Η συνδικαλίστρια που συγκλόνισε την Ελλάδα μιλάει για τη ζωή της μετά τη δολοφονική επίθεση εναντίον της, για τους δράστες, για τον συνδικαλισμό και για το μέλλον.
Τα παράθυρα στο σπίτι που της παραχώρησε ο ΟΕΚ στα Πετράλωνα είναι κλειστά και εκείνη φοράει φόρμα και κάλτσες. Η μητέρα της είναι στο πλευρό της από την πρώτη μέρα και η Τζένη, η αποκλειστική νοσοκόμα, είναι δίπλα της σε κάθε της κίνηση. «Θέλετε κρύο τσάι» ρωτάει εκείνη για να σπάσει τη βουβαμάρα. «Ζεσταίνεστε; Ξέρετε, δεν κάνει να με φυσάει ο αέρας γιατί δεν πρέπει να κρυώσω» συνεχίζει. Η φωνή βγαίνει μέσα από «το κόσμημα στο λαιμό», όπως χαρακτήρισε η ίδια την τραχειοστομία της, συμμετέχοντας στην παράσταση των Γερμανών Rimini Ρrotokoll στο Ηρώδειο. Το ραμμένο αριστερό της μάτι πού και πού δακρύζει.«Δεν έγινε σωστή έρευνα»
Η υπόθεσή της παίρνει για τρίτη φορά τον δρόμο για το αρχείο. Πώς άραγε νιώθει τώρα; «Ημουν σίγουρη από την αρχή,φάνηκε από την πρώτη μέρα ότι δεν θέλουν να κάνουν σωστή δουλειά. Δεν έγινε σωστή έρευνα, δεν έδωσαν καθόλου σημασία». Γιατί άφησαν τόσες μέρες να χαθούν; «Δεν θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Είναι δικό τους πρόβλημα.Και πρέπει εκείνοι να απαντήσουν. Υποψιάζομαι ότι αυτή είναι απλώς η συνείδησή τους και το μόνο προφανώς που τους αφορά είναι να πάρουν τον μισθό τους. Ισως γιατί εγώ δεν ήμουν με κανέναν,δεν είχα ποιον να με υποστηρίξει, γιατί δεν είχε λεφτά η μαμά μου να πληρώσει κάποιον για να κάνει σωστά τη δουλειά του. Γιατί ήμασταν μόνες. Και γι΄ αυτό άλλωστε με υποστήριξε όλη η υπόλοιπη κοινωνία. Με βοήθησε το σωματείο μου αλλά και όλο αυτό το κίνημα αλληλεγγύης που ενεργοποιήθηκε από τις πρώτες κιόλας ημέρες και μου συμπαραστέκονται και σ΄ εμένα αλλά και στην οικογένειά μου μέχρι και σήμερα. Και βέβαια οι γιατροί μου».
Δεν έχει θυμό για αυτόν που το έκανε; Πώς είναι δυνατόν; «Δεν έχω θυμό. Κανένας γονιός δεν μεγαλώνει το παιδί του για να γίνει δολοφόνος και να του φέρνει χρήματα στο σπίτι. Ούτε ένα παιδάκι γεννιέται για να γίνει δολοφόνος. Η κοινωνία και τα παραδείγματά της φτιάχνουν τους δολοφόνους» . «Με όσα λες, νομίζει ο κόσμος ότι τον συγχωρείς» παρατηρεί η μητέρα της. Η Κωνσταντίνα της πιάνει το πόδι. «Οχι,μαμά μου.Αυτό που λέω είναι ότι δεν γίνεται να συγχωρείς αν πρώτα δεν έχεις θυμώσει».
«Το πρόσωπό του ακόμη το θυμάμαι»
Πιστεύει πάντα ότι δέχτηκε την επίθεση λόγω της συνδικαλιστικής της δράσης. «Ναι. Ούτως ή άλλως με είχαν απειλήσει τηλεφωνικά δύο φορές το 2006 και έκτοτε με παρακολουθούσαν. Τον τελευταίο καιρό, πριν από την επίθεση, πολύ έντονα. Εμπαιναν μαζί μου στα βαγόνια του τρένου,όταν έφευγα από τη δουλειά. Και ήταν άντρες 50-55 ετών, δεν ήταν αγοράκια. Ηταν τέσσερις- πέντε. Ο ένας όμως από αυτούς με ακολουθούσε το λιγότερο τέσσερις φορές την εβδομάδα.Το πρόσωπό του ακόμη το θυμάμαι.“Χτύπαγε”, είχε έντονα χαρακτηριστικά» . Εγινε σκίτσο; «Οχι, δεν μου ζητήθηκε να τον περιγράψω».
Πρέπει να κάνει τη θεραπεία της. Οι αλοιφές για την αποκατάστασή της είναι πανάκριβες και τις πληρώνει σχεδόν από την τσέπη της. Η αποκλειστική; «Μέχρι τώρα είχα τρεις, τις πλήρωνε ο ΗΣΑΠ. Μου είπαν ότι δεν έχουν μεγάλες δυνατότητες και θα το σταματήσουν σιγά σιγά. Εχω κάνει μια αίτηση και τους παρακαλώ τουλάχιστον να μου κρατήσουν μία αποκλειστική την ημέρα και όταν θα μπαίνω στα χειρουργεία και θα έχω ανάγκη από 24ωρη κάλυψη να με βοηθήσουν. Δεν ξέρω τι θα γίνει». Και τα υπόλοιπα έξοδα; «Παίρνω ένα επίδομα αδείας από το ΙΚΑ που λήγει τον Νοέμβριο,έχουμε τη σύνταξη της μητέρας μου, με βοηθάει και ο κόσμος. Είχε κάνει και μία πρόταση η νομική υπηρεσία της ΓΣΕΕ προς τον κ. Λοβέρδο για να μου βγάλουν σύνταξη.Στην αρχή, προτού αναλάβει ο ΗΣΑΠ να πληρώνει τις αποκλειστικές,έδωσαν δύο φορές χρήματα στη μητέρα μου. Για την ακρίβεια 2.500 ευρώ.Ο ένας μήνας των αποκλειστικών κόστιζε 8.000 ευρώ. Τα ίδια χρήματα έδωσε και η ΑΔΕΔΥ τις πρώτες ημέρες». Από την εταιρεία στην οποία εργαζόταν; Ασχολήθηκαν με την πορεία της υγείας της; «Οχι, ποτέ»...
«Κάποιοι σιχαίνονται να με κοιτούν»
Επιμένει να κρατάει τον ρόλο της ως μάνα. «Είναι σημαντικό να μας υποστηρίζει το αρσενικό κομμάτι της κοινωνίας. Και δυστυχώς δεν μας αφήνουν να ολοκληρώσουμε τη μητρική μας υπόσταση.Πόσες φορές κι αν είχα ζητήσει από την εταιρεία διευκόλυνση στο ωράριό μου, για να είμαι στο πλάι του παιδιού μου με την περιπέτεια της υγείας του. Και μου επιτέθηκαν κάποιοι με κίνδυνο να μείνει το παιδί μου χωρίς μάνα».
Αξιζε τον κόπο όλος αυτός ο αγώνας; Εχει μετανιώσει για τη συνδικαλιστική της πορεία; «Οχι.Εκανα το σωστό. Δεν έχω κλέψει, δεν έχω σκοτώσει,δεν έχω πει ψέματα». Στον καθρέφτη κοιτάζεται;. «Πριν, πρόσεχα τον εαυτό μου.Από μικρή ήμουν καλοντυμένη. Τώρα... ακόμη τον μαθαίνω. Το δεξί μου μάτι δεν βλέπει καλά.Πολύ λίγα πράγματα πιάνει.Καταλαβαίνω ότι είναι άσχημη η κατάσταση.Κάποιοισιχαίνονται να με κοιτούν. Κρύβουν το πρόσωπό τους να μη με δουν. Τους καταλαβαίνω». Καλύπτεται όταν βγαίνει έξω; «Την ημέρα πρέπει να φοράω μεγάλα γυαλιά και καπέλο για να προστατεύω τα μάτια και το δέρμα μου από τον ήλιο. Να σου πω την αλήθεια μου,θα ήθελα οι άνθρωποι να χαλαρώσουν μαζί μου». Τον εαυτό της πού τον βάζει μέσα σε όλο αυτό; «Θα είναι καλό για όλους μας να φτιάξει η εμφάνισή μου. Είμαι πολύ κοινωνική και θέλω οι άνθρωποι να χαλαρώνουν μαζί μου. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έζησα, ότι δεν με σκότωσαν. Με έσωσαν οι γιατροί μου. Και δεν βοηθά να σκάβειςδιαρκώς ένα πρόβλημα. Το παγιώνεις. Αρα το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να το αφήσεις και να ασχοληθείς με κάτι άλλο.Η ζωή είναι έτσι που θα φέρει το επόμενο και το επόμενο... Ολα είναι μια ιδέα. Η ομορφιά είναι μια ιδέα. Κάποιοι την ψάχνουν στην εμφάνιση και άλλοι στην ψυχή»...
Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ ΣΥΝΗΓΟΡΩΝ
«Τι δεν έκαναν οι Αρχές»
Ο κύκλος των πιθανών δραστών πρέπει να αναζητηθεί στο εξής: ποια ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στη συνδικαλιστική δράση της Κωνσταντίνας; Είναι προφανές ότι η υπόθεση των διαφορών της με την ΟΙΚΟΜΕΤ πήρε διαστάσεις και απείλησε να οδηγήσει σε μία συλλογική ρύθμιση που θα έθιγε το σύνολο των εργοδοτών.Αυτό έγινε στις 26 Νοεμβρίου του 2008,όταν δηλαδή πραγματοποιήθηκε η τριμερής συνάντηση στο υπουργείο Εργασίας,μεταξύ Κωνσταντίνας, Σωματείου και ΟΙΚΟΜΕΤ.Από κάτω έκανε αντισυγκέντρωση το δήθεν εργατικό Σωματείο της ΟΙΚΟΜΕΤ, δηλαδή χειραγωγούμενοι αλλοδαποί εργάτες,που δεν γνώριζαν ούτε τη γλώσσα και που προφανώς υποκινούνταν από κάποιους,βρέθηκαν να προπηλακίζουν την ίδια, την πρόεδρο και την αντιπρόεδρο του Σωματείου της ΠΕΚΟΠ,ακολουθώντας τες μέχρι την Ομόνοια.Προσθέστε και ένα σωρό εργοδότες να περιμένουν τις δυσμενείς συνέπειες από μια συνάντηση που θα έθιγε την πλασματική υπαγωγή από τα βαρέα ένσημα σε μεικτά με το εικονικό διάλειμμα της μιας ώρας την ημέρα που μείωνε το εβδομαδιαίο ωράριο σε λιγότερες από 30 ώρες.Το γεγονός αυτό απέχει έναν μήνα από την επίθεση και είναι ασφαλώς το κυριότερο σημείο της έρευνας.Δυστυχώς,δεν ασχολήθηκε κανείς.Η απουσία σοβαρής αρχικής έρευνας τώρα πια δεν αποκαθίσταται,αλλά το ποιος ήταν και το ποιος δεν ήταν σε εκείνη τη συγκέντρωση μπορεί να ψαχτεί ακόμα και τώρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου