ΧΩΡΙΣ ΦΡΑΓΜΟ

Φράχτης στον Εβρο για τους λαθρομετανάστες. Εχει λογική.
Σε μια χώρα όπου οι κατάδικοι δραπετεύουν από τις φυλακές με ελικόπτερα.
Σε μια χώρα όπου ο Χριστοφοράκος και ο Γιουνγκ και ο Καραβέλας απλά παίρνουν το πρώτο αεροπλάνο.
ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ όπου οι πισίνες «δραπετεύουν» από τις φορολογικές δηλώσεις, το ίδιο και οι Καγιέν, οι μαύρες δουλειές, οι μίζες και τα δωράκια.
Σε μια χώρα όπου όποιος θέλει βάζει φράχτη στην παραλία κάτω από το εξοχικό του, κολωνάκι και ζαρντινιέρα για να μην παρκάρουν έξω από το μαγαζί και το σπίτι του. Περιφράζουμε τους κήπους στις παράνομες βίλες, ξηλώνουμε τις περιφράξεις στα δημόσια κτήματα για να τα καταπατήσουμε, παίζουμε συνέχεια με κάγκελα, με σύρματα, με στύλους και με πόρτες.
Μια χώρα στο μπες και στο βγες, μια πόρτα περιστρεφόμενη, όπου κάθε στιγμή αποτιμάται αν είσαι «μέσα» στα πράγματα (μέσα από το φράχτη δηλαδή) ή είσαι «out». In και out, μπαράκια, ξενυχτάδικα, σκυλούδες τηλεοπτικές, κοπρίτες εκλεγμένοι, γκάλοπ, δημοτικότητες, απήχηση και πρόθεση για ψήφο. Φράχτες που κάποιος πρέπει να ανοίξει, ή έστω να πηδήξει για να γευτεί την ευτυχία.
ΦΡΑΖΩ το στόμα μου, φράζω τα μάτια μου, στρέφω την πλάτη κι ανοίγω ένα παράθυρο στα μέσα μου, τα σώψυχά μου. Ας μπει όποιος θέλει, απλά να μπει χωρίς φραγμό, απλά να μη ζητήσει ψήφο, να μην μου πει ξανά ψέματα, να μην κουρσέψει πάλι τα όνειρά μου…
του XΡΗΣΤΟΥ ΚΤΕΝΑ