Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης
Όλοι εμείς που, εδώ και πολύ καιρό φωνάζαμε (με «φωνή βοώντος εν τη ερήμω») για τη λάθος πορεία του σκάφους και για την ανάγκη εκπαραθυρώσεως όλου του καθεστώτος πολιτικού συστήματος και επαναπροσδιορισμό της λειτουργίας της Δημοκρατίας μας, νοιώθουμε δικαιωμένοι για την αναγνώριση της Αλήθειας που εκφράζαμε, μέσα από τις σημειώσεις (άρθρα) μας στα ηλεκτρονικά fora.
Με κυβέρνηση (τότε) το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας(;) πολύ πριν ακόμη η κυβέρνηση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού(;) Κινήματος καθίσει στη ράχη μας το «ΔΝΤ & Σία», είχαμε εντοπίσει τη διολίσθηση της Δημοκρατίας μας σε μία κομματοκρατούμενη, πολιτική και Οικονομική Ολιγαρχία και είχαμε προβλέψει με βεβαιότητα και ακρίβεια τη μοιραία πορεία προς την καταστροφή που σήμερα ζούμε, καθώς η κοινωνία μας, υπνωτισμένη από την υπνοφόρο προπαγάνδα του συστήματος, εγκαθιστούσε, κάθε φορά, με ακρίβεια Ελβετικού Ωρολογιού, τον εκάστοτε πρώην αποτυχημένο διαχειριστή, υπόδικο και ένοχο της τερατώδους διασπάθισης του Δημόσιου πλούτου, να διαχειριστεί πάλι τις τύχες της.
Αυτό, βέβαια, αποτελεί (μέσα στη θλίψη του κατεστραμμένου, την οργή του ξεφτυλιζόμενου και την απελπισία του αδύναμου να παρέμβει, πολίτη) μία προσωπική ικανοποίηση από την σωστή πρόβλεψη, αλλά είναι αμελητέας σημασίας.
Εκείνο που έχει σημασία, είναι ότι η βαριά σφραγίδα ενός ζώντος γίγαντα της ιστορίας της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας, έχει σφραγίσει τη θέληση του κοινωνικού εκείνου ρεύματος που βλέπει τα πράγματα χωρίς κομματικές παρωπίδες και δουλείες. Του υπαρκτού κοινωνικού ρεύματος που βλέπει την Αληθινή εικόνα των πραγμάτων και όχι αυτή που κατασκευάζει η μπλέ, κόκκινη, πράσινη προπαγάνδα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος. Που αντιλαμβάνεται ότι στην πτώχευση (που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και πολιτιστική, κοινωνική και, τελικά, πολιτική) έχουμε οδηγηθεί από το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου, με κυρίαρχους τα δύο «κόμματα εξουσίας» και (εκούσιους ή ακούσιους) συμπαραστάτες, τα άλλα.
Του ρεύματος που αντιλαμβάνεται ότι, η μόνη λογική έξοδος από το τέλμα αυτής της ποικιλόμορφης πτώχευσης, είναι η απαλλαγή της κοινωνίας μας από τον σφιχτό (και, αποδεδειγμένα, θανατηφόρο) εναγκαλισμό της από τους ίδιους τους ένοχους της καταστροφής της.
Αυτή την απλή Αλήθεια διατύπωσε ο Μίκης Θεοδωράκης και έριξε τη βαριά σκιά του επάνω σ’ αυτή την προσπάθεια ανάπτυξης του νέου αυτού αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Πολύ σοφά, αυτό το «κίνημα ανεξάρτητων πολιτών», ο Μεγάλος Μίκης το ονόμασε «ΣΠΙΘΑ», διότι η σπίθα είναι η αρχική φωτίτσα που, είτε διαρκεί λίγο, πολύ λίγο, είτε μεταδίδεται και ανάβει άλλες σπίθες που γίνονται φλόγα που, αν ανάψει σε εύφλεκτο περιβάλλον, γίνεται πυρκαγιά, ικανή να κατακάψει ότι βρει μπροστά της.
Και, ας μη ξεχνούμε ότι καμία πυρκαγιά δεν ξεκινά με το μέγεθος της πυρκαγιάς. Όλες, μα όλες, ξεκινούν από μία σπίθα. Ένα πράγμα χρειάζεται για να γίνει η σπίθα, φλόγα: Ένα μικρό φύσημα.
Αυτό περιμένει η «ΣΠΙΘΑ» από κάθε Έλληνα και Ελληνίδα. Να φυσήξει τη Σπίθα που άναψε ο Μίκης.
Αν εσύ περιμένεις να δεις ποιος θα φυσήξει τη Σπίθα, αυτή θα σβήσει. Και, δεν θα φταίει ο Μίκης. Θα φταίμε εμείς που δεν φυσήξαμε, όσο δυνατά μπορούσε ο καθ’ ένας μας.
Και τότε, αν σβήσει αυτή η Σπίθα και το καθεστώς πολιτικό σύστημα, η μεταμφιεσμένη σε Δημοκρατία, Ολιγαρχία που μας κυβερνά, συνεχίσει τον καταστροφικό δρόμο, επάνω στον οποίο, ήδη, βαδίζουμε, θα πέσει η παγωνιά της πλήρους ερήμωσης που θα προέλθει από το πλήρες ξεπούλημα κάθε ίχνους του (μεγάλου) εθνικού πλούτου που (ακόμη) έχουμε και ήδη η παράδοσή του «έναντι πινακίου φακής», αποτελεί πεδίο διαπραγματεύσεων με τους δανειστές μας και τα τσιράκια τους, εγχώρια ή αλλοδαπά.
Οι δρόμοι του μέλλοντος της Ελληνικής κοινωνίας, είναι δύο: Ο δρόμος της παγωνιάς στον οποίο ήδη μας οδηγεί το καθεστώς πολιτικό σύστημα και ο δρόμος της φωτιάς, που προτείνει ο Μεγάλος Μίκης.
Η αδράνειά σου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον δρόμο της παγωνιάς. Ο άλλος δρόμος, αυτός της φωτιάς, χρειάζεται το φύσημά σου, δηλαδή τη συμμετοχή σου.
Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει την πνοή του, όλη του τη δύναμη και ενέργειά του, μέσα από το φύσημά του στη «Σπίθα» που άναψε ο Μεγάλος Μίκης.
Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα και να προσφέρει το δικό του φύσημα στη «Σπίθα» που άναψε ο Μεγάλος Μίκης, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .
Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε. Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου