Ο Μελάς υπήρξε και ακόμη είναι, το ορόσημο του αγώνα για την κατάκτηση της Μακεδονίας και μαζί με τον Ίωνα Δραγούμη αποτέλεσαν ένα δυνατό δίδυμο ανθρώπων αφοσιωμένων στην αιώνια ιδέα της πατρίδος, ιδεολόγων και προπάντων συνειδητοποιημένων ελλήνων, οι οποίοι είχαν και τότε να μάχονται τόσο με τους εξωτερικούς όσο και με τους εσωτερικούς εχθρούς της Ελλάδος, που την θέλουν μικρή, ταπεινή και σε ρόλο επαίτη μέσα στην κοινωνία των εθνών από την στιγμή της εθνικής παλιγγενεσίας και εντεύθεν.
Αν μεταφερθεί κάποιος στο σήμερα με μία Ελλάδα να μαστίζεται από μία οικονομική κρίση με αξιακό χαρακτήρα, με ολόγυρά της, χώρες εχθρικά προσκείμενες που δεν δείχνουν την παραμικρή πρόθεση καλής γειτονίας, με την μάστιγα της λαθρομετανάστευσης και με πλείστους εσωτερικούς εχθρούς άνωθεν και έξωθεν επιβαλλόμενους εδώ και δεκαετίες και ακροβολισμένους σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, θα είναι σε θέση να κατανοήσει πέραν του δέοντος το νόημα της θυσίας τόσο του Παύλου Μελά όσο και των συγχρόνων του, κάτι που δεν μπόρεσαν να αλλοιώσουν όσο και αν προσπάθησαν οι διάφοροι υποστηρικτές της αποεθνοποίησης και της αλλοίωσης της εθνικής συνείδησης του ελληνικού λαού.
Και το νόημα της θυσίας ενός τέτοιου αγωνιστή, παίρνει σχεδόν ανεξήγητο χαρακτήρα αν σκεφτεί κάποιος το παρελθόν και το περιβάλλον του ήρωα Μελά, καθώς και του εθνομάρτυρα Δραγούμη, οι οποίοι αμφότεροι δεν ήσαν επ’ ουδενί αποτυχημένοι και απαξιωμένοι, άρα και μη φοβούμενοι στο να χάσουν τίποτε ακόμη και την ζωή τους, αλλά τουναντίον προέρχονταν από ισχυρές οικογένειες και ήσαν αμφότεροι οικονομικά και κοινωνικά αποκατεστημένοι. Πράγμα που αν το δεις με τα σημερινά δεδομένα του βολέματος, της ζωής χωρίς νόημα, της απολίτικης στάσης των φαινομενικά φερόντων τον τίτλο του πολίτη νεοελλήνων και γενικώς της άοσμης, άγευστης και άχρωμης ζωής, μοιάζει ως απονενοημένο διάβημα διαμαρτυρίας του σκεπτόμενου, αγνού, δίκαιου ανθρώπου,ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία, το οποίο λίγοι μπορούν δυστυχώς να αντιληφθούν και πολύ λιγότεροι ακόμη, να επαναλάβουν.
Το νόημα της θυσίας για αγαθά πέραν του κόσμου τούτου και της πραγματικής ελευθερίας θα πρέπει να παραδειγματίσει τον ελληνικό λαό και να του δείξει τον δρόμο προς την έξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο ο ίδιος επέλεξε να εισέλθει υποκύπτοντας σε ηλίθιες, ανούσιες και άχρηστες τεχνητές ανάγκες και παραβλέποντας το κομμάτι εκείνο του ανθρώπου που τον έκανε να ξεχωρίζει κατά το παρελθόν από τους άλλους λαούς. Με άλλα λόγια την πίστη του σε ιδανικά, αξίες και πρότυπα ελευθερίας τα οποία έδωσαν την θέση τους στο βόλεμα, την απαξία των ηρώων, το ενδιαφέρον μόνο για την προσωπική «επιτυχία» του καθενός με ό,τι όπλο διαθέτει ο καθείς ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας και των συνελλήνων, την έλλειψη οράματος και συνεκτικών δεσμών με αποτέλεσμα γνωστό και αντιληπτό πλέον από όλους,
Ο αγώνας και η μετέπειτα θυσία του Παύλου Μελά έγινε χάριν παραδειγματισμού και προς βελτίωση του συνόλου, έγινε σε μία προσπάθεια αφύπνισης του και τότε βαθιά νυχτωμένου, νεκρο-ζωντανού ελληνικού λαού και το παράδειγμα τούτο θα πρέπει να αποτελέσει σύμβολο αγάπης προς τον συνέλληνα και το σύνολο, μέσω της απαξίωσης του πολυτιμότερου αγαθού που ο καθείς διαθέτει, της ίδιας του της ζωής, δρώντας με αγάπη προς το σύνολο και όχι όπως οι σημερινοί νεοέλληνες οι οποίοι στρέφονται εναντίον αυτού τακτοποιώντας εαυτόν και μόνον...
Ας είναι λοιπόν ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τόσο τον Μελά όσο και όσους συνετέλεσαν στην επιτυχή έκβαση του μακεδονικού αγώνος υπέρ της Ελλάδος και ας μην επιτρέψουμε όσο εμείς αντικρίζουμε και πατούμε το ιερό χώμα αυτής της πατρίδος, άλλη υποχώρηση. Αυτό ζητούν όσοι πότισαν με το αίμα τους το δέντρο της θυσίας και της ελευθερίας και όπως είναι σχεδόν πάντοτε η μοίρα του αγνού αγωνιστή, δεν το είδαν ποτέ να μεγαλώνει...
Εστίν ουν Ελλάς και η Μακεδονία
Νικηφόρος Βυζαντινόςhttp://iperalitheias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου