Πέρασαν 6 μήνες μαρτυρικοί για μένα, μέσα στο πόνο στην μοναξιά, στην εγκατάλειψη, μέσα στα δάκρυα.

Η περιπέτεια της υγείας μου με τσάκισε, και η ζωή μου σαν καρυδότσουφλο έπλεε στη δείνη της δοκιμασίας και της συμφοράς, στο πέλαγο των περιπετειών, στον κυκεώνα των απρόβλεπτων καταστάσεων.

Μαζί μου η προσευχή και η ελπίδα, κάποια στιγμή κουράστηκαν κι αυτές, κι απόμεινα μονάχη, περικεικλωμένη από εχθρικά στρατεύματα και από έναν αγγελιοφόρο κακών μηνυμάτων.

Έκραξα δυνατά, η φωνή μου να ακουστεί σε όλη τη γη, τον ουρανό, στον θρόνο του Παντοδύναμου, στα αυτιά των ανθρώπων.Και ίσως κάποιοι να με άκουσαν, ίσως και ο Δημιουργός του Σύμπαντος, γιατί μια μικρή αναλαμπή φωτός φάνηκε μεσ΄στο σκοτάδι, η Προσευχή και η Ελπίδα ξαναήρθαν, με αγκάλιασαν, και μου ψυθύρισαν λόγια παρηγοριάς, λόγια αγάπης.

Σαν σε θολό τοπίο, ξεχωρίζω ένα όραμα μακρυνό, κάποιος κρατάει ένα πίνακα ζωγραφικής, γύρω του λευκά περιστέρια να πετάνε, μια όμορφη κοπέλα που την φώναζαν Τέχνη, μου έγνεφε να πάω κοντά της,και να μπούμε σε ένα μεγάλο κτίριο που το το ανέφεραν Α.Σ.Κ.Τ ενώ, ένα τραγούδι χορωδιακό ακουγόταν που έλεγε, έλα μπορείς να μπείς, έλα σε περιμένουμε......