Της Σοφίας Χριστοφορίδου
Πριν από ακριβώς έναν χρόνο το “πιστόλι” τοποθετήθηκε στο τραπέζι και άνθρωποι με ονόματα που τελειώνουν σε -ερ, -ελ, -ζουχ και -σεν, καθώς και μία σειρά από άλλα πρόσωπα, μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μας και καθόρισαν ποιος θα είναι ο νέος μας μισθός, πότε θα πάρουμε σύνταξη, πόσους μαθητές θα έχουν οι τάξεις στα σχολεία. Η “ΜτΚ” παρουσιάζει τους θετικούς και αρνητικούς πρωταγωνιστές της ελληνικής κρίσης.
Άγκελα Μέρκελ: Η σιδηρά κυρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης έπαιξε (και συνεχίζει να παίζει) τον καθοριστικότερο ρόλο στην ελληνική κρίση. Η γερμανίδα καγκελάριος χρεώνεται την τραγική καθυστέρηση που επέδειξε η Ευρώπη το κρίσιμο διάστημα Φεβρουαρίου-Μαρτίου 2010, όταν ξεκίνησε το ράλι των σπρεντ. Σήμερα εμφανίζεται μεν σαφώς θετικότερη -από το “Κακώς βάλαμε την Ελλάδα στο ευρώ” φτάσαμε στο “Θα βοηθήσουμε την Ελλάδα γιατί είναι αξιόπιστη”-, παραμένει όμως εγκλωβισμένη στα δεδομένα της εσωτερικής πολιτικής της Γερμανίας.
Νικολά Σαρκοζί: Ο πρόεδρος της Γαλλίας είναι το δεύτερο βιολί, πίσω από την Άγκελα Μέρκελ. Αντιστάθηκε σθεναρά στην εμπλοκή του ΔΝΤ στην ελληνική κρίση, μεταξύ άλλων διότι φοβόταν (δικαίως, όπως αποδείχθηκε) την εκτίναξη της δημοτικότητας του Ντομινίκ Στρος Καν. Σαφώς πιο πρόθυμος ήταν να προσφέρει στήριξη στην Ελλάδα σε σχέση με τη Γερμανία καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης. Κατηγορείται από πολλούς στην Ευρώπη για “μυστική διπλωματία” με την κ. Μέρκελ. Οι δυο τους αποφάσισαν χωρίς να ρωτήσουν κανέναν να προωθηθεί το “σύμφωνο ανταγωνιστικότητας”.
Μπαράκ Ομπάμα: Έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις: Τον Απρίλιο του 2010 ο αμερικανός πρόεδρος πίεσε την κ. Μέρκελ να επισπεύσει την απόφαση για παροχή βοήθειας στην Ελλάδα. Έντεκα μήνες αργότερα έστειλε τον υπουργό Οικονομικών Τ. Γκάιτνερ σε “ειδική αποστολή” στη Γερμανία, για να ασκήσει πίεση, ενόψει της συνόδου κορυφής, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα για χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία.
Ντομινίκ Στρος Σκαν: Αν και το τελευταίο που θυμόμαστε ήταν η φράση του “Η Ελλάδα είναι βουτηγμένη στα σκ...”, ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ ήταν από αυτούς που πίεζε τη Γερμανία για ανάληψη δράσης άμεσα. Εξαρχής υποστήριξε την παράταση του χρόνου αποπληρωμής των ελληνικών δανείων και τη μείωση του επιτοκίου. Αποτελεί προσωπικό και πολιτικό στοίχημα για τον ίδιο η επιτυχία του προγράμματος της τρόικας. Επί δικής του ηγεσίας, εξάλλου, το ΔΝΤ ενεπλάκη σε μία κρίση στην καρδιά της αναπτυγμένης Ευρώπης, αναβαθμίζοντας καθοριστικά τον ρόλο τού οργανισμού.
Ζαν Κλοντ Τρισέ: Αν και δεν έκρυψε τη δυσαρέσκειά του για την εμπλοκή του ΔΝΤ στα της ευρωζώνης, “έβαλε πλάτη” για τη στήριξη της Ελλάδας με την απόφαση της ΕΚΤ να παρέχει απεριόριστη ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες. Επιπρόσθετα, κράτησε το επιτόκιο δανεισμό στο ιστορικό χαμηλό του 1%. Δεν παρέλειπε να δηλώνει συχνά πυκνά την εμπιστοσύνη του ότι η χώρα μας θα τα καταφέρει, ενώ ήταν εξ αρχής κατηγορηματικός ότι δεν τίθεται θέμα πτώχευσης και εξόδου της χώρας από το ευρώ. Πίεσε ασφυκτικά το Βερολίνο να δεχτεί την ήπια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με κεφάλαια του μηχανισμού σταθερότητας. Τον τελευταίο χρόνο της, κατά γενική ομολογία, επιτυχούς θητείας του θέλει πάση θυσία να αποφύγει την αμαύρωση της κληρονομιάς του από την κρίση χρέους.
Η τρόικα των οίκων αξιολόγησης (Moody’s, Fitch, Standart & Poor’s): Το συνεχές σφυροκόπημα με αξιολογήσεις που έφτασαν τα ελληνικά ομόλογα στο επίπεδο junk (σκουπίδια) πυροδότησε την κρίση χρέους και την αδυναμία δανεισμού της χώρας μας από τις αγορές. Οι γνώστες λένε ότι, τορπιλίζοντας τις αδύναμες χώρες της Ευρώπης, προσπαθούν τώρα να εξιλεωθούν για την παταγώδη, αν όχι ύποπτη, αποτυχία τους να εντοπίσουν κινδύνους σε περιπτώσεις όπως η Λίμαν Μπράδερς. Τα ζητήματα της ρύθμισης της λειτουργίας τους και της δημιουργίας ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης έχουν μπει για τα καλά στην ευρωπαϊκή ατζέντα.
Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: Ο βέλγος πρωθυπουργός και πρόεδρος του Eurogroup εμφανιζόταν σταθερά υπέρ της στήριξης της Ελλάδας. Εξαπέλυσε πυρά κατά της Γερμανίας και της Γαλλίας υπογραμμίζοντας ότι γνώριζαν για το οικονομικό πρόβλημα και τα αμφιβόλου ορθότητας στατιστικά στοιχεία αλλά τους ενδιέφεραν οι εξαγωγές προς τη χώρα μας. Κατηγόρησε τη Γερμανία ότι δεν σκέφτεται το κοινό καλό της Ευρώπης, ενώ τάχθηκε υπέρ του ευρωομολόγου, το οποίο προωθεί φανατικά και η ελληνική κυβέρνηση.
Όλι Ρεν: Στις αρχές του 2011 ο κοινοτικός επίτροπος περιέλαβε την Ελλάδα στα καλά παραδείγματα “χωρών που πέτυχαν να δρομολογήσουν θαρραλέες μεταρρυθμίσεις χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος”. Λίγο πριν υπογράψουμε το μνημόνιο μας ευχήθηκε στα ελληνικά “Καλό κουράγιο”, καθώς ο ίδιος αργότερα θα ζητούσε μετ’ επιτάσεως από την Ελλάδα να λάβει νέα μέτρα
Βόλφγκαγκ Σόιμπλε: Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας χαρακτήρισε το 2009 “κατάχρηση αλληλεγγύης” την παροχή οικονομικής βοήθειας, μίλησε για τον κίνδυνο στάσης πληρωμών της Ελλάδας, ενώ η δήλωσή του ότι ίσως να ήταν καλύτερο για τις χώρες με μεγάλα χρέη να εγκαταλείψουν τη νομισματική ένωση προκάλεσε σάλο. Παρ’ όλα αυτά, θεωρείται ότι ανήκει στους ευρωπαϊστές της γερμανικής κυβέρνησης.
Άξελ Βέμπερ: Ο διοικητής της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας και φερόμενος ως φαβορί να διαδεχτεί τον Ζαν Κλοντ Τρισέ στην ΕΚΤ (αποσύρθηκε τελικά) ήταν ο άνθρωπος που αρχικά προσπάθησε να σταµατήσει τη χορήγηση κάθε οικονοµικής βοήθειας και έπειτα θέλησε να µην επιτρέψει στο ∆ΝΤ να παρέµβει στον μηχανισμό χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Ήταν ο ίδιος που διαφώνησε δηµόσια με την απόφαση της πλειοψηφίας του διοικητικού συµβουλίου της ΕΚΤ να αγοράσει κρατικά οµόλογα περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης, όπως αυτά της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, επικαλούµενος “σηµαντικούς κινδύνους για τη σταθερότητα”.
Κριστίν Λαγκάρντ: Η στήριξη της υπουργού Οικονομικών της Γαλλίας δεν περιορίστηκε στα χαμόγελα συμπάθειας προς τον ομόλογό της Γ. Παπακωνσταντίνου, όταν δεχόταν τα πυρά των συναδέλφων του στις συνόδους κορυφής. Διέβλεψε ότι πίσω από την επίθεση των αγορών στην Ελλάδα κρύβεται επίθεση στο ίδιο το ευρώ και επέκρινε τον ρόλο των οίκων αξιολόγησης. Ήταν αυτή που ζήτησε επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου μας και δήλωσε ότι η Ελλάδα θα διαψεύσει τις Κασσάνδρες.
Η ελληνική τρόικα (Κλ. Μαζούχ, Σ. Ντερούζ, Π. Τόμσεν): Οι άνθρωποι που αποτελούν το “πρόσωπο” της τρόικας (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Κάθε τους ταξίδι στην Ελλάδα συνοδεύεται από ανακοίνωση νέων σκληρών μέτρων, που έρχονται να συμπληρώσουν το πρώτο μνημόνιο. Το ύφος που υιοθέτησαν στην τελευταία τους συνέντευξη Τύπου και κυρίως η αποκάλυψη ότι επίκειται εκτεταμένο πρόγραμμα πώλησης περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου προκάλεσαν την αντίδραση της κυβέρνησης, που δέχτηκε σοβαρό επικοινωνιακό πλήγμα και αποφάσισε να... μην ξαναδοθούν συνεντεύξεις Τύπου από τους τρεις αξιωματούχους.
Μπράιαν Κόουεν, Ζοζέ Σόκρατες: Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιρλανδίας και ο παραιτηθείς ομόλογός του της Πορτογαλίας είναι τα δύο πιο επιφανή πολιτικά θύματα της κρίσης χρέους. Ο πρώτος χρεώνεται την ακατανόητη, για πολλούς, απόφαση να εγγυηθεί το ιρλανδικό δημόσιο την έκθεση των τραπεζών της Ιρλανδίας, στέλνοντας τον άλλοτε κελτικό τίγρη στην αγκαλιά της τρόικας. Ο δεύτερος δεν κατάφερε να πείσει την αντιπολίτευση να συναινέσει στη λήψη μέτρων, με σκοπό την αποφυγή της μοίρας της Ελλάδας και της Ιρλανδίας. Σήμερα οι περισσότεροι εκτιμούν ότι είναι ζήτημα χρόνου να συμβεί αυτό.
Bild - Spiegel: Η λαϊκ(ιστικ)ή εφημερίδα Bild, το μεγαλύτερο σε κυκλοφορία ταμπλόιντ της Ευρώπης, πρωταγωνίστησε στην εκστρατεία δυσφήμισης της Ελλάδας, με εμπρηστικούς τίτλους, του τύπου “Πουλήστε την Ακρόπολη”, απευθυνόμενη στα πιο ξενοφοβικά ένστικτα της γερμανικής κοινωνίας. Η σοβαρή και έγκυρη πολιτική επιθεώρηση Spiegel επιτέθηκε μετωπικά σε αυτό το είδος δημοσιογραφίας, κυκλοφορώντας πρόσφατα με τίτλο στο εξώφυλλο: “Bild: Οι Εμπρηστές”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου