Η συμβολή του ψεύδους…

Αν ζούσε στις μέρες μας ο μακαρίτης Λεμπέσης, σίγουρα δεν θα έγραφε για τη «χρησιμότητα των βλακών στην κοινωνία», αλλά για τη «Συμβολή του Ψεύδους στη Δημόσια Ζωή μας».
Θυμηθήκαμε τον Λεμπέση, με αφορμή το θέατρο του παραλόγου που έχει στηθεί και λειτουργεί στη χώρα μας, στο οποίο είμαστε μεν ακούσιοι θεατές, αλλά με ακριβοπληρωμένο εισιτήριο.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή:
Κατά την προεκλογική περίοδο, ο μεν απελθών πρόεδρος της Ν.Δ. έλεγε στον Λαό ότι αν εκλεγεί θα επιβάλει περιοριστικά -και άλλα έκτακτα- μέτρα, διότι η οικονομία βρίσκεται σε δεινή θέση, ο δε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (και νυν πρωθυπουργός) δεσμευόταν για παροχή διορθωτικών αυξήσεων και, γενικά, για νοικοκύρεμα της οικονομίας και της χώρας, - ισχυριζόμενος ότι «λεφτά υπάρχουν».
Την κατάσταση, βέβαια, τη γνώριζε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Αλλά να δεχθούμε έστω, ότι δεν γνώριζε επακριβώς την έκταση και το βάθος της. Κα τη διαπίστωσε όταν έγινε κυβέρνηση. Αν δεχθούμε αυτό, ως «υπόθεση εργασίας», τότε ο σημερινός πρωθυπουργός αντιμετώπιζε το εξής δίλημμα:
1. Ή να εφαρμόσει μια πολιτική, στην οποία πίστευε, αλλά την οποία καταπολέμησε για εκλογικούς και ψηφοθηρικούς λόγους.
2. Ή να εφαρμόσει μια πολιτική, στην οποία δεν πίστευε, αλλά που θεωρούσε αναγκαία, λόγω της δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης, που συνεχώς διευρυνόταν.
Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο ο ίδιος όσο και οι στενοί συνεργάτες του όφειλαν να πουν στον ελληνικό λαό Ολόκληρη την αλήθεια: Ότι, δηλαδή, τίποτε δεν πρόκειται να μείνει όρθιο στο φορολογικό, στο εισοδηματικό, στο ασφαλιστικό, στο εργασιακό και στο διοικητικό πεδίο και ότι τα ελλείμματα που δημιούργησαν για τριάντα χρόνια οι κυβερνήσεις με τις εγκληματικές πολιτικές τους, ήρθε η ώρα να πληρωθούν από τον Λαό.
Και αυτή η αλήθεια θα μπορούσε να ήταν η πρώτη παράγραφος των Προγραμματικών Δηλώσεων της κυβέρνησής του. Ένα πρόσχημα χρειαζόταν και ήταν εύκολο να το βρει.
Δεν θα πρωτοτυπούσε, άλλωστε. Και ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος πολέμησε για αντιπολιτευτικούς λόγους την ένταξη στην ΕΟΚ, επειδή γνώριζε ότι αποτελεί ορθή επιλογή, μόλις έγινε κυβέρνηση και με πρόσχημα τα ΜΟΠ έκανε στροφή και αναπροσαρμογή της ευρωπαϊκής πολιτικής του.
Στη δεύτερη περίπτωση -αν, δηλαδή, ασκεί μια πολιτική στην οποία δεν πιστεύει- επειδή άλλα έλεγε προεκλογικά, για να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση, η ακραία περιοριστική πολιτική του θα έπρεπε να αποτελέσει το αντικείμενο δημοψηφίσματος.
Αντί γι' αυτή τη δημοκρατική και γενναία σπονδή στην αλήθεια, η κυβέρνησή του προτίμησε να προσφύγει σε σειρά από ψεύδη, -με κοντά πόδια όλα- αφού όσα έλεγαν χθες διαψεύδονταν σήμερα και όσα έλεγαν προχθές διαψεύδονταν χθες.
Ακόμη και σήμερα -οκτώ σχεδόν μήνες μετά- και ενώ έχει γίνει νόμος του κράτους το περιβόητο Μνημόνιο, το οποίο ανατρέπει στο Ασφαλιστικό όλες τις κυβερνητικές «κόκκινες γραμμές», η κυβέρνηση ψεύδεται, ισχυριζόμενη ότι διαπραγματεύεται σκληρά με την Τρόικα προκειμένου να επιτύχει ευνοϊκότερες ρυθμίσεις.
Αλλά, οι σκληρές ρυθμίσεις είναι, ήδη, νομοθετημένες.
Γεγονός που σημαίνει ότι το ψεύδος εξακολουθεί να παραμένει θεμελιώδες στοιχείο της δημόσιας ζωής!
Του  Χρήστου Θεοχαράτου
 ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΜΑΓΚΕΣ ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΣ ΤΑΙΣΑΤΕ..!! ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ ....ΧΑΨΑΜΕ....
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΕΛΟΣ..!!! ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΑΡΚΕΤΑ !!! ΜΠΑΦΙΑΣΑΜΕ...