Ήταν Φεβρουάριος 1981. Σε ηλικία 24 ετών νεαρός ανθυποπλοίαρχος, βρισκόμουν στον Πειραιά και παρακολουθούσα σεμινάρια στο Κ.Ε.Σ.Ε.Ν. (Κέντρο Επιμόρφωσης Στελεχών Εμπορικού Ναυτικού).
Ηλιόλουστη μέρα η 8η Φεβρουαρίου. Ιδανική για ποδόσφαιρο. Εκείνη την εποχή τα παιχνίδια άρχιζαν νωρίς το απόγευμα, το χειμώνα στις 2 μετά το μεσημέρι. Οι θύρες άνοιγαν καταμεσήμερο και στα ντέρμπι από το πρωί για να πιάσουν θέση οι φίλαθλοι αφού ο τσαμπουκάς και το «άντε ρε που είναι δικιά σου η θέση», αν και αριθμημένη, δεν είναι μόνο σημείο των καιρών μας. H… κλανομαγκιά και ο... Ελληνάρας είναι διαχρονικά φαινόμενα.
Έφυγα νωρίς από του Ρέντη με τα πόδια, πριν το μεσημέρι, για το Καραϊσκάκη πιστεύοντας ότι θα βρω εισιτήριο. Ο αγώνας ήταν Ολυμπιακός – ΑΕΚ. Βγήκα στην Πειραιώς και στην Καραολή και Δημητρίου έστριψα αριστερά. Το παλιό Καραϊσκάκη ξεπρόβαλε στις δόξες του.
Ένας χοντρός τύπος μαυραγορίτης, καμιά 100στή μέτρα από το γήπεδο κρατούσε στο χέρι ένα εισιτήριο της θύρας 13, με επίσημη τιμή 300 δραχμές, (ούτε ένα ευρώ σημερινό!) και το έδειχνε με τρόπο στους περαστικούς.
Άντε να βρεις σήμερα από αυτή την «παρτίδα» των λαμόγιων των γηπέδων. Ένα «επάγγελμα» που η σαπίλα του ποδοσφαίρου σχεδόν το εξαφάνισε. Είναι παράξενο αλλά στα γήπεδα η μαύρη αγορά ανθεί όταν το ποδόσφαιρο πάει καλά. Είναι τότε που παίζεται ποδόσφαιρο της προκοπής, που ο κόσμος θέλει και κυρίως δεν φοβάται να πάει στο γήπεδο. Είναι τότε που παρουσιάζεται έλλειψη εισιτηρίων λόγω της μεγάλης ζήτησης. Είναι τότε που οι μαυραγορίτες κάνουν πάρτι. Και τότε, παίζονταν καλό ποδόσφαιρο!
Η θύρα 13 ήταν αυτή που πίσω της είχε τον δεύτερο ηλεκτρονικό πίνακα, στη γωνία του γηπέδου προς τον Πειραιά. Τον ρώτησα «πόσο;» μου απάντησε «1.000 δραχμές φιλάρα» και μου γύρισαν τα άντερα. «Να σου δώσω 500» του αντιγύρισα. «1.000» μου επανέλαβε. Τον παράτησα και προχώρησα.
Ο κόσμος ουρές στα ταμεία να αγοράσει τα τελευταία εισιτήρια. Υπήρχαν μόνο της θύρας 7, τα άλλα είχαν εξαφανιστεί. Δεν ανήκω στην κατηγορία των φανατικών φιλάθλων και προτιμούσα από τότε, να παρακολουθώ όλους τους αγώνες από τις θύρες 9, 10 ή 11 στο παλιό Καραϊσκάκη. Στο καινούργιο δεν έχω πάει ποτέ! Το γήπεδο δύο ώρες πριν την έναρξη του αγώνα ήταν σχεδόν γεμάτο! Μπήκα κι εγώ στη ουρά μη τυχόν και βρω αυτό που ζητούσα αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Βγήκα από την ουρά και γύρισα προ την Καραολή με σκοπό να αποσπάσω απ’ τον μαυραγορίτη το εισιτήριο της θύρας 13 με όσο το δυνατόν χαμηλότερη τιμή ενώ με είχε κυριεύσει η αγωνία μήπως κάποιος άλλος «παλαβός» του τα είχε «σκάσει».
Τον βρήκα στη ίδια θέση να λέει το «ποίημα» του. Μετά από αρκετή ώρα διαπραγματεύσεων τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ανυποχώρητος ο τύπος, βράχος. Κοίταξα το ρολόι μου. Είχε πλησιάσει επικίνδυνα η ώρα έναρξης. Μπρός στο φόβο να χάσω το ματς υπέκυψα και του έσκασα το χιλιάρικο. Είχα... παλαβώσει. Παίρνοντας το μαγικό χαρτάκι του έριξα και μερικά «γαλλικά», αλλά ούτε που τ' άκουσε, ώσπου να τα πω είχε εξαφανιστεί.
Με το χαρτάκι στο χέρι άρχισα να τρέχω, να προλάβω να φέρω γύρω το στάδιο, να φτάσω στη 13. Τελικά πρόλαβα και σχεδόν με το που κάθισα στη θέση μου το παιχνίδι ξεκίνησε. Τρία γκολ ο Γαλάκος κι από ένα οι Κουσουλάκης, Ορφανός, Βαμβακούλας. Ο Νικολούδης, αν και χωρίς γκολ, ήταν απόλαυση. Μια ιστορική νίκη! Θυμάμαι ότι ήμασταν μονίμως όρθιοι, είτε για τα γκολ που έπεφταν βροχή, είτε για τις χαμένες ευκαιρίες, είτε για χορό. Αγκαλιαζόμασταν οι φίλαθλοι αν και άγνωστοι μεταξύ μας. Μας είχε «φτιάξει» η εμφάνιση της ομάδας.
Το παιχνίδι τελείωσε και ήρεμα χωρίς πρόβλημα χαρούμενοι βγήκαμε από το γήπεδο. Αρκετοί μείναμε έξω από τη 13, μιλώντας για το παιχνίδι, όταν ξαφνικά είδαμε περιπολικά να κινούνται με μεγάλες ταχύτητες κουβαλώντας φιλάθλους, αστυνομικοί να κρατάνε άλλους μέσα στα αίματα και ρούχα σκισμένα, κάποιους που έκλαιγαν, φωνές, ουρλιαχτά. Υποθέσαμε ότι κάποιοι είχαν πλακωθεί μεταξύ τους και έπεσαν μερικές «ψιλές». Δυστυχώς δεν ήταν έτσι και σε λίγο ξεδιπλώθηκαν μπροστά στα μάτια μου φρικτές εικόνες που έμελλαν να μείνουν χαραγμένες για πάντα στο μυαλό μου.
Η υπόλοιπη ιστορία γνωστή. Πολλοί οι νεκροί, πολλαπλάσιοι οι τραυματίες. Χωρίς λόγο! Για πλάκα! Οι υπεύθυνοι της θύρας 7, όπως είπαν, δεν άνοιξαν έγκαιρα τις πόρτες και ο κόσμος κατευθυνόμενος προς την έξοδο πίεσε τους μπροστινούς. Άλλοι πέθαναν από ασφυξία και άλλοι από τσαλαπάτημα.
Η εκπομπή «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ» δεν έγινε, οι αθλητικές εφημερίδες βγήκαν ασπρόμαυρες, ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης κήρυξε πένθος. Ο θρίαμβος είχε μεταβληθεί σε θρήνο που εμείς οι γαύροι που το ζήσαμε, θα το θυμόμαστε για πάντα.
Η εκπομπή «ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑΚΗ» δεν έγινε, οι αθλητικές εφημερίδες βγήκαν ασπρόμαυρες, ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης κήρυξε πένθος. Ο θρίαμβος είχε μεταβληθεί σε θρήνο που εμείς οι γαύροι που το ζήσαμε, θα το θυμόμαστε για πάντα.
Μετά από τόσα χρόνια, αναπολώ και μονολογώ: «Ήμουν κι εγώ εκεί!»
Ο μαυραγορίτης με το πανάκριβο εισιτήριο της θύρας 13, ίσως και να μου έσωσε τη ζωή. Αν δεν το είχα πάρει, θα είχα μπει στην θύρα 7.
Το 13 πρέπει να το θεωρώ τυχερό!
Το 13 πρέπει να το θεωρώ τυχερό!
Chrisgio
http://captain-christos.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου