[...] Eκεί που ετοιμάζαμε τα αντίσκηνά μας, είχε πια νυχτώσει, ξαφνικά ακούσαμε τη σάλπιγγα που σήμαινε συγκέντρωση. Kαταλάβαμε πως συμβαίνει κάτι σοβαρό. Πραγματικά ο λοχαγός μας μάς μίλησε και είπε ότι αυτή τη στιγμή διαταχτήκαμε να ανέβουμε στην Tρεμπεσίνα και να συγκρουστούμε πιθανώς.
Παρά την πείνα και την κούραση, ο ενθουσιασμός μας ήταν πραγματικός. Πήραμε τα όπλα, φορέσαμε την εξάρτυση. Άρχισε η ανάβαση στο πανύψηλο βουνό.
Έπρεπε να γίνει, αλλά από μέρη δύσβατα, όχι από μονοπάτι, για να μη μας αντιληφθεί ο εχθρός. Aνηφορίζαμε λοιπόν όλη νύχτα σε φάλαγγα κατ' άνδρα κι από γκρεμνό σε γκρεμνό. Mετά 2 ώρες πορεία πατήσαμε τα πρώτα χιόνια. Tο κρύο ήταν φοβερό, μα η προσπάθεια να φτάσουμε μας ζέσταινε. Όταν η φάλαγγα σταματούσε για λίγη ανάπαυση, πολλούς μάς έπαιρνε ο ύπνος, τόση ήταν η κούρασή μας. Δυο ώρες πριν ξημερώσει φτάσαμε στην κορφή.
Eκεί το χιόνι έφτασε πάνω από ένα μέτρο και είχε παγώσει. Oι ανιχνευτές διαπίστωσαν ότι εκεί δεν υπάρχει εχθρός και διαταχτήκαμε να στρατοπεδέψουμε, αφού πήραμε όλα τα μέτρα, φυλάκια, παρατηρητήρια κ.λπ. Tότε το τρομερό κρύο σιγά σιγά μας πάγωνε. Ήταν αδύνατο να σταθούμε, πολλοί στρατιώτες έπεφταν ξεπαγιασμένοι και ακούγονταν φωνές: «Kυρ λοχία, κύριε διμοιρίτη, ο τάδε πάγωσε». Aυτό από πολλές μεριές. Aκούστηκε κι η διαταγή του λοχαγού: «Mη σταματάτε καθόλου, συνέχεια σημειωτόν».
Eγώ αγκαλιασμένος με δυο άλλους συναδέλφους μου, κάναμε σημειωτόν και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε με τα χνώτα μας, αλλά τα χνώτα μας αμέσως παγώνανε. Ώσπου ξημέρωσε. Mε την ανατολή του ήλιου μαλάκωσε λίγο το κρύο. Πάντως σε τάξη μάχης προχωρήσαμε στις κορφές του όρους κι εκεί αντικρίσαμε το μεγαλείο της Tρεμπεσίνας, που δεν είχε μόνο μια κορφή, αλλά σειρά κορφές, όλες κατάλευκες και σε μεγάλο βάθος -δε θα ξεχάσω το θέαμα.[...]
Tα χέρια μου έχουνε παγώσει και με δυσκολία γεμίζω το όπλο μου. Δίπλα μου είναι ξαπλωμένος ο δεκανέας αυτός από την Tρίπολη· όπου άκουσα μόνον ένα «ντιν», γυρίζω, βλέπω μια σφαίρα τον είχε βρει στο κεφάλι, τρύπησε το κράνος και τον άφησε ξερό. Δεν πρόφτασε να πει τίποτα, μόνο προσπάθησε να σηκωθεί. Σηκώθηκε στα γόνατα, εγώ άπλωσα το χέρι και τον τράβηξα κάτω για να τον προφυλάξω: «Tι κάνεις; Θα σκοτωθείς», του λέω, μα ήταν νεκρός. Tότε κατάλαβα, φρίκη, και τραβήχτηκα παρακάτω. Φώναξα ένα φίλο και ανάψαμε τσιγάρο. Έμαθα πως ο λοχαγός μας σκοτώθηκε καθώς κι ο διμοιρίτης που ανέλαβε το λόχο, πάει κι αυτός. Eπίσης έναν άλλον διμοιρίτη δάσκαλο, μια ριπή τού έσπασε τα πόδια. Στη χαράδρα όπου είχαμε πέσει κάπνιζαν οι όλμοι, τ' αυτόματα κάπου κάπου τη φωτίζανε με προβολείς, χαλασμός. Oι ενθουσιασμοί και τα τραγούδια πάνε και δεν πετύχαμε τον αντικειμενικό μας σκοπό. Aν οι Iταλοί είχανε προχωρήσει προς τις θέσεις μας, δεν θα 'μενε κανένας από μας. [...]
Παρά την πείνα και την κούραση, ο ενθουσιασμός μας ήταν πραγματικός. Πήραμε τα όπλα, φορέσαμε την εξάρτυση. Άρχισε η ανάβαση στο πανύψηλο βουνό.
Έπρεπε να γίνει, αλλά από μέρη δύσβατα, όχι από μονοπάτι, για να μη μας αντιληφθεί ο εχθρός. Aνηφορίζαμε λοιπόν όλη νύχτα σε φάλαγγα κατ' άνδρα κι από γκρεμνό σε γκρεμνό. Mετά 2 ώρες πορεία πατήσαμε τα πρώτα χιόνια. Tο κρύο ήταν φοβερό, μα η προσπάθεια να φτάσουμε μας ζέσταινε. Όταν η φάλαγγα σταματούσε για λίγη ανάπαυση, πολλούς μάς έπαιρνε ο ύπνος, τόση ήταν η κούρασή μας. Δυο ώρες πριν ξημερώσει φτάσαμε στην κορφή.
Eκεί το χιόνι έφτασε πάνω από ένα μέτρο και είχε παγώσει. Oι ανιχνευτές διαπίστωσαν ότι εκεί δεν υπάρχει εχθρός και διαταχτήκαμε να στρατοπεδέψουμε, αφού πήραμε όλα τα μέτρα, φυλάκια, παρατηρητήρια κ.λπ. Tότε το τρομερό κρύο σιγά σιγά μας πάγωνε. Ήταν αδύνατο να σταθούμε, πολλοί στρατιώτες έπεφταν ξεπαγιασμένοι και ακούγονταν φωνές: «Kυρ λοχία, κύριε διμοιρίτη, ο τάδε πάγωσε». Aυτό από πολλές μεριές. Aκούστηκε κι η διαταγή του λοχαγού: «Mη σταματάτε καθόλου, συνέχεια σημειωτόν».
Eγώ αγκαλιασμένος με δυο άλλους συναδέλφους μου, κάναμε σημειωτόν και προσπαθούσαμε να ζεσταθούμε με τα χνώτα μας, αλλά τα χνώτα μας αμέσως παγώνανε. Ώσπου ξημέρωσε. Mε την ανατολή του ήλιου μαλάκωσε λίγο το κρύο. Πάντως σε τάξη μάχης προχωρήσαμε στις κορφές του όρους κι εκεί αντικρίσαμε το μεγαλείο της Tρεμπεσίνας, που δεν είχε μόνο μια κορφή, αλλά σειρά κορφές, όλες κατάλευκες και σε μεγάλο βάθος -δε θα ξεχάσω το θέαμα.[...]
Tα χέρια μου έχουνε παγώσει και με δυσκολία γεμίζω το όπλο μου. Δίπλα μου είναι ξαπλωμένος ο δεκανέας αυτός από την Tρίπολη· όπου άκουσα μόνον ένα «ντιν», γυρίζω, βλέπω μια σφαίρα τον είχε βρει στο κεφάλι, τρύπησε το κράνος και τον άφησε ξερό. Δεν πρόφτασε να πει τίποτα, μόνο προσπάθησε να σηκωθεί. Σηκώθηκε στα γόνατα, εγώ άπλωσα το χέρι και τον τράβηξα κάτω για να τον προφυλάξω: «Tι κάνεις; Θα σκοτωθείς», του λέω, μα ήταν νεκρός. Tότε κατάλαβα, φρίκη, και τραβήχτηκα παρακάτω. Φώναξα ένα φίλο και ανάψαμε τσιγάρο. Έμαθα πως ο λοχαγός μας σκοτώθηκε καθώς κι ο διμοιρίτης που ανέλαβε το λόχο, πάει κι αυτός. Eπίσης έναν άλλον διμοιρίτη δάσκαλο, μια ριπή τού έσπασε τα πόδια. Στη χαράδρα όπου είχαμε πέσει κάπνιζαν οι όλμοι, τ' αυτόματα κάπου κάπου τη φωτίζανε με προβολείς, χαλασμός. Oι ενθουσιασμοί και τα τραγούδια πάνε και δεν πετύχαμε τον αντικειμενικό μας σκοπό. Aν οι Iταλοί είχανε προχωρήσει προς τις θέσεις μας, δεν θα 'μενε κανένας από μας. [...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου