"Γιατί κλαίει ένας γέρος, χορεύει μια φαλακρή γυναίκα και τραγουδά ένας θλιμμένος νεαρός;".

του Paulo Coelho

Όπως κάθε παραμονή Χριστουγέννων, ο βασιλιάς προσκάλεσε τον πρωθυπουργό να κάνει έναν περίπατο μαζί του. Ήθελε να δει πως είχαν στολιστεί οι δρόμοι, όμως για να μην κάνουν οι υπήκοοι του υπερβολικά έξοδα, προκειμένου να τον ευχαριστήσουν, οι δύο άντρες πάντα μεταμφιέζονταν σε εμπόρους από κάποια μακρινή χώρα.

Περπάτησαν στο κέντρο της πόλης, θαύμασαν τις φωτεινές γιρλάντες, τα αναμμένα κεριά στα σκαλοπάτια των σπιτιών, τα κιόσκια όπου πωλούνταν δώρα, τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά που πήγαιναν βιαστικά στους συγγενείς τους για να περάσουν όλοι μαζί τη βραδιά γύρω από το γιορτινό τραπέζι.

Στην επιστροφή, πέρασαν από μια φτωχογειτονιά. Εκεί, η ατμόσφαιρα ήταν τελείως διαφορετική: Ούτε φώτα, ούτε κεριά, ούτε ωραίες μυρωδιές από νόστιμα φαγητά έτοιμα να σερβιριστούν. Δεν κυκλοφορούσε σχεδόν κανείς στους δρόμους και όπως κάθε χρόνο ο βασιλιάς είπε στον πρωθυπουργό του ότι έπρεπε να προσέξει περισσότερο τους φτωχούς του βασιλείου του. Ο πρωθυπουργός έγνεψε καταφατικά με το κεφάλι, ξέροντας πως, για ακόμα μια φορά, το θέμα θα ξεχνιόταν γρήγορα, θαμμένο στην καθημερινή γραφειοκρατία, στην έγκριση προϋπολογισμών, στις συζητήσεις με ξένους αξιωματούχους.

Ξαφνικά πρόσεξαν πως από ένα από τα πιο φτωχά σπίτια ακουγόταν μουσική. Η παράγκα ήταν ετοιμόρροπη, τα σάπια σανίδια της ήταν γεμάτα χαραμάδες κι έτσι είδαν τι συνέβαινε μέσα. Η σκηνή ήταν εντελώς παράλογη: Ένας γέρος καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι έμοιαζε να κλαίει, μια κοπέλα εντελώς φαλακρή χόρευε και ένας νεαρός με θλιμμένο βλέμμα έπαιζε ταμπούρλο και τραγουδούσε ένα παραδοσιακό τραγούδι.

"Πάω να δω τι συμβαίνει", είπε ο βασιλιάς. Χτύπησε την πόρτα. Ο νεαρός σταμάτησε να παίζει και πήγε να του ανοίξει.
"Είμαστε έμποροι και ψάχνουμε ένα μέρος για να κοιμηθούμε. Ακούσαμε την μουσική, είδαμε ότι είστε ξύπνιοι και σκέφτηκα να ρωτήσω αν μπορούμε να μείνουμε εδώ απόψε".
"Θα βρείτε δωμάτιο σε κάποιο ξενοδοχείο της πόλης. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε. Μην βλέπετε που παίζουμε μουσική, αυτό το σπίτι είναι γεμάτο θλίψη και πόνο".
"Θα μπορούσαμε να μάθουμε γιατί;".
"Εξαιτίας μου", απάντησε ο γέρος στο αναπηρικό καροτσάκι. "Όλη μου τη ζωή δίδασκα το γιο μου καλλιγραφία για να γίνει γραφέας στο παλάτι. Ωστόσο, τα χρόνια πέρασαν και δεν άδειαζαν ποτέ θέσεις. Χτες βράδυ όμως, είδα ένα ανόητο όνειρο: εμφανίστηκε ένας άγγελος και μου είπε να αγοράσω ένα ασημένιο κύπελλο, γιατί θα με επισκεπτόταν ο βασιλιάς, θα έπινε από το ασημένιο κύπελλο και θα έβρισκε δουλειά στο γιο μου".
"Ο άγγελος ήταν τόσο πειστικός, ώστε αποφάσισα να κάνω ό,τι μου είπε. Δεν είχαμε λεφτά κι έτσι η νύφη μου πήγε σήμερα το πρωί στην αγορά, πούλησε τα μαλλιά της και αγοράσαμε τούτο εδώ το κύπελλο. Τώρα προσπαθούν να μου φτιάξουν το κέφι, τραγουδώντας και χορεύοντας γιατί είναι Χριστούγεννα, όμως είναι μάταιο".

Ο βασιλιάς είδε το ασημένιο κύπελλο, ζήτησε να του βάλουν λίγο νερό γιατί διψούσε και προτού φύγει είπε στην οικογένεια: "Τι σύμπτωση! Μόλις σήμερα είδαμε τον πρωθυπουργό και μας είπε ότι την επόμενη εβδομάδα θα αδειάσουν κάποιες θέσεις".

Ο γέρος κούνησε το κεφάλι χωρίς να το πολυπιστέψει και τους αποχαιρέτησε. Την επόμενη ημέρα όμως ένα βασιλικό ανακοινωθέν διαβάστηκε σε όλους τους δρόμους της πόλης. Έψαχναν καινούργιο γραφέα για το παλάτι. Την ημέρα που είχε οριστεί, η αίθουσα ακροάσεων γέμιζε κόσμο που αγωνιούσε να διαγωνιστεί για μια τόσο περιζήτητη θέση. Ο πρωθυπουργός μπήκε και ζήτησε από όλους να ετοιμάσουν τα μολύβια και τα χαρτιά τους.

"Ιδού το θέμα της έκθεσης που πρέπει να γράψετε: "Γιατί κλαίει ένας γέρος, χορεύει μια φαλακρή γυναίκα και τραγουδά ένας θλιμμένος νεαρός;".

Ένα μουρμουρητό έκπληξης διέτρεξε την αίθουσα. Κανείς δεν μπορούσε να διηγηθεί μια τέτοια ιστορία. Κανείς, εκτός από έναν νεαρό με φθαρμένα ρούχα, καθισμένο σε μια γωνιά της αίθουσας, που χαμογέλασε πλατιά και άρχισε να γράφει...

(Βασισμένο σε ένα ινδικό παραμύθι)

ΠΗΓΗ :   Α! μπε μπα Blog! το Μπινελικοδρόμιο