλη µε ορυζώνες στα προάστια. Σήµερα, το Μινάµι Σανρίκου υπάρχει µόνο στον χάρτη. Περίπου 1.000 πτώµατα έχουν ξεβραστεί µέχρι σήµερα στις ακτές και άλλοι 8.000 άνθρωποι ακόµη αγνοούνται, ενώ ο συνολικός πληθυσµός της πόλης δεν ξεπερνά τις 17.000.  Η καταστροφή είναι ολοκληρωτική και οι εικόνες από ψηλά το αποδεικνύουν περίτρανα: οι δρόµοι µόλις που φαίνονται, ενώ από τα σπίτια δεν έχουν µείνει παρά µόνο τα θεµέλια, καταπλακωµένα από ξύλα και µπετόν. Τα σωστικά συνεργεία δίνουν καθηµερινά µάχη αναζητώντας ίχνη ζωής κάτω από τα ερείπια και κάπως έχουν καθαρίσει ορισµένες περιοχές από τα χαλάσµατα. Ανθρωποι µόνοι περιπλανώνται άσκοπα σε ό,τι έχει αποµείνει από τους δρόµους. Ανδρες, γυναίκες, παιδιά, µε δάκρυα στα µάτια κοιτούν αυτό που κάποτε ήταν το σπίτι τους.  Ενας 79χρονος περιφέρεται µε το ποδήλατό του. Την ώρα του σεισµού, θυµάται, βρισκόταν στη θάλασσα. «Αµέσως κατάλαβα τι συνέβη και ήξερα ότι θα επακολουθήσει τσουνάµι. Υπήρξαν δύο ακόµη προειδοποιήσεις: η προφανής – ο συναγερµός από τα ηχεία που συνδέονται µε το δηµαρχείο – και η σταδιακή υποχώρηση του νερού από την ακτή, πρόδροµος του επερχόµενου κύµατος», λέει εξηγώντας πώς πρόλαβε να σωθεί ο ίδιος.