εκεί όπου τον απήγαγαν. Δεν θέλει µε τίποτα να µείνει στη µέση το φιλόδοξο έργο που υλοποιεί εκεί δεκαπέντε χρόνια, για τη στήριξη των θρυλούµενων και ως απογόνων των στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου
Γύρισε είκοσι κιλά ελαφρύτερος τόσα έχασε στο διάστηµα της οµηρείας του από τους Ταλιµπάν. Τώρα περιµένει το πράσινο φως για να ταξιδέψει και πάλι στο Βορειοδυτικό Πακιστάν, στις χαράδρες του Ινδικού Καυκάσου.
Ακόµα και σήµερα, κρατά το στόµα του κλειστό σχετικά µε τις συνθήκες της κράτησής του. Στις λιγοστές λεπτοµέρειες που έχει αναφέρει, ζητεί εχεµύθεια. Αν αποκαλύψει τι ακριβώς πέρασε εκεί, θεωρεί πως ίσως προκαλέσει τους Ταλιµπάν στην περίπτωση που µεταφερθούν τα λόγια του µέσω Διαδικτύου.
Παρ ότι έπεσε θύµα, ο Θανάσης Λερούνης νιώθει τύψεις. Οταν επέστρεψε στην Ελλάδα ζήτησε συγγνώµη γιατί, όπως είπε, έβαλε επί µήνες σε... µπελάδες τις ελληνικές και τις πακιστανικές αρχές µέχρι να επιτύχουν την απελευθέρωσή του. Οι σκηνές βίας για τις οποίες µιλάει είναι µόνο η εισβολή των τριάντα ενόπλων στο Καλάσα-Ντουρ, το πολιτιστικό κέντρο 2.000 τετραγωνικών που είναι δηµιούργηµά του. Την ώρα της εισβολής κοιµόταν. Ενας φρουρός του πρόλαβε και το έσκασε, ο δεύτερος ξυλοκοπήθηκε και έπεσε νεκρός από ανακοπή. Τον µετέφεραν πέρα από τα σύνορα του Πακιστάν, τον οδήγησαν στα ληµέρια των Ταλιµπάν, στην επαρχία Νουριστάν στο Αφγανιστάν, έπειτα από µια ολόκληρη ηµέρα ποδαρόδροµο.
Μετά… κενό στο όλο στόρι. Μόνο ένα-δύο πράγµατα ξεκαθαρίζονται: λύτρα δεν δόθηκαν ποτέ, παρά την πίεση των απαγωγέων, που υποχρέωσαν τον Λερούνη να γράψει συνολικά τέσσερις επιστολές µε εκκλήσεις βοήθειας κατά τη διάρκεια της οµηρείας του. Εξ αρχής η ελληνική και η πακιστανική ηγεσία ήταν κάθετα αντίθετες στο να ικανοποιήσουν την αξίωση για δύο εκατοµµύρια δολάρια. Είχαν, άλλωστε, άλλα διαπραγµατευτικά ατού να χρησιµοποιήσουν: τρία ηγετικά στελέχη των Ταλιµπάν που κρατούνταν από τις πακιστανικές αρχές. Τελικά, ένας από αυτούς αφέθηκε ελεύθερος ως αντάλλαγµα. Ενας έναντι ενός.
Σήµερα, ο Θανάσης Λερούνης, πρόεδρος της ΜΚΟ «Ελληνες Εθελοντές», µακαρίζει την τύχη του.
Αφενός, η µεθοδική προσέγγιση του θέµατός του από τις δύο κυβερνήσεις αποδείχθηκε καθοριστική για τη σωτηρία του, λέει.
Η περίπτωσή του ήθελε τρόπο, λεπτούς χειρισµούς, ήταν επιχείρηση γεωγραφικά και πολιτικά ευαίσθητη. Ο ίδιος ο Λερούνης ξέρει καλά ότι σε άλλες χώρες ανάλογες διαπραγµατευτικές κινήσεις δεν ευοδώθηκαν, το αντίθετο µάλιστα!
Φοβήθηκε πολλές φορές για τη ζωή του. Αλλά στην πορεία της οµηρείας του διαπίστωσε ότι το ένστικτο της επιβίωσης είναι πάνω από όλα. «Ο άνθρωπος µπορεί να βρίσκει διεξόδους και λύσεις υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Ο οργανισµός µας κρύβει τέτοιο οπλοστάσιο, που κι εµείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουµε ότι διαθέτουµε, αλλά το ανακαλύπτουµε ξαφνικά στις κρίσιµες στιγµές...» , λέει στα «ΝΕΑ». Στα δεκαπέντε συναπτά χρόνια παρουσίας του, επί δέκα µήνες τον χρόνο, στις πακιστανικές κοιλάδες έχει συνηθίσει να ζει διαρκώς κάτω από αντίξοες συνθήκες. Κοιµάται στο έδαφος ακόµα και χωρίς κουβέρτες σε βαρυχειµωνιά. Δεν θέλει να προκαλεί µε τον τρόπο ζωής του, αν και µπορεί κάλλιστα να µένει σε πανδοχείο. Προτιµά να ζει όπως ακριβώς και οι ντόπιοι, λιτά. Και στο ιατρείο που έστησε για τους Καλάσα έχει δει τα πιο σκληρά ιατρικά περιστατικά, που καλείται να φροντίσει µε τις στοιχειώδεις γνώσεις του στις Πρώτες Βοήθειες.
Εχει σκληραγωγηθεί από κάθε άποψη. Κι αυτό κατά την οµηρεία του τον βοήθησε. «Αν ήµουν του σαλονιού δεν υπήρχε περίπτωση να επιβιώσω στα χέρια τους. Ούτως ή άλλως δεν µε πειράζει και να µη φάω. Οταν δουλεύεις καθηµερινά επί δώδεκα ώρες για να φτιάξεις υποδοµές για τους Καλάσα δεν έχεις τον νου σου στο φαγητό. Σε νοιάζει µόνο να προλάβεις να ολοκληρώσεις τα έργα αυτά προτού πιάσουν τα πρώτα µεγάλα χιόνια…», λέει.
Στη σκέψη του διαρκώς όλο αυτό το επτάµηνο γυρίζουν και οι δικοί του άνθρωποι, οι τέσσερις αδελφές του. Χωρίς να είναι βαθιά θρησκευόµενος, αντλεί δύναµη και από τα αποθέµατα της πίστης του. Συµπτωµατικά, µάλιστα, το ένα από τα δύο βιβλία που οι Ταλιµπάν του έδωσαν να διαβάσει για να περνά τον χρόνο του ήταν ο «Ενενηκοστός Ψαλµός», µια προσευχή. Την έµαθε ολόκληρη απέξω, στα αγγλικά.
Ξέγνοιαστος πια σήµερα στην Αθήνα οργανώνει αυτόν τον καιρό τα επόµενα βήµατά του για την ενίσχυση των Καλάσα (http://www.
greekvolunteers.gr). Μιλάει σε σχολεία, δήµους και πολιτιστικά κέντρα για να αναδείξει το έργο της παρέας ελλήνων φίλων του και να συγκεντρώσει χρήµατα. Εχει πάρει προσωπικά την υπόθεση των 3.500 µελών της φυλής αυτής και θέλει µε κάθε τρόπο να συνεχίσει να τους συµπαρίσταται.
Δεν δηλώνει ιεραπόστολος, απλώς υποστηρικτής της ατόφιας εδώ και αιώνες παράδοσής τους.
Δεν επιθυµεί ούτε κατ ελάχιστον να τους επηρεάσει µε ελληνικά ή άλλα ξένα στοιχεία και παρεµβάσεις του «τους σέβοµαι», λέει απλά. Του αρκεί η βελτίωση του επιπέδου διαβίωσής τους, η εξασφάλιση καλύτερων συνθηκών υγείας και εκπαίδευσης, η διατήρηση της πολιτιστικής κληρονοµιάς τους.
Αυτό κάνει από το 1994, που πρωτοταξίδεψε εκεί ως ορειβάτης. Με χρήµατα που συγκέντρωσε, µε χορηγία και του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, κατασκεύασε συνολικά 25 διαφορετικά έργα που αναβάθµισαν ριζικά την ποιότητα της ζωής τους: οκτώ νέα σχολεία, σπίτια µητρότητας, οικοτροφείο, µουσείο, τεχνική σχολή, βιβλιοθήκη, κέντρο έρευνας και πολιτισµού, µέχρι και κοµπιούτερ. Κάθε χρόνο φτιάχνει κάτι καινούργιο και συνεχίζει. «Πρέπει να έχεις φάει… πετριά στο κεφάλι σου για να έχεις εµµονή µε κάτι τέτοιο, τόσο µακριά…», παραδέχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου