Το ίδιο ισχύει και για τους εργάτες στα ασιατικά ορνιθοτροφεία που προµηθεύουν µε κοτόπουλα τη Δύση, αλλά και στις φυτείες της σόγιας στην Αµαζονία.
Εντεκα εκατοµµύρια τόνοι ψαριών αξίας άνω των 10 δισεκατοµµυρίων δολαρίων υπολογίζεται ότι αλιεύονται κάθε χρόνο λαθραία. Τα πειρατικά αλιευτικά σκάφη συχνά παραµένουν για µήνες στη θάλασσα και κάθε 15 ηµέρες τα προσεγγίζουν πλοία-ψυγεία για να παραλάβουν την ψαριά και να τα ανεφοδιάσουν. Το πλήρωµά τους είναι ουσιαστικά φυλακισµένο, οι περισσότεροι από τα µέλη του δεν ξέρουν κολύµπι. Και οι συνθήκες δουλειάς ανταποκρίνονται στα κριτήρια του ΟΗΕ για τα καταναγκαστικά έργα. Είναι συνηθισµένες οι καταγγελίες για άσκηση βίας, µη καταβολή µισθών και παρακράτηση των ταξιδιωτικών εγγράφων τους.
Στη βρετανική εφηµερίδα «Γκάρντιαν», η δηµοσιογράφος Φελίσιτι Λόρενς περιγράφει το φαινόµενο της σύγχρονης δουλείας και αναφέρεται σε ένα περιστατικό στα τέλη του 2008, όταν οι οικολόγοι ακτιβιστές του Ιδρύµατος Περιβαλλοντικής Δικαιοσύνης (ΕJF) παρακολούθησαν ένα τελευταίας τεχνολογίας αλιευτικό µε σηµαία Νότιας Κορέας στα ανοικτά της Δυτικής Αφρικής.
Αναζητούσαν αποδείξεις για παράνοµη αλιεία, όµως ανακάλυψαν εργασιακές συνθήκες δουλείας.
«Βρωµοκοπούσαν»
«Ηταν φρικτό», λέει ο Ντάνκαν Κόπλαντ, ο οποίος είχε ανέβει στο αλιευτικό µαζί µε άνδρες του Πολεµικού Ναυτικού της Σιέρα Λεόνε. «Οι εργάτες δούλευαν στο αµπάρι µε τα ψάρια χωρίς αέρα ή εξαερισµό, σε θερµοκρασίες 40-45 βαθµών. Σκουριά, γράσο, ζέστη και ιδρώτας. Στο µαγειρείο, οι κατσαρίδες ήταν παντού. Για να πλένονται, είχαν µόνο µια αντλία που ανέβαζε θαλασσινό νερό.
Βρωµοκοπούσαν. Σου σφιγγόταν η καρδιά».
Τα 36 µέλη του πληρώµατος του αλιευτικού στο οποίο επιβιβάστηκε ο Κόπλαντ προέρχονταν από την Κίνα, το Βιετνάµ, την Ινδονησία και τη Σιέρα Λεόνε. Οκτώ άνδρες µοιράζονταν ένα µικροσκοπικό χώρο χωρίς παράθυρα στο αµπάρι µε τα ψάρια, έχοντας για κουκέτες τέσσερα χαρτόκουτα πάνω σε σανίδες. Ανά πάσα στιγµή, τέσσερις δούλευαν στο αµπάρι ξεδιαλέγοντας και πακετάροντας ψάρια για την ευρωπαϊκή αγορά ενώ τέσσερις κοιµούνταν.
Τα µέλη του πληρώµατος από τη Σιέρα Λεόνε δεν πληρώνονταν µε χρήµατα, αλλά µε κουτιά µε ψάρια που δεν έκαναν για την ευρωπαϊκή αγορά και τους τα έδιναν για να τα πουλήσουν στην τοπική. Αν κάποιος παραπονιόταν, ο καπετάνιος τον εγκατέλειπε στην πλησιέστερη ακτή.
Φέτος το Μάιο, 150 πολίτες της Σενεγάλης βρέθηκαν να δουλεύουν µέρα - νύχτα σε ένα αλιευτικό σκάφος στα ανοικτά της Σιέρα Λεόνε, µε βάρδιες 18 ωρών. Πρόκειται για ψαράδες που δεν µπορούν πια να ζήσουν από το ψάρεµα στα νερά της Σενεγάλης, λόγω της υπεραλιείας µε τα αλιευτικά υψηλής τεχνολογίας. Στο σκάφος, στο οποίο βρέθηκαν, έτρωγαν και κοιµούνταν σε χώρους µε ύψος λιγότερο από ένα µέτρο, ενώ το πλοίο είχε άδεια εισαγωγής ψαριών στην Ε.Ε., η οποία έδειχνε ότι ανταποκρινόταν σε αυστηρές προδιαγραφές υγιεινής…
ΜΑΡΤΥΡΙΑ
«Δούλευαν στο αµπάρι µε τα ψάρια χωρίς εξαερισµό, στους 40 - 45 βαθµούς. Σκουριά, γράσο και ιδρώτας. Σου σφιγγόταν η καρδιά».
Στοιβαγµένοι, χωρίς νερό και ελάχιστη τροφή
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τυχαίο το γεγονός ότι η αναβίωση της δουλείας συµβαίνει στην εποχή της παγκοσµιοποίησης, υπογραµµίζει η Φελίσιτι Λόρενς της «Γκάρντιαν», η οποία διαπίστωσε για πρώτη φορά αυτές τις συνθήκες το 2002, όταν ερευνούσε την αλυσίδα των βρετανικών προµηθειών φτηνών κοτόπουλων από την Ταϊλάνδη. Στα ορνιθοτροφεία γύρω από την Μπανγκόκ, η Λόρενς βρήκε λαθροµετανάστες από τη Βιρµανία, παγιδευµένους, να κάνουν καταναγκαστικά έργα. Οι άνθρωποι αυτοί περιέγραψαν πως κοιµούνται δεκαπέντε µαζί στο πάτωµα ενός µικρού δωµατίου, πως δουλεύουν χωρίς ρεπό όποια ώρα τους ζητήσει ο Ταϊλανδός - αφεντικό τους. Τους κρατούν σε τάξη µε άσκηση βίας και µε την απειλή της απέλασης. Στη διάρκεια των ερευνών της, η βρετανίδα δηµοσιογράφος συνάντησε επίσης τους σκλάβους στις φυτείες σόγιας στην Αµαζονία, οι οποίες δηµιουργούνται µε την καταστροφή του τροπικού δάσους. Η επεκτατική γεωργία και οι αυτοκρατορίες ανέκαθεν εξαρτώνταν από τους δούλους, σηµειώνει η Λόρενς και περιγράφει την απελευθέρωση από την αστυνοµία 200 εργατών µιας φυτείας οι οποίοι υποχρεώνονταν να εργάζονται χωρίς µισθό και χωρίς ελευθερία κινήσεων, για να ξεπληρώνουν χρέη.
Δεν είχαν καθαρό νερό, τους έδιναν ελάχιστη τροφή και ζούσαν 30 σ ένα δωµάτιο!
Οι Γερµανοί καλωσόρισαν στη χώρα τους το Ισλάµ!
ΜΕ ΑΝΟ ΙΧΤΕΣ συναυλίες και παρελάσεις στο λιµάνι της Βρέµης γιορτάστηκαν το Σαββατοκύριακο τα 20 χρόνια από την επίσηµη επανένωση της Γερµανίας. Στις εκδηλώσεις συµµετείχαν χιλιάδες Γερµανοί, ηγέτες της χώρας και διεθνείς προσωπικότητες, ενώ οµιλίες εκφώνησαν η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ και ο πρόεδρος Κρίστιαν Βουλφ. Στην πρώτη του οµιλία από τον περασµένο Ιούλιο που ανέλαβε την προεδρία, ο Κρίστιαν Βουλφ µίλησε για τα κατορθώµατα όλων εκείνων που έδωσαν µάχη για την ελευθερία, για να αναφερθεί στη συνέχεια στις προκλήσεις που θέτει η µετανάστευση. «Ο χριστιανισµός ανήκει στη Γερµανία. Ο ιουδαϊσµός ανήκει στη Γερµανία.
Αυτή είναι η ιουδαιοχριστιανική ιστορία µας.
Τώρα, όµως και το Ισλάµ ανήκει στη Γερµανία», τόνισε. Κατά την έναρξη των εκδηλώσεων πραγµατοποιήθηκε ζωντανή σύνδεση µε τον Διεθνή Διαστηµικό Σταθµό ΙSS, απ όπου αµερικανοί και ρώσοι κοσµοναύτες συνεχάρησαν τη Γερµανία.
Η γερµανίδα καγκελάριος _ µεγαλωµένη η ίδια στην Ανατολική Γερµανία _ επαίνεσε τους αγώνες των Ανατολικογερµανών, ενώ επισήµανε και το τεράστιο κύµα αλληλεγγύης που υπήρξε από τη Δυτική Γερµανία. «Χάρις σε αυτές τις γενναίες προσπάθειες», τόνισε, «µπορέσαµε να ανασυνταχθούµε τόσο γρήγορα και να κάνουµε τη Γερµανία µια χώρα που χαίρει του γενικού σεβασµού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου