ΠΟΙΑ είναι αλήθεια η Goldman Sachs; Στις μέρες μας είναι μια παγκόσμια δύναμη. Τι είναι εκείνο που την κάνει ισχυρή; Η απόλυτη μυστικότητα αλλά και κάποια έπαρση, μια και βγήκε δυνατότερη από το κραχ του 2008, το οποίο μάλιστα την απάλλαξε από ένα βασικό της ανταγωνιστή: τη Lehman Brothers». Αυτά διαβάσαμε, μεταξύ άλλων, στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «Η Τράπεζα. Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο», που γραμμένο από τον διαπρεπή Γάλλο δημοσιογράφο και οικονομικό αναλυτή Μαρκ Ρος, ανταποκριτή της εφημερίδας «Le Monde» στο Σίτι του Λονδίνου και συνεργάτη της βελγικής εφημερίδας «Le Soir» καθώς και της ελβετικής «La Tribune de Geneve», κυκλοφορεί τώρα στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και γίνεται ανάρπαστο, όπως συμβαίνει σε όλον τον κόσμο.
Ο Μαρκ Ρος, ο διάσημος συγγραφέας αυτού του πολυσυζητημένου βιβλίου που είναι γραμμένο σαν οικονομικό θρίλερ, έγινε διεθνώς μπεστ σέλερ και τιμήθηκε με το γαλλικό Βραβείο Οικονομίας, θεωρείται παγκοσμίου κύρους ερευνητής σε χρηματοοικονομικά θέματα καθώς και σε θέματα που αφορούν τη σύγχρονη μοναρχία, και πρόσφατα ήρθε στην Αθήνα για την παρουσίαση του έργου του, που κυριολεκτικά «σαρώνει» τους τελευταίους δύο μήνες στα ελληνικά βιβλιοπωλεία. Έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσουμε από κοντά και να συνομιλήσουμε μ’ έναν διάσημο ειδικό, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τα παρασκήνια των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων του κόσμου, ιδιαίτερα δε της Goldman Sachs, αλλά και τα πάντα για το πρώτο κραχ του 21ου αιώνα, το φθινόπωρο του 2008, μετά από το οποίο η τράπεζα αυτή δαιμονοποιήθηκε.
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ το αποκαλυπτικό βιβλίο του Μαρκ Ρος και ακούγοντας τον ίδιο να μιλά γι’ αυτό, κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του στην ελληνική πρωτεύουσα, μάθαμε πάρα πολλά και εξόχως ενδιαφέροντα για την Goldman Sachs. Ανακαλύψαμε τις στενές αλλά και κρυφές σχέσεις της με ορισμένες πολυεθνικές, όπως με τη διαβολική BP, μάθαμε πώς η τράπεζα αυτή, με τη μεγάλη δικτύωση αλλά και την αχαλίνωτη ροπή προς την κερδοσκοπία βοηθά κράτη όπως η Ελλάδα να αποκρύψουν τα χρέη τους και γι’ αυτό να εκτεθούν, και ενημερωθήκαμε για τις νόμιμες, αν και όχι πάντα ηθικές, μεθόδους που χρησιμοποιεί οργανώνοντας σφοδρές επιθέσεις όπως αυτή για την επιτυχημένη επιθετική εξαγορά της ευρωπαϊκής χαλυβδουργίας Arcelor από τον ινδικό Όμιλο Mittal το 2006.
Πρέπει όμως να τονίσουμε, ότι το βιβλίο του Μαρκ Ρος παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες, αφού αναφέρεται στην υπόθεση της απόκρυψης του χρέους μας το 1999, προκειμένου η Ελλάδα να εισέλθει στην Ευρωζώνη επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη. Πιο συγκεκριμένα, στο κεφάλαιο ένα του βιβλίου «Η Τράπεζα. Πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο» μεταξύ άλλων διαβάσαμε τα ακόλουθα:«Το 1999, όταν αποφασίζεται η δημιουργία του ευρώ, η Ελλάδα δεν μπορεί να προσχωρήσει στο κοινό νόμισμα. Στα χαρτιά, οι όροι συμμετοχής στον μηχανισμό είναι τα πολύ αυστηρά κριτήρια που διατυπώθηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ: χρέος κάτω από το 60% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος και έλλειμμα προϋπολογισμού κάτω από 3%. Η Ελλάδα απέχει πολύ. Την εποχή εκείνη, οι Γάλλοι και οι Γερμανοί ιθύνοντες, καθώς ήταν αποφασισμένοι να εδραιώσουν την καλή φήμη του κοινού νομίσματος με την εισαγωγή όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών στο μηχανισμό, προκειμένου να αποτρέψουν τους κερδοσκόπους – από τότε! – να επιτεθούν, πιέζουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να κάνει δεκτή την Ελλάδα (…)
(…) Η ελληνική κυβέρνηση ζητά από την Goldman Sachs να τη βοηθήσει να βρει τεχνάσματα, για να μπει στη ζώνη του ευρώ μετά τη δημιουργία του νέου νομίσματος. Η Αθήνα θέλει κυρίως να κρύψει την έκταση των ελλειμμάτων της. Για να γίνει αυτό, οι Σοσιαλιστές, με ηγέτη τον Κώστα Σημίτη, έχουν την πρόθεση να απαλλαγούν από το βάρος των στρατιωτικών δαπανών – σημαντικών λόγω της υποβόσκουσας διαμάχης με την Τουρκία – ώστε αυτές να μη συμπεριλαμβάνονται στις δημόσιες δαπάνες».
«ΚΕΛΕΠΟΥΡΙ» Η ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ GOLDMAN SACHS
ΣΤΗ συνέχεια του ίδιου κεφαλαίου διαβάσαμε: «Γιατί η Goldman Sachs να αρνηθεί μια τέτοια εντολή, με υψηλή αμοιβή, και να μην κάνει ένα νομότυπο φτιασίδωμα; (…) Για την Goldman Sachs, η Ελλάδα γίνεται ξαφνικά μάννα εξ ουρανού. Πώς να μη δουν ότι μια μικρή χώρα με αδύναμη τραπεζική υποδομή, στοιχειώδεις στατιστικές των δημοσιονομικών και με ανθούσα παραοικονομία, που καθιστά προβληματική την είσπραξη φόρων και δασμών, αποτελεί κελεπούρι; Ένας οικονομικός κολοσσός έχει ακόμα πιο πρόσφορο έδαφος, καθώς στην Ελλάδα το Χρηματιστήριο δεν διαθέτει αποτρεπτικούς κανόνες, το κράτος θολώνει το οικονομικό παιχνίδι και οι δαιδαλώδεις συμφωνίες μετόχων είναι ο κανόνας. Η αυτοκρατορία Goldman ενδιαφέρεται ειδικότερα για την Ελλάδα για έναν επιπλέον λόγο: Τη φύση του χρέους της. Πρόκειται για σύνθετα ομόλογα, αποτιμημένα με ασαφή κριτήρια και απροσδιόριστη δυνατότητα εξόφλησης, τα οποία είναι πρόσφορα για κερδοσκοπία. Με λίγα λόγια, το αντίθετο του γαλλικού χρέους για παράδειγμα, το οποίο είναι απλό, προβλέψιμο, εύκολα ρευστοποιήσιμο, στηριγμένο σε ένα πολύ ακριβές χρονοδιάγραμμα».
«ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ, Η ΑΝΤΙ ΛΟΥΔΙΑΔΗ, ΒΟΗΘΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ»
ΜΙΑ Ελληνίδα, η Αντιγόνη (Άντι) Λουδιάδη, τραπεζίτισσα στην Goldman Sachs International του Λονδίνου και ειδικός των σύνθετων χρηματοοικονομικών προϊόντων, είναι εκείνη που, όπως αναφέρει ο Μαρκ Ρος στο βιβλίο του, βοήθησε την Ελλάδα να καμουφλάρει το χρέος της. Και χάρη στην ευρηματικότητά της, η χώρα μπόρεσε να μπει στη ζώνη του ευρώ το 2002, καθώς τυπικά πληρούσε τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχτ αναφορικά με το χρέος.
Γι’ αυτή την Ελληνίδα ο Μαρκ Ρος γράφει: «…Όσο για την Άντι Λουδιάδη, πήρε προαγωγή σε εταίρο – διαχειρίστρια το 2000 . Το συμβόλαιο με την Αθήνα θα της δώσει τη δυνατότητα να κλείσει τα στόματα των ζηλόφθονων, για τους οποίους η προαγωγή της οφειλόταν στην πολιτική «θετικής διάκρισης», που ήρθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες και η οποία ευνοεί το λεγόμενο ασθενές φύλο. Τα ζητήματα της ηθικής και της δεοντολογίας είναι παντελώς ξένα σε αυτή τη γυναίκα της δράσης, η οποία αρπάζει κάθε ευκαιρία για να δείξει πόσο αρπακτικό είναι…».
Κι εδώ αξίζει να υπογραμμιστεί αυτό που έγραψε, μεταξύ άλλων, αναφερόμενος στο βιβλίο του Μαρκ Ρος, ο Δημήτρης Αναστασόπουλος στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Οι σύγχρονοι οικονομικοί δολοφόνοι δεν καταλύουν δημοκρατίες, ούτε εξοντώνουν πολιτικούς αντιπάλους. Απλώς τζογάρουν στο χρέος μιας χώρας και αφήνουν τους πολιτικούς της ηγέτες να τα βγάλουν πέρα. Είτε χρεοκοπήσει η χώρα είτε ανακάμψει η οικονομία της, η τράπεζα βγαίνει κερδισμένη. Στο κάτω – κάτω, η μόνη της υποχρέωση είναι να φέρει κέρδη στους επενδυτές της, χωρίς να αποκαλύπτει τις μεθόδους της»…
Σε άλλο σημείο του βιβλίο του ο Μαρκ Ρος υπογραμμίζει: «Η τράπεζα (GS) είχε ένα ισχυρό σύμμαχο μέσα στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, τον Πέτρο Χριστοδούλου. Αυτός ο ειδικός των παράγωγων προϊόντων εργαζόταν ως χρηματιστής στην Goldman Sachs του Λονδίνου, πριν έρθει στην Αθήνα το 1977 για να αναλάβει διευθυντική θέση στην ελληνική τράπεζα».
ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΕΝΟΣ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΑΓΡΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΘΡΙΛΕΡ
«Η ΙΣΤΟΡΙΑ της Goldman Sachs, γράφει ο Μαρκ Ρος στον πρόλογο του βιβλίου του, «είναι στην πραγματικότητα ένα γοητευτικό και άγριο οικονομικό θρίλερ. Ως οικονομικός συντάκτης, διαδοχικά στη Νέα Υόρκη, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, προσπαθούσα συνεχώς να καταλάβω πώς λειτουργεί αυτό το φέουδο του χρήματος.
Οργώνοντας τον πλανήτη, για να αποτυπώσω τις μεγάλες οικονομικές υποθέσεις της εποχής μας, συνάντησα τους βασικούς πρωταγωνιστές αυτής της οδύσσειας, από τον Ρούπερτ Μέρντοχ έως τον Χένρι Πόλσον, από τον Λακσμί Μιτάλ έως τον Τζέιμς Γκόλντσμιθ, από τον λόρδο Μπράουν έως τον Ρόμπερτ Μάξγουελ και τον Ρίτσαρντ Μπράνσον. Συνάντησα εταίρους – διαχειριστές της Goldman Sachs από τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο μέχρι το Χονγκ Κονγκ και το Παρίσι. Το ξεκίνημα της δεύτερης παραμονής μου στο Λονδίνο συνέπεσε με το περίφημο μπιγκ μπανγκ του Σίτι, το 1986, το οποίο άνοιξε τις πύλες του σε ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Είδα με ποιον τρόπο η Goldman Sachs έβαλε, αργά αλλά σταθερά, πόδι στο Λονδίνο και έπειτα σε ολόκληρη την Ευρώπη.Έκτοτε, ο μοναδικός αυτός οργανισμός ήταν παρών στις καλές και στις κακές στιγμές του παγκόσμιου χρηματοοικονομικού συστήματος, στους κλυδωνισμούς του Χρηματιστηρίου, στην έκρηξη των χρηματοοικονομικών προϊόντων, στην τεχνολογική επανάσταση και στα εξωφρενικά μπόνους…».
«ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΝ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ»
ΚΑΙ ο Μαρκ Ρος συνεχίζει πιο κάτω: «Η ιδέα αυτού του βιβλίου γεννήθηκε βέβαια μετά την οικονομική κρίση του φθινοπώρου του 2008. Ωστόσο το σχέδιο αυτό συνδέεται άμεσα με το επαγγελματικό μου παρελθόν. Μεταξύ του 1978 και του 1980 δούλεψα ως δημοσιογράφος στο Ρόιτερς στο Λονδίνο. Η έδρα αυτού του φημισμένου πρακτορείου Τύπου, στη Φλιτ Στριτ, βρισκόταν απέναντι από τα γραφεία σύνταξης των «Daily Telegraph» και «Daily Express». Από το γραφείο μου στο τμήμα διεθνών ειδήσεων μπορούσα να θαυμάζω αυτά τα υπέροχα αρτ – ντεκό κτίρια, που αποθανατίστηκαν στο κόμικ «Blake et Mortimer». Περνούσα καθημερινά μπροστά από αυτά για να πάω στην αγαπημένη μου παμπ, στέκι των δημοσιογράφων στην «οδό του μελανιού». Η Goldman Sachs International, το ευρωπαϊκό της παράρτημα, καταλαμβάνει σήμερα αυτά τα δύο ιστορικά κτίρια (…)
(…) Πριν ξεκινήσω να γράφω το βιβλίο μου «Η τελευταία βασίλισσα», με θέμα την Ελισάβετ Β’ της Αγγλίας, ένας από τους επιτελείς των ανακτόρων του Μπάκιγχαμ με είχε προϊδεάσει για τις δυσκολίες του εγχειρήματος, μεταφέροντάς μου τα λόγια ενός συμβούλου του βασιλιά Γεωργίου Ε’ προς τον συγγραφέα μιας εγκεκριμένης βιογραφίας του Βρετανού μονάρχη (στις αρχές του 20ού αιώνα): «Δεν καλείστε να γράψετε για έναν άνθρωπο, αλλά για έναν μύθο». Σε αντίθεση με το παλάτι, που μου είχε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες, η Goldman Sachs έκανε τα πάντα για να με αποθαρρύνει από το εγχείρημα. Ο κανόνας τού «περάστε ελεύθερα, δεν υπάρχει τίποτε να δείτε» λειτουργούσε μέχρι την κρίση του 2008. Τα ΜΜΕ δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα γι’ αυτούς τους κυρίαρχους του κόσμου για τον εξής λόγο: όπως λέμε στις καθημερινές μας συζητήσεις, «εκείνοι που γνωρίζουν δεν μιλούν και εκείνοι που μιλούν δεν γνωρίζουν».
Η κοινή γνώμη αγνοούσε μέχρι και το όνομα της εταιρείας. Ακόμα και τα ράφια των βιβλιοπωλείων για την οικονομία δεν είχαν τίποτε σχετικό, με εξαίρεση δύο επίσημες αγιογραφίες της εταιρείας, που δεν μεταφράστηκαν ποτέ στα γαλλικά και οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν γραφτεί από το Τμήμα Επικοινωνίας της (…)».
«Ο,ΤΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ…»
ΣΗΜΕΡΑ, όμως, η Goldman Sachs είναι πασίγνωστη και αναφερόμενος σ’ αυτήν ο Μαρκ Ρος κλείνει ως ακολούθως τον πρόλογο του βιβλίου του: «(…) Η δύναμη της Goldman Sachs, καθώς και τα σκάνδαλα που την περιβάλλουν, είναι ό,τι καλύτερο για εκείνους στους οποίους αρέσουν οι θεωρίες περί συνωμοσίας. Αυτή η απόλυτη τήρηση της σιωπής προσφέρεται, δυστυχώς, για τη διάδοση φημών και πληροφοριών από δεύτερο χέρι, που δύσκολα διασταυρώνονται. Θέλησα να αποφύγω με κάθε τρόπο τον διδακτικό μύθο που αποκαλύπτει την κλασική σύγκρουση ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό, καθώς και να μην κάνω το σφάλμα να αποδώσω σκοτεινές δυνάμεις σε εκείνους που επιτυγχάνουν, κυρίως χάρη στη δουλειά τους.
Η Τράπεζα δεν είναι λοιπόν ούτε η ενσάρκωση του Καλού επί της γης ούτε η διαβολική δύναμη που πολλοί περιγράφουν σήμερα, ακόμη και στην Αμερική. Η Goldman κάνει εκείνο, η Goldman κάνει το άλλο. Εκείνος που θέλει να ερευνήσει τα παρασκήνια, τους κώδικες και τα μικρά μυστικά του αγίου των αγίων της παγκόσμιας οικονομίας παθαίνει ίλιγγο. Το εύρος των δραστηριοτήτων της εταιρείας είναι σήμερα εκπληκτικό»…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΣΕ ΜΙΑ συνέντευξή του στον Ηλία Μαγκλίνη της εφημερίδας «Η Καθημερινή», ο Μαρκ Ρος αναφερόμενος στην άρνηση της Goldman Sachs (GS) να του μιλήσει για τις ανάγκες του βιβλίου του είπε τα ακόλουθα: «Ναι. Στους τραπεζίτες δεν αρέσει ο Τύπος, εκτός κι αν διαφημίζει κάποιο προϊόν τους. Βέβαια, στο παρελθόν, οι της GS μου είχαν μιλήσει πολλές φορές ως ανταποκριτή της «Le Monde». Είχα τις πληροφορίες μου από τότε, αλλά δεν μου έκαναν. Βασίστηκα στην πολύχρονη πείρα μου και στο ότι είχα πολλούς συνομιλητές από αυτούς τους κύκλους. Κάποιοι ήταν οργισμένοι με τη GS: απολυμένοι, πικραμένοι, πρέπει να είσαι προσεκτικός στο τι σου λένε. Έπειτα, υπάρχουν πρώην στελέχη που απλώς έφυγαν και μιλάνε ελεύθερα και υπέρ της GS. Μίλησα ακόμα με ανταγωνιστές και εχθρούς της. Τέλος, ήρθα σε επαφή με την ίδια την GS. Τους έστειλα 120 ερωτήσεις, δεν απάντησαν σε καμία. Διόρθωσαν απλώς πραγματολογικά στοιχεία. Γι’ αυτό και το βιβλίο δεν έχει λάθη εκτός από ένα, που έχει να κάνει με την αμαρτωλή σχέση της GS με το πετρέλαιο, κυρίως με την BP. Η πτυχή αυτή είναι ένα «μαύρο κουτί»…». Σε ερώτηση αν η Golman Sachs τον απείλησε με αγωγές ο Μαρκ Ρος απάντησε: «Όχι βέβαια! Είναι ευφυείς, δεν λειτουργούν λες και είναι ρωσική ολιγαρχία».
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου