Με την πρώτη ανάρτηση του μπλογκ «τρωκτικού» τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας και την αναγγελία της δολοφονίας του Σωκράτη Γκιόλια, ξύπνησα μετά από τηλεφώνημα κατά το οποίο μου μετέφεραν την είδηση. Αρνήθηκα να το πιστέψω ακόμη και όταν είδα την επόμενη ημέρα την νεκροφόρα που μετέφερε το άψυχο κορμί του συναδέλφου και φίλου να περνά από μπροστά μου. Πολύς κόσμος ένιωσε και νιώθει σαν και μένα, είτε τον γνώριζε είτε όχι. Ο αείμνηστος Σωκράτης Γκιόλιας έκανε το «λάθος» να λειτουργήσει μέχρι την τελευταία ημέρα ως δημοσιογράφος –ερευνητής με άγνοια κινδύνου. Είχε μάθει από την καλή στη βιτρίνα και το παρασκήνιο όλο το σύστημα, και πίστεψε ότι μπορούσε να τους νικήσει. Το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή, αφήνοντας πίσω την σύζυγό του να ζει με τις εικόνες του εφιάλτη που αντίκρισε και δυο παιδιά που δεν θα γνωρίσουν ποτέ τον πατέρα τους.
Οι δολοφόνοι του Σωκράτη Γκιόλια είμαι βέβαιος ότι δεν πρόκειται να βρεθούν ποτέ. Και δεν θα βρεθούν ποτέ, γιατί είναι εκτελεστικά όργανα, πληρωμένοι δολοφόνοι του συστήματος, που τους έστειλε να απαλλαγούν από τον δημοσιογράφο που τους έψαχνε τις βρωμιές και τις άπατες και τους χάλαγε είτε τις δουλειές, είτε το ψεύτικο προφίλ που πλασάρουν στην κοινωνία. Μια κοινωνία που όπως έχω γράψει πολλές φορές είναι χρόνια τώρα ευνουχισμένη, εγκλωβισμένη και ανήμπορη να αντιδράσει. Μια κοινωνία που την μετάλλαξαν.
Την έμαθαν να ζει χωρίς κανόνες, να επιδιώκει και να θεωρεί φυσιολογικό το αναλογικό ρουσφέτι και την αρπαχτή, και το βόλεμα. Μια κοινωνία που της αλλοίωσαν χρόνο με τον χρόνο, την γενετική και ιστορική της φυσιογνωμία, με την διάλυση αρχών και αξιών στην καθημερινότητά της αλλά και στον ατομικό της μικρόκοσμο. Της αλλοίωσαν την γλώσσα, την θρησκεία και την οικογένεια. Την μπόλιασαν με κάθε λογής ξενόφερτες προσμίξεις. Την χρέωσαν για γενεές δεκατέσσερις, την αδρανοποίησαν από κάθε παραγωγική διαδικασία, και την οδήγησαν στην απογοήτευση, την απελπισία στο αδιέξοδο.
Κατάντησαν τον Έλληνα παθητικό παρατηρητή απέναντι στην διαφθορά και την διαπλοκή. Όλα αυτά και άλλα τόσα ο ευφυής αείμνηστος Σωκράτης Γκιόλιας δεν τα αντιλαμβανόταν απλώς. Για πολλά χρόνια και σε όλες τις κοινωνικές, επιχειρηματικές, και πολιτικές διαστρωματώσεις ο Γκιόλιας έκανε ρεπορτάζ, έκανε έρευνα, συγκέντρωνε στοιχεία και κατέγραφε πρόσωπα. Η διαφορά με τους υπόλοιπους είναι ότι ο Γκιόλιας είχε γίνει επικίνδυνος για το σύστημα γιατί δεν πήγαινε μέχρι την… μέση τα θέματά του, αλλά μέχρι το τέλος. Αυτό πλήρωσε.
Και αν είναι αλήθεια ότι είχε έτοιμη έρευνα για το ποιοι επιχειρηματίες και πολιτικοί στηρίζουν οικονομικά και γενικά νεότευκτη και καλά τρομοκρατική οργάνωση, τότε είναι που είμαι 100% σίγουρος ότι δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν οι δολοφόνοι του. Γιατί αν υποθέσουμε ότι οι εκτελεστές στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ακραίοι «ιδεολόγοι» αγανακτισμένοι από το αδίστακτο και άπληστο σύστημα, τότε δολοφόνησαν λάθος άνθρωπο. Και επειδή λάθη σε τέτοιες περιπτώσεις δεν γίνονται, οι δολοφόνοι άδειασαν τα περίστροφά τους στο κορμί του Σωκράτη κατά παραγγελία του συστήματος και του αφεντικού που τους πλήρωσε.
«Και εσύ λαέ βασανισμένε…» συνέχισε να σέρνεσαι , να ζεις με το Αλτσχάιμερ, και να συντηρείς όλους αυτούς. Ο Σωκράτης έφυγε - όπως έφυγε - και «γλύτωσε».
Ωρολόγιος Δείκτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου