Πρωθυπουργός-Ήλιος;

Πολλούς απασχολεί το θέμα τι θα κάνει, ποιο ρόλο ακριβώς θα παίζει και πώς ο Ραγκούσης, μετά τις πρωθυπουργικές αρμοδιότητες που του εκχώρησε με ειδικό χρυσόβουλο ο Παπανδρέου. Όπως και το συνακόλουθο θέμα τι θα κάνει ο Πάγκαλος μετά την αποψίλωσή του, ή πώς θα αντιδράσουν για το καπέλο τα άλλα κυβερνητικά στελέχη. Προκύπτει όμως και ένα άλλο θέμα, εξίσου σοβαρό αν όχι σοβαρότερο από αυτά, που ελάχιστους δείχνει να απασχολεί: Τι ρόλο ακριβώς θα παίζει από τούδε και εις το εξής και πώς θα τον παίζει ο Γιώργος Παπανδρέου;
Διότι αν υπεύθυνος για τον έλεγχο και την προώθηση του κυβερνητικού έργου είναι ο Ραγκούσης, υπεύθυνος για τον συντονισμό των μελών του υπουργικού συμβουλίου είναι ο Ραγκούσης, υπεύθυνος για τον πολιτικό σχεδιασμό, τη στρατηγική, την επικοινωνιακή πολιτική, και την εποπτεία όλων των νομοθετικών πρωτοβουλιών των υπουργείων είναι ο Ραγκούσης, τότε τι ακριβώς θα κάνει ο Παπανδρέου; Θα έχουμε πρωθυπουργό των έργων και πρωθυπουργό των λόγων; Πρωθυπουργό της λάντζας και πρωθυπουργό των δημοσίων σχέσεων; Πρωθυπουργό του καγιάκ και πρωθυπουργό που θα τραβάει το κουπί;
Διότι κάπως έτσι πάει το πράγμα με την πρωτοφανή εκχώρηση αρμοδιοτήτων σε έναν υπουργό και την ανάδειξή του σε οιονεί πρωθυπουργό. Και από μια άποψη ίσως το κυριότερο να μην είναι ότι ο Παπανδρέου όρισε και διόρισε τον Ραγκούση επικεφαλής όλων των υπουργών, γενικό συντονιστή και ελεγκτή του έργου καθενός, τελευταίο μάτι και κριτή κάθε νομοθετήματος. Αλλά το γεγονός ότι όρισε και καθόρισε με την απόφαση αυτή τον εαυτό του ως πρωθυπουργό-Ήλιο, τραβώντας στην πιο απολυταρχική του άκρη το λεγόμενο πρωθυπουργοκεντρικό (και συγγνώμη για τη λέξη) σύστημα. Το σύνταγμα του παρέχει αρμοδιότητες, ο λαός του παρέχει εξουσίες κι Αυτός τις χαρίζει με μια του απόφαση σε όποιον του καπνίσει, ακόμα και στον κηπουρό του!
Λίγο ενδιαφέρει αν η εκχώρηση αυτή έγινε επειδή ο Παπανδρέου βαριέται, επειδή προτιμά τα λαμπερά ταξίδια από την ψυχοφθόρα καθημερινότητα, ή επειδή κατάλαβε ότι δεν έχει το χάρισμα να οργανώνει και να συντονίζει. Ακόμα λιγότερο ενδιαφέρει αν με δυο πρωθυπουργούς θα πάει καλύτερα το Μνημόνιο. Αυτό που περισσότερο ενδιαφέρει είναι ότι μια πολιτική ανωμαλία περιβάλλεται με δημοκρατικό μανδύα και πάει να περάσει και στο ντούκου...

Του Θανάση Καρτερού