Περιμένοντας το τέλος του κόσμου Οι «preppers» εδώ και χρόνια γεμίζουν τα υπόγειά τους με προμήθειες

Στο υπόγειο των Χάρισον νομίζεις ότι ο χρόνος πάγωσε στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Στοιβάζουν τις ελπίδες τους σε ράφια με κονσέρβες και αποξηραμένες τροφές. Μαζεύουν προμήθειες με ζήλο που μπορεί να εκληφθεί ως εμμονή. Προετοιμάζονται λες και περιμένουν το τέλος του κόσμου.
Το Κάμινγκτον είναι ένα χωριό της Μασαχουσέτης που έχει ριζώσει σε μια ευλογημένη γη. Εδώ δεν υπάρχει ο κίνδυνος σεισμών ή τυφώνων. Η μόνη φυσική καταστροφή που θυμούνται οι κάτοικοι ήταν μια πλημμύρα στη δεκαετία του ΄30. Τα ξύλινα σπίτια του είναι χτισμένα σε μια εύφορη πεδιάδα και ένα ρυάκι προσφέρει πόσιμο νερό. Ξεχασμένο στο δυτικό άκρο της πολιτείας, δύο ώρες μακριά από τη Βοστώνη, το Κάμινγκτον δύσκολα θα βρίσκεται στις λίστες κάποιου επίδοξου τρομοκράτη. Παρά τους καλούς οιωνούς, η 58χρονη Κάθι Χάρισον παίρνει τα μέτρα της. Φυλάει μέσα σε ντουλάπες γάλα σε σκόνη, αποξηραμένες τροφές, καλαμπόκι, σιτάρι και σακιά με αλάτι και ζάχαρη. Προμήθειες που θα φτάσουν για έναν ολόκληρο χρόνο- αν αύριο γίνει η αποκάλυψη. «Το ότι ζούμε σε ένα ασφαλές μέρος δεν μας κάνει άτρωτους», μου λέει η Χάρισον. «Αν στερέψει το νερό στην Καλιφόρνια, αν τελειώσουν τα αποθέματα πετρελαίου, αν κάποιοι χάκερς κατεβάσουν τα ηλεκτρονικά συστήματα των τραπεζών, θα επηρεαστούμε και εμείς. Κάθε καταστροφή στον κόσμο μπορεί να φέρει τον εφιάλτη σπίτι μας».

Φιντέλ, κατάσκοποι και κρίση. Η Χάρισον δεν είναι η μόνη που οχυρώνεται απέναντι σε μια αόρατη απειλή. Εξήντα άνθρωποι από το Κάμινγκτον και γειτονικά χωριά συναντιούνται τακτικά στην τοπική εκκλησία και ανταλλάσσουν συμβουλές επιβίωσης. Αλλοι γεμίζουν τα κελάρια τους με προμήθειες. Ενώ, ένας γείτονάς τους έχει φράξει την αυλή του για να κρατήσει μακριά τις πεινασμένες ορδές όταν θα πλησιάζει η συντέλεια. Την ώρα που ο Φιντέλ Κάστρο προειδοποιεί για το ξέσπασμα πυρηνικού πολέμου στη Μέση Ανατολή, το Χόλιγουντ επιμένει σε σενάρια καταστροφολογίας και οι ΗΠΑ ανταλλάσσουν κατασκόπους με τη Ρωσία, όλο και περισσότεροι Αμερικανοί προετοιμάζονται για το αναπάντεχο κακό. Το κίνημα των «preppers» (όσοι βρίσκονται σε ετοιμότητα) επανεμφανίζεται σε μικρές κοινότητες της Αμερικής θυμίζοντας ψυχροπολεμικά σύνδρομα. Οικονομική κρίση, φυσικές καταστροφές και τρομοκρατικές απειλές τρέφουν την ανασφάλεια των οικογενειών. Η Κάθι Χάρισον σκέφτηκε για πρώτη φορά το ζήτημα της οικογενειακής ετοιμότητας 30 χρόνια πριν. Τότε ζούσε σε ένα μοναχικό σπίτι, χιλιόμετρα μακριά από τον πλησιέστερο γείτονα. Οι διακοπές ρεύματος ήταν ρουτίνα, ενώ ισχυρές καταιγίδες έφραζαν τον δρόμο με κορμούς γέρικων δέντρων. Τι θα γινόταν αν κάποιο παιδί της έπρεπε να πάει στο νοσοκομείο; Πριν από επτά χρόνια η Χάρισον άρχισε να αποθηκεύει φαγητό. Αργότερα έγραψε ένα βιβλίο-οδηγό επιβίωσης με τίτλο «Just in case» (Εκδ. Storey). Την επηρέασαν, λέει, η 11η Σεπτεμβρίου και ο τυφώνας Κατρίνα. «Πρέπει να ξέρεις ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να έρθει πάντα καβάλα στο άσπρο άλογο για να σε σώσει. Πρέπει να είσαι έτοιμος». Πλέον η οικογένειά της σπάνια ψωνίζει από σούπερ μάρκετ. Εχουν φτιάξει ένα μίνι θερμοκήπιο στην αυλή τους. Καλλιεργούν λαχανικά, μεγαλώνουν γουρούνια με τη βοήθεια φίλων τους και δανείζονται αυγά από τον γείτονα. Το σπίτι τους θερμαίνεται με προπάνιο, ενώ φροντίζουν να έχουν στην άκρη 68 κιλά ζάχαρη και 50 κιλά αλάτι για περίπτωση ανάγκης. Συχνά, τρώνε το ίδιο φαγητό. Πρέπει να σκληραγωγηθούν για να είναι πειθαρχημένοι ότανκαι αν- έρθει το κακό. Οι τρεις κόρες της οικογένειας δυσανασχετούν με τη μονοτονία στο τραπέζι, ο Μπρους όμως, ο σύζυγος της Χάρισον, έχει συνηθίσει. «Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με εννιά παιδιά.

Χωρίς νερό και χωρίς ρεύμα. Εχω εξοικειωθεί με τις στερήσεις», λέει.


Κατάλοιπα του Ψυχρού Πολέμου

Τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 πολλοί Αμερικανοί έχτιζαν καταφύγια και κρυψώνες στις αυλές ή στα υπόγειά τους, φοβούμενοι το χτύπημα των Σοβιετικών.

Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου εκδηλώθηκε το δεύτερο κύμα επιβίωσης στην Αμερική με τους λεγόμενους survivalists, που αντί για κονσέρβες επιλέγουν όπλα και σφαίρες. «Δεν είμαστε σαν αυτούς. Δεν βλέπουμε το μέλλον σαν νέοι Μad Μax. Δεν κάνουμε τίποτα στα κρυφά. Αν συμβεί μία καταστροφή δεν θα πυροβολήσουμε τον γείτονα. Θα του προσφέρουμε από το φαγητό μας», λέει η Χάρισον. Τη ρωτάω τι θα κάνει αν οι προμήθειες δεν φτάνουν για όλους. Δεν προέχει η επιβίωση της οικογένειάς της; Για πρώτη φορά βλέπω το χαμόγελό της να χάνεται. Και καθώς το ξανασκέφτεται τα μάτια της υγραόνονται. «Θα ξέρω ότι δεν θα μπορώ να ταΐσω όλη την οικογένειά μου. Και θα είμαι ψυχολογικά έτοιμη», λέει.

Η Χάρισον τα έχει σχεδιάσει όλα προσεκτικά. Αν κοπεί το ρεύμα έχει λάμπες κηροζίνης. Θα μαγειρεύει σε έναν φούρνο που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια. Και θα παστώσει τα τρόφιμά της με το αλάτι που φυλάει στο σπίτι της. Λέει ότι δεν έχει θέσει όρια στις προμήθειές της. Σαν ένας νέος Σίσυφος θα συνεχίσει να γεμίζει το υπόγειό της. Αυτή η ατέρμονη επιφυλακή όμως μοιάζει με χειρότερη καταδίκη. Γιατί αν ζεις προσμένοντας την οδύνη, πώς θα μπορέσεις να απολαύσεις το παρόν;

«Μη νομίζεις ότι βλέπω εφιάλτες τα βράδια», μου λέει η Χάρισον.

«Δεν φοβάμαι, δεν ανησυχώ, γιατί ό,τι κι αν συμβεί ξέρω ότι θα είμαι έτοιμη»