«Κυρίες και κύριοι, ο ποιητής τού ροκ εν ρολ, το είδωλο της γενιάς του '60...»

Φάνηκε από την αρχή, όταν βγήκε στη σκηνή με το αναπάντεχο «Rainy Day Women # 12 & 35», το παλιό μπλουζ ροκ από το '66, όπου απήγγειλε βραχνά το προβοκατόρικο ρεφρέν «Everybody must get stoned».

Εννιάμισι ακριβώς, βράδυ του Σαββάτου στο Terra Vibe, και ο Ντίλαν με ένα άσπρο πλατύγυρο καπέλο εμφανίστηκε στη σκηνή ανάμεσα στους μουσικούς του.
Είχε προηγηθεί μια μουσική φανφάρα, κάτω από την οποία μια μαγνητοφωνημένη φωνή σε ρόλο κομφερανσιέ ανήγγειλε: «Κυρίες και κύριοι, ο ποιητής τού ροκ εν ρολ, το είδωλο της γενιάς του '60...» και σε ένα αυτοσαρκαστικό παιχνίδι αράδιαζε όλα τα κλισέ που έχουν ειπωθεί για τον Ντίλαν κατά καιρούς και τα οποία έχει χρόνια τώρα απορρίψει.
Και μετά κάθισε αμίλητος στο ηλεκτρικό πιάνο κάτω από τα χειροκροτήματα του κόσμου και ξεκίνησε το ταξίδι στον χρόνο. Από το «Lay lady lay» ώς το «Just like a woman», όπου σηκώθηκε από το πιάνο για να δείξει ότι, παρά τα εβδομήντα του χρόνια, μπορεί ακόμα να λικνίζεται στον ρυθμό, όπως την εποχή που ήταν ένας ροκ εν ρολ σταρ.
Αλλά η βάση της συναυλίας του ήταν τα μπλουζ, η λαϊκή μουσική της Αμερικής, όπως το θέτει ο Ντίλαν. Η ατμόσφαιρα ήταν υποβλητική, τα φώτα στη σκηνή ήταν χαμηλά, οι σκιές των μουσικών με τα άσπρα σακάκια διαγράφονταν στο πανί. Τα τραγούδια είχαν γδυθεί από κάθε περιττό στολίδι και ηχούσαν αυτό που ήταν πάντα στον σκελετό τους, καθαρόαιμα ωμά μπλουζ. Και όταν ο Ντίλαν δεν άντεχε να ακολουθήσει τη μελωδία, όπως στο «Ballad of a thin man», απήγγελλνε κοφτά και γρήγορα τους στίχους πάνω στο μικρόφωνο.
Δύο ώρες στάθηκε στη σκηνή, έκανε ένα ανκόρ με το πολυαναμενόμενο «Like a rolling stone», που το τραγούδησε σχεδόν μαζί με τις περίπου δεκαπέντε χιλιάδες κόσμο. Αλλά δεν ξέχασε το «All along the watchtower», ένα τραγούδι που για χρόνια τού είχε δώσει τον τίτλο του προφήτη της επανάστασης και, πάντα διορατικός, διάλεξε τους καιρούς για να το ξαναπαίξει ζωντανά. Τέλος, υποκλίθηκε στο κοινό μαζί με τους υπόλοιπους μουσικούς και χάθηκε στα παρασκήνια.
Από την εποχή του 1988, που ξεκίνησε τη Never ending tour, ο Ντίλαν έχει την ίδια τεχνική. Ανεβαίνει στη σκηνή, τραγουδάει ό,τι έχει επιλέξει από το τεράστιο υλικό του σε μια πιο μπλουζ κατεύθυνση και αποχωρεί. Εχουν γραφτεί εκατοντάδες κριτικές. Αλλες εξυμνούν τον έξυπνο τρόπο που επινόησε για να παρουσιάζει τα παλιά του τραγούδια. Κι άλλες γκρινιάζουν επειδή η φωνή του έχει σπάσει και επειδή δεν υπολογίζει το κοινό.
Το Σάββατο το βράδυ ο Ντίλαν δεν παρίστανε κανέναν, ούτε ήταν «ψεύτικος», όπως τον αποκάλεσε πρόσφατα η Τζόνι Μίτσελ. Ηταν απλά ένας εβδομηντάχρονος μουσικός, που έχει ήδη γράψει την ιστορία του και τώρα παίζει τα τραγούδια που σημάδεψαν την πορεία του, έστω και μασώντας τους στίχους, όπως γουστάρει αυτός. Και δεν ξέρω πώς μετράει κανείς την ευαισθησία, σίγουρα όχι όμως με το αμήχανο «hello Athens», που λένε οι περισσότεροι μουσικοί που έρχονται εδώ. Και μόνο το γεγονός ότι σε αυτή τη φάση της περιοδείας παίζει προς το τέλος το «All along the watchtower», δείχνει ότι ξέρει πολύ καλά τι γίνεται γύρω του και τι πρέπει να πει ως αυθεντικός τροβαδούρος στον κόσμο.
ΕΙΣΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ! ΚΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ!
ΕΙΣΑΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ! ΚΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟΣ!
ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ!
ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ....ΜΠΟΜΠ  ΝΤΙΛΑΝ!!!!