330 Η πόλη του Βυζαντίου, αρχικά με το όνομα Νέα Ρώμη και αργότερα με την επωνυμία Κωνσταντινούπολη, γίνεται πρωτεύουσα του Ανατολικού τμήματος της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας.
Ως πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε για ένδεκα ολόκληρους αιώνες ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά, στρατιωτικά, θρησκευτικά και πολιτιστικά κέντρα της Ανατολής, γεγονός που εξηγεί την φήμη της ως "Βασιλίδος των πόλεων".
1204 Απόρθητη από την εποχή του Κωνσταντίνου του Μεγάλου, η Βυζαντινή πρωτεύουσα, καταλαμβάνεται την άνοιξη του 1204 από τους στρατιώτες της Τέταρτης Σταυροφορίας. Το τριήμερο των λεηλασιών και βιαιοπραγιών που ακολούθησε την κατάληψη, κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης, η οποία δεν μπόρεσε να ανακτήσει την παλιά της λάμψη ακόμα και μετά την παλινόρθωση των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων το 1261.
1453 Μετά από πέντε αιώνες αντίσταση στις κατακτητικές διαθέσεις των Τουρκικών φύλων της Ανατολής, η πόλη πέφτει τελικά στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων. Ο Μωάμεθ ο Πορθητής αναγνωρίζει τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης ως πολιτικό και θρησκευτικό ηγέτη όλων των Ορθοδόξων, που ζουν μέσα στα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και του παραχωρεί μία σειρά προνομίων, για να εξασφαλισθεί η ομαλή διαβίωση του ποιμνίου του κάτω από την Οθωμανική διοίκηση
Πρώτα απ όλα θ’ αναφερθούμε στις περίφημες προφητείες του " Αγαθάγγελου", ενός βιβλίου που προφήτευε την απελευθέρωση του Έθνους από το "ξανθό γένος".
Το βιβλίο γράφτηκε περίπου στα 1750 από τον Αρχιμανδρίτη Θεόκλητο Πολυείδη, Αδριανουπολίτη, που το προχρονολόγησε με έτος έκδοσης το 1279 και παρουσιαζόταν ως μεταφραστής του.
Ο Πολυείδης μπορεί να θεωρηθεί ως πρόδρομος τον Ρήγα Φεραίου Βελεστινλή, γιατί οι "προφητείες" τον αναπτέρωναν τις ελπίδες τον γένους, αφού θεωρούσε ότι οι Ρώσοι το " ξανθό γένος", θ' απελευθέρωναν τον Ελληνισμό.
Θρύλοι που έχουν σχέση με την άλωση της Κωνσταντινούπολης είναι "ο μαρμαρωμένος βασιλιάς" και τα "ψάρια που ζωντάνεψαν" στο Μπαλουκλί, ενώ τα τηγάνιζε ο καλόγερος που δεν πίστεψε την άλωση. Ο δε "μαρμαρωμένος βασιλιάς" θα ζωντανέψει όταν πάρουμε την Πόλη.
Το γνωστό: “πάλι με χρόνια, με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι”δεν έλειψε ούτε στιγμή από τα χείλη και το μυαλό του υπόδουλου Θρακικού Ελληνισμού. Ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να συγκινεί τον κόσμο.
Ένας ακόμα θρύλος έχει σχέση με τα σχέδια της Αγία-Σοφιάς. Ο βασιλιάς δεν ήταν ευχαριστημένος με τα σχέδια που παρουσίαζε ο πρωτομάστορας. Μια Κυριακή την ώρα που έπαιρνε ο βασιλιάς αντίδωρο, μια μέλισσα του το άρπαξε από το χέρι. Τότε ο βασιλιάς έδωσε διαταγή να ανοίξουν όλοι τα μελίσσια τους και να ψάξουν το αντίδωρο. Έψαξαν όλοι αλλά πουθενά δε βρέθηκε. Ψάχνει και ο πρωτομάστορας και τι να δει! Οι μέλισσές του είχαν Φτιάξει με κερί, ,μέσα στην κυψέλη, μία εκκλησιά πανέμορφη. Όλα ήταν τέλεια, ακόμη και η Αγία Τράπεζα, και επάνω εκεί είχαν βάλει το αντίδωρο του βασιλιά.
Έτσι πίστευαν οι Θρακιώτες ότι φτιάχτηκαν τα σχέδια της Αγία-Σοφιάς, αχειροποίητα, που όμοια της δεν υπήρχαν πουθενά, παρά μόνο η δικιά μας η Κοσμοσώτειρα της Βήρας είναι μικρογραφία της (Φέρες 1151-2).
Όπως είναι γνωστό τα δημοτικά τραγούδια εκφράζουν κατά το καλύτερο τρόπο τις προσδοκίες, τα βάσανα και την καθημερινή ζωή του λαού.
Από τα πολλά Θρακιώτικα δημοτικά, που αποτελούν βυζαντινά τροπάρια, όπως πολύ εύστοχα τα χαρακτηρίζει, ο Πολύδωρος Παπαχριστοδούλου, θα αναφέρουμε δείγματα μόνο σ' αυτό το σημείο.
Το πρώτο έχει τίτλο: “Το κουρσός της Αντριανούς."
"Τα αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της δύσης
κλαίyουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι
όπου την εκουρσαρέψανε τις τρεις γιορτές του
χρόνου, του Χριστουγέννου για κερί και του Βαγιού
για βάγια και της Λαμπρής την Κυριακή
για το Χριστός Ανέστη”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου