Στην προχθεσινή σύνοδο των ηγετών της ΕΕ (Ευρωπαϊκό Συμβούλιο 24-25 Μαρτίου) υπήρξαν όπως πάντα κερδισμένοι αλλά και χαμένοι με πρώτη τη Λιβύη. Εκτός των μεγάλων κρατών κερδισμένοι για ακόμα μια φορά ήταν οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί και τα διεθνή πετρελαϊκά συμφέροντα. Με δυο λόγια το Μεγάλο Κεφάλαιο (εφ' εξής Μ.Κ.) βρήκε νέους τρόπους να κατοχυρώσει τα υπερκέρδη του μέσα σε από «ανθρωπιστικές» επιχειρήσεις και οικονομικούς πολέμους. Εν μέσω οξύτατης κρίσης λοιπόν, την ώρα που όλοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί αναζητούν υποτίθεται τρόπους για έξοδο από το εσωτερικό οικονομικό αδιέξοδο και βέβαια χρήματα για την στήριξη των ευρωπαϊκών κοινωνιών, είχαμε τα εξής αποτελέσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου: α) καμία επιβολή φόρου στις διεθνείς κερδοσκοπικές μετακινήσεις του Μ.Κ (τον περίφημο φόρο Tobin) που θα απέφερε τεράστια ποσά σε όλα τα κράτη β) προαναγγελία της ΕΚΤ για αύξηση του επιτοκίου δανεισμού τον Απρίλιο την ώρα που η ύφεση τσακίζει την πραγματική οικονομία της ΕΕ γ) μεταφορά του βάρους στήριξης των τραπεζών (δηλαδή των αεριτζήδων τοκογλύφων) στις πλάτες των κρατών με τη χορήγηση νέων δανείων με την εγγύηση του Δημοσίου και τέλος δ) συνέχιση της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη με τεράστιο ανθρωπιστικό και οικονομικό κόστος για τα εμπλεκόμενα κράτη. Κεντρικές τράπεζες : οι ακίνητοι «τροχονόμοι» του Μ.Κ.
Ας επιστρέψουμε όμως στις τράπεζες και την ΕΕ για να θυμηθούμε λίγο τι έχει συμβεί μέχρι τώρα σε σχέση με την Ελλάδα. Αρχικά ο θεμελιακός μηχανισμός στήριξης των τραπεζών ήταν ο δανεισμός τους με επιτόκιο 1% (!) από την ΕΚΤ, την ώρα που τα κράτη μέλη δανείζονταν με 5% έως και 6,5% από τις ίδιες τις τράπεζες! Αυτή η τοκογλυφική δραστηριότητα με θύμα το κράτος δεν εμπόδισε τις τράπεζες απ' το να αναζητήσουν και νέα θύματα μεταξύ των πολιτών. Πλήθος καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων κατά την τελευταία δεκαετία χορηγήθηκαν μαζικά σε ανθρώπους με αντικειμενικά μειωμένη πιστοληπτική ικανότητα. Παρ' όλα αυτά οι τράπεζες συσσώρευσαν δισεκατομμύρια ευρώ σε τέτοιες «επισφάλειες», παίρνοντας ρίσκα τα οποία σήμερα δηλώνουν αδυναμία να αντιμετωπίσουν. Η μέθοδος διαφυγής γνωστή: μετατροπή των δανείων αυτών σε «τοξικά» χρηματοοικονομικά προϊόντα μέσω τιτλοποιήσεων και πέρασμα των υποχρεώσεων σε άλλους. Μάλιστα την περασμένη εβδομάδα ψηφίστηκε στην Βουλή το φορονομοσχέδιο με μια τροπολογία που φωτογραφικά αντιμετωπίζει και αυτό το πρόβλημα των τραπεζών. Θα δανείζονται ελεύθερα από την Τράπεζα της Ελλάδας (ΤτΕ) χρησιμοποιώντας τέτοιους «τοξικούς» τίτλους αλλά με την εγγύηση του Δημοσίου που αναλαμβάνει από δω και πέρα πρακτικά όλο το βάρος των επισφαλειών τους. Θυμίζουμε εδώ ότι το ελληνικό Δημόσιο έχει ήδη προσφέρει στις τράπεζες εγγυήσεις ύψους 85 δις ευρώ, ενώ οι «ελληνικές» τράπεζες έχουν λάβει επίσης ρευστότητα 95 δις ευρώ από το ευρωσύστημα. Ο ρόλος της ΤτΕ είναι πάντοτε αυτός του δήθεν ουδέτερου διαμεσολαβητή μεταξύ Κράτους και Μ.Κ., του ρυθμιστή της κυκλοφορίας των κεφαλαίων μέσω της υποτιθέμενης εποπτείας των τραπεζών. Στην πραγματικότητα τέτοια ισορροπία ή εποπτεία δεν υπάρχει γιατί η κεντρική τράπεζα δεν θέλει ούτε μπορεί να την επιβάλει. Ας μην ξεχνάμε η ΤτΕ είναι και αυτή μια ΑΕ (όπως και οι υπόλοιπες τράπεζες με διαχρονικά μεγάλα κέρδη) και ανθρώπους στη διοίκηση που είτε ανακυκλώνονται σε παρόμοιες ανώτατες θέσεις από άλλες ιδιωτικές τράπεζες, είτε είναι έμμεσα εξαρτημένοι από το Μ.Κ. με πολλούς τρόπους.
Συμπεράσματα
Από τη συνολική διαχείριση του ευρωσυστήματος (μέλος του οποίου είναι η ΤτΕ) κάποια ισχυρά κράτη-μέλη βγήκαν ξανά κερδισμένα και κάποιοι «αδύναμοι κρίκοι» πλήρωσαν ακριβά μια μικρή «παράταση ζωής», εξαντλώντας μελλοντικά αποθέματα δυνάμεων σε μια πρόσκαιρη αναβολή εκτέλεσης της ποινής τους, δηλαδή της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Την ίδια ώρα, το περίφημο «Σύμφωνο για το ευρώ», το οποίο μετά τις πιέσεις Γερμανίας και Γαλλίας εγκρίθηκε από την ΕΕ, «δεν θα προσφέρει καμία προστιθέμενη αξία συγκριτικά με τα ήδη υπάρχοντα εργαλεία δημοσιονομικής πειθαρχίας». Και αυτά δεν είναι λόγια κάποιου ευρωσκεπτικιστή, αλλά του ίδιου του προέδρου του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ! Ο δε... Έλληνας πρωθυπουργός πήγε στην Εαρινή Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου αναζητώντας μια «νέα αρχιτεκτονική για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα» και την «ευρωπαϊκή οικονομική αλληλεγγύη». Αντί για αυτές τις χιμαιρικές επιδιώξεις, «κέρδισε» ένα γερό πρόστιμο για την μη έγκαιρη αποπληρωμή του δανείου, ανέλαβε την υποχρέωση για διαρκή δημοσιονομική λογοδοσία της χώρας μας έναντι Βρυξελλών και εταίρων (ή «Εταίρων») και παραχώρησε στους ξένους τον άμεσο έλεγχο της διάθεσης των κάθε είδους εθνικών πόρων. Από δω και πέρα, η ΕΕ θα έχει λόγο τόσο στην (βεβιασμένη) εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μας αξίας τουλάχιστον 50 δις ευρώ, όσο και στη μόνιμη «οικονομική διακυβέρνηση» της χώρας. Τελικά η Ελλάδα δεν είναι τόσο μακριά από τη Λιβύη, όσο δείχνει ο χάρτης...
.elkosmos
Ας επιστρέψουμε όμως στις τράπεζες και την ΕΕ για να θυμηθούμε λίγο τι έχει συμβεί μέχρι τώρα σε σχέση με την Ελλάδα. Αρχικά ο θεμελιακός μηχανισμός στήριξης των τραπεζών ήταν ο δανεισμός τους με επιτόκιο 1% (!) από την ΕΚΤ, την ώρα που τα κράτη μέλη δανείζονταν με 5% έως και 6,5% από τις ίδιες τις τράπεζες! Αυτή η τοκογλυφική δραστηριότητα με θύμα το κράτος δεν εμπόδισε τις τράπεζες απ' το να αναζητήσουν και νέα θύματα μεταξύ των πολιτών. Πλήθος καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων κατά την τελευταία δεκαετία χορηγήθηκαν μαζικά σε ανθρώπους με αντικειμενικά μειωμένη πιστοληπτική ικανότητα. Παρ' όλα αυτά οι τράπεζες συσσώρευσαν δισεκατομμύρια ευρώ σε τέτοιες «επισφάλειες», παίρνοντας ρίσκα τα οποία σήμερα δηλώνουν αδυναμία να αντιμετωπίσουν. Η μέθοδος διαφυγής γνωστή: μετατροπή των δανείων αυτών σε «τοξικά» χρηματοοικονομικά προϊόντα μέσω τιτλοποιήσεων και πέρασμα των υποχρεώσεων σε άλλους. Μάλιστα την περασμένη εβδομάδα ψηφίστηκε στην Βουλή το φορονομοσχέδιο με μια τροπολογία που φωτογραφικά αντιμετωπίζει και αυτό το πρόβλημα των τραπεζών. Θα δανείζονται ελεύθερα από την Τράπεζα της Ελλάδας (ΤτΕ) χρησιμοποιώντας τέτοιους «τοξικούς» τίτλους αλλά με την εγγύηση του Δημοσίου που αναλαμβάνει από δω και πέρα πρακτικά όλο το βάρος των επισφαλειών τους. Θυμίζουμε εδώ ότι το ελληνικό Δημόσιο έχει ήδη προσφέρει στις τράπεζες εγγυήσεις ύψους 85 δις ευρώ, ενώ οι «ελληνικές» τράπεζες έχουν λάβει επίσης ρευστότητα 95 δις ευρώ από το ευρωσύστημα. Ο ρόλος της ΤτΕ είναι πάντοτε αυτός του δήθεν ουδέτερου διαμεσολαβητή μεταξύ Κράτους και Μ.Κ., του ρυθμιστή της κυκλοφορίας των κεφαλαίων μέσω της υποτιθέμενης εποπτείας των τραπεζών. Στην πραγματικότητα τέτοια ισορροπία ή εποπτεία δεν υπάρχει γιατί η κεντρική τράπεζα δεν θέλει ούτε μπορεί να την επιβάλει. Ας μην ξεχνάμε η ΤτΕ είναι και αυτή μια ΑΕ (όπως και οι υπόλοιπες τράπεζες με διαχρονικά μεγάλα κέρδη) και ανθρώπους στη διοίκηση που είτε ανακυκλώνονται σε παρόμοιες ανώτατες θέσεις από άλλες ιδιωτικές τράπεζες, είτε είναι έμμεσα εξαρτημένοι από το Μ.Κ. με πολλούς τρόπους.
Συμπεράσματα
Από τη συνολική διαχείριση του ευρωσυστήματος (μέλος του οποίου είναι η ΤτΕ) κάποια ισχυρά κράτη-μέλη βγήκαν ξανά κερδισμένα και κάποιοι «αδύναμοι κρίκοι» πλήρωσαν ακριβά μια μικρή «παράταση ζωής», εξαντλώντας μελλοντικά αποθέματα δυνάμεων σε μια πρόσκαιρη αναβολή εκτέλεσης της ποινής τους, δηλαδή της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Την ίδια ώρα, το περίφημο «Σύμφωνο για το ευρώ», το οποίο μετά τις πιέσεις Γερμανίας και Γαλλίας εγκρίθηκε από την ΕΕ, «δεν θα προσφέρει καμία προστιθέμενη αξία συγκριτικά με τα ήδη υπάρχοντα εργαλεία δημοσιονομικής πειθαρχίας». Και αυτά δεν είναι λόγια κάποιου ευρωσκεπτικιστή, αλλά του ίδιου του προέδρου του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ! Ο δε... Έλληνας πρωθυπουργός πήγε στην Εαρινή Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου αναζητώντας μια «νέα αρχιτεκτονική για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα» και την «ευρωπαϊκή οικονομική αλληλεγγύη». Αντί για αυτές τις χιμαιρικές επιδιώξεις, «κέρδισε» ένα γερό πρόστιμο για την μη έγκαιρη αποπληρωμή του δανείου, ανέλαβε την υποχρέωση για διαρκή δημοσιονομική λογοδοσία της χώρας μας έναντι Βρυξελλών και εταίρων (ή «Εταίρων») και παραχώρησε στους ξένους τον άμεσο έλεγχο της διάθεσης των κάθε είδους εθνικών πόρων. Από δω και πέρα, η ΕΕ θα έχει λόγο τόσο στην (βεβιασμένη) εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μας αξίας τουλάχιστον 50 δις ευρώ, όσο και στη μόνιμη «οικονομική διακυβέρνηση» της χώρας. Τελικά η Ελλάδα δεν είναι τόσο μακριά από τη Λιβύη, όσο δείχνει ο χάρτης...
.elkosmos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου