Πρώτα «εξέγερση» και μετά, «επέμβαση» στη Λιβύη

Απαράδεκτη η ελληνική εμπλοκή
Η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα», όπως αποκαλείται αφελώς η παγκόσμια συλλογικότητα των χρηματοπιστωτικών και ενεργειακών συμφερόντων που κάνει γεωπολιτική μηχανική ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, τα έβαλε με τον Λίβυο ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι, αφού πρώτα έστησε μια (πορτοκαλί τύπου) «εξέγερση» εις βάρος του. Τον χτυπούν ύπουλα δια αέρος, καθώς αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν χερσαίες δυνάμεις, κάτι που θα ενείχε άλλωστε τεράστιο ρίσκο. Φυσικά, τις συνέπειες της «καουμπόικης» δράσης των ΗΠΑ και των Βρετανών, αλλά και των Γάλλων, οι οποίοι απομακρύνονται επί Σαρκοζί πολύ από τις ιστορικές επιταγές του Ντε Γκολ, θα κληθεί να τις πληρώσει κυρίως η χώρα μας, όταν το κύμα των Λίβυων προσφύγων πλημμυρίσει τις ακτές της Κρήτης...
Η ελληνική στρατιωτική εμπλοκή (την ώρα μάλιστα που η φρεγάτα μας έχει αποχωρήσει από το Κέρας της Αφρικής για... «οικονομία», αφήνοντας τα ελληνικά πλοία που περνούν από εκεί απροστάτευτα στο έλεος των πειρατών), είναι πραγματικά εξωφρενική. Τραυματίζει θανάσιμα την εικόνα μας στον αραβικό κόσμο και μας καθιστά, στην ουσία, δορυφόρο των Αμερικάνων και των εν ΗΠΑ σιωνιστικών συμφερόντων. Κανείς στην κυβέρνηση της Αθήνας δεν παραδειγματίστηκε από τη σώφρονα στάση των Γερμανών. Είναι πλέον σαφές τοις πάσι ότι η χώρα μας μπαίνει σε περιπέτειες, με απρόβλεπτη εξέλιξη... Αλλά τι να περιμένει κανείς από τον GAP και τον εκ των συντακτών του σχεδίου Ανάν, ο οποίος κατοικοεδρεύει στη Ζαλοκώστα;
Φυσικά, το έργο της «επέμβασης» το έχουμε ξαναδεί. Στο Ιράκ, στο Κοσσυφοπέδιο και στη Σερβία (όπου πάλι δεν τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν χερσαίες δυνάμεις), στο Αφγανιστάν... Στην Κύπρο το 1974, αλλά και στη Ρουάντα δύο δεκαετίες αργότερα, όπου σφαγιάστηκε πολύς κόσμος, η «διεθνής κοινότητα» σφύριζε αδιάφορα. Στη Ρουάντα δεν έχει πετρέλαιο και στην Κύπρο, η «διεθνής κοινότητα», ήταν, στο πρόσωπο των Βρετανών αποικιοκρατών, ο σκιώδης ενορχηστρωτής της εισβολής του Αττίλα.
Τελικά, τίποτα δεν άλλαξε στην πολιτική των ΗΠΑ και των συνοδοιπόρων τους. Τη δεκαετία του '80, οι ΗΠΑ έπαιζαν ανάλογα παιχνίδια στη Λατινική Αμερική. Σε βάθος χρόνου, το γεωπολιτικό παίγνιο, δεν τους βγήκε. Πλέον, στη Λατινική Αμερική, η συντριπτική πλειοψηφία των ηγετών έχουν απογαλακτιστεί από την αμερικανική επιρροή και δεν δίνουν δεκάρα για τις προτεραιότητες της αμερικάνικης πολιτικής στην περιοχή. Κάποιος ανόητος φαίνεται, έκανε το ίδιο πάλι λάθος και είπε στην Ουάσινγκτον ότι οι Άραβες στη Μέση Ανατολή, επιθυμούν να βάλουν στο κεφάλι τους, νέους δυνάστες, και ότι επιθυμούν να δουν να καρπώνεται τον φυσικό πλούτο των χωρών τους, μια δράκα πολυεθνικών πετρελαϊκών εταιρειών.
Δεν είναι έτσι. Τα εσωτερικά ζητήματα που ανακύπτουν σε χώρες της Μέσης Ανατολής, η οποία ποτέ δεν διακρινόταν άλλωστε για την πολιτική της σταθερότητα, πρέπει να επιλύονται από τους οικείους λαούς και τους μηχανισμούς τους. Η υποκριτικού χαρακτήρα παρεμβατικότητα που παρατηρείται, στο όνομα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», δεν πείθει πλέον κανέναν, ιδιαίτερα μετά τα 1.300.000 νεκρούς στο Ιράκ και την αποκάλυψη των ψεμάτων που οδήγησαν στην εκεί «επέμβαση». Τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν ισχυρίστηκαν ότι ο Μουαμάρ Καντάφι έχει όπλα «μαζικής καταστροφής»... 
elkosmos.