Τραγωδία σε ελληνικό πλοίο στον Ατλαντικό

Η κακοκαιρία στον Ατλαντικό στοίχισε τη ζωή του καπετάνιου και του Α’ μηχανικού του πλοίου “Aegean Angel” που ανήκει στην ναυτιλιακή εταιρεία Arcadian.
Το πλοίο, έμφορτο με 26 ναυτικούς πλήρωμα, 10 Έλληνες, 14 Φιλιππινέζους, έναν Λετονό και έναν Κύπριο υποπλοίαρχο, που είναι τραυματισμένος, είχε αποπλεύσει από το Ταλίν της Εσθονίας για το Χιούστον του Τέξας και έπεσε σε πολύ άσχημο καιρό.
Πληροφορίες αναφέρουν πως είχε τον καιρό μπροστά. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, ένα κύμα πήρε την πλώρη από κάτω και οι τρείς ναυτικοί βγήκαν να δούνε τι ζημιές είχαν προκληθεί. Τότε, τους χτύπησε πάλι ένα μεγάλο κύμα και τραυματίστηκαν θανάσιμα στο κατάστρωμα οι δύο, ενώ ο υποπλοίαρχος έχει τραυματιστεί σοβαρά.
Η τραγωδία συνέβη, σε απόσταση 800 μιλίων από τις Βερμούδες.
Με το ΕΚΣΕΔ μιλάει ο αντίστοιχος αμερικανικός Θάλαμος Επιχειρήσεων.
Πρόκειται να γίνει αερομεταφορά του 34χρονου Κύπριου υποπλοιάρχου τραυματία. Η αερομεταφορά θα καταστεί δυνατή, μόλις το πλοίο φθάσει στα 200 μίλια από τις Βερμούδες.
Ο άτυχος Έλληνας πλοίαρχος ήταν 47 ετών και ο Α’ μηχανικός, 33 ετών.

Ξεκίνησε πολύ άσχημα ο Γιώργος Καμίνης

Και πώς να μην ξεκινήσει άσχημα ο πάλαι ποτέ Συνήγορος του Πολίτη; Όταν μάλιστα, απόλυτη προτεραιότητα της ημέρας της ορκωμοσίας, ήταν το ιδεολογικό show-off. Δηλαδή, η επίδειξη της απέχθειάς του για την Εκκλησία. Φυσικά, τον ακολούθησαν πρόθυμα οι λοιποί αριστεριστές, βλέπε Πορτάλιου (φέρθηκε με αγένεια στους ιερωμένους). Η αριστεριστική μισαλλοδοξία περίσσεψε την ημέρα της ορκωμοσίας, όπως και η απόπειρα απο-ιεροποίησής της.
Πάντως, περίσσεψε και το μπάχαλο, κάτι που ανέδειξε ποιοι είναι αυτοί που έρχονται και τι έχει να γίνει στο μεγαλύτερο δήμο της χώρας. Από εκεί και πέρα βέβαια, πολύ σκουπίδι στην Αθήνα. Και μπορεί οι ΠΑΣΟΚοι του ψηφοδελτίου να χαλάνε τον κόσμο γιατί μυρίζει σφαγή «πρασίνων» στις αντιδημαρχίες, «αλά» Θεσσαλονίκη, καθώς προέχουν οι αριστεριστές, αλλά τα προβλήματα είναι άλλα.
Ο Καμίνης πρέπει να επιδείξει ικανότητες ακροβάτη. Προσέξτε: ο δήμος αντέχει οικονομικά μέχρι τα μέσα Φεβρουαρίου. Μετά, στάση πληρωμών, αν δεν πέσει παραδάκι από την κυβέρνηση ή δανειοδότηση με νέα υποθήκη. Παραδάκι που να βρεθεί, τη στιγμή μάλιστα που το Μαξίμου περιέκοψε τη χρηματοδότηση των ΟΤΑ κατά 35% και πολλοί δήμοι από το καλοκαίρι και μετά, θα κάνουν στάση πληρωμών;
Και μπορεί από το αρμόδιο υπουργείο Εσωτερικών να τονίζουν ότι δεν θα αφήσουν χωρίς «προίκα» τον Καμίνη, αλλά εδώ παίζει δυνατά το θέμα των τριών χιλιάδων και πλέον (απαραίτητων για την εύρυθμη λειτουργία του δήμου) έμπειρων συμβασιούχων, που ο προηγούμενος δήμαρχος, θεωρώντας ότι θα νικά συνέχεια στην κάλπη, δεν φρόντισε, παρά τις εισηγήσεις για το αντίθετο, να μονιμοποιήσει. Φυσικά, η κυβέρνηση δε σκοπεύει να το κάνει… Ήδη ρίχνει την ευθύνη στον προηγούμενο δήμαρχο, ώστε να προετοιμάσει το έδαφος επικοινωνιακά, για τα όσα (άσχημα) θα ακολουθήσουν.
Στο ΠΑΣΟΚ, τους συμβασιούχους τους θέλουν εκτός (τους θεωρούν «γαλάζιους»), για να βάλουν δικούς τους και πιθανόν και κάποιους αλλοδαπούς. Έχουν προεκλογικά γραμμάτια να ξεπληρώσουν άλλωστε. Εύκολο είναι όμως; Όχι, δεν είναι. Δεν θα τους ξεφορτωθούν οι της κυβέρνησης εύκολα τους χιλιάδες συμβασιούχους, ούτε θα δώσουν την αποκομιδή σε επιχειρηματίες, όπως ακούγεται έντονα ότι σχεδιάζουν. Αντιλαμβάνεστε βέβαια τι έχει να γίνει… Της μουρλής! Μυρίζει μπαρούτι. Σε λίγους μήνες μέσα, όσοι κάτοικοι και δη οι δεξιοί, δεν προσήλθαν στην κάλπη το Νοέμβριο, θα το έχουν μετανιώσει πικρά. Τώρα, για τα επόμενα τρεισήμισι χρόνια, αγώνας…
Ο Γιώργος Καμίνης ήταν «bad news» για την Αθήνα, ένα πείραμα καταδικασμένο σε αποτυχία. Σας το είχα επισημάνει προεκλογικά και επιμένω. Μόνο και μόνο η παρουσία του στο δημαρχιακό θώκο, θα δημιουργήσει σωρεία προβλημάτων, με αποτέλεσμα η ποιότητα ζωής στην (αφιλόξενη πλέον πολυπολιτισμική) Αθήνα να διολισθήσει. Να είστε σίγουροι ότι δεν έχετε δει τίποτα ακόμα…
Νίκος Χιδίρογλου
Και τώρα ένα φωτογραφικό… αφιέρωμα από την ορκωμοσία – παρωδία

Το… πολυπολιτισμικό δημοτικό συμβούλιο.

Ο Ιερώνυμος λες και είχε πιει φαρμάκι, από την όλη ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε. Απίστευτο, να «συμπλέει» με την αριστερά και ούτε έτσι δεν γλιτώνει! Όχι που νόμιζε ότι θα τους «εξευμένιζε», με σχόλια του τύπου «οι αριστεροί είναι πιο πιστοί από τους δεξιούς». Το είδαμε αυτό στην ορκωμοσία.

Ο… ποδηλάτης Αμυράς 

Είσαι Θεά!

Το ΠΑΣΟΚ κάνει κακό στην υγεία των εργαζομένων!

«Οι Οδηγίες για τις δημόσιες συμβάσεις επιτρέπουν στις συμβαλλόμενες αρχές να προβλέπουν ειδικούς όρους σχετικά με την εκτέλεση της σύμβασης, οι οποίοι ενδέχεται να αφορούν πτυχές κοινωνικού χαρακτήρα, εφόσον οι όροι αυτοί είναι συμβατοί με το δίκαιο της ΕΕ και εφαρμόζονται σύμφωνα με αυτό. Η ανάθεση της σύμβασης πρέπει επομένως να γίνεται με σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών τις οποίες εγγυάται η Συνθήκη».
Αυτά δήλωσε ο Επίτροπος Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Κοινωνικής Ένταξης κ. L. Andor, σε ερώτηση του Κώστα Πουπάκη σχετικά με την αντιμετώπιση της παραβίασης των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στις εργολαβικές αναθέσεις του δημοσίου τομέα. Τα παραπάνω τα διαβάσαμε σε σχετικό δελτίο Τύπου που απέστειλε ο ευρωβουλευτής της ΝΔ.
Ένας θάνατος και ένοχη σιωπή...
Αφορμή για τα παραπάνω στάθηκε ο άδικος χαμός του Αιγύπτιου εργάτη Ασίζ Εμάντ, πατέρα τεσσάρων παιδιών, ο οποίος εκτελούσε εργασίες καθαριότητας, εκτός νομίμου ωραρίου, ανασφάλιστος και υπό απαράδεκτες συνθήκες ασφάλειας σε κτίριο του Υπουργείου Εργασίας και μάλιστα στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Διαχείρισης Κοινοτικών και Άλλων Πόρων, κονδύλια της οποίας (όπως επισημαίνεται στο δελτίο Τύπου του Κώστα Πουπάκη) διατίθενται για την καταπολέμηση της μαύρης εργασίας και την ενίσχυση της πλήρους και ποιοτικής απασχόλησης.
Όπως υπογραμμίζεται, «είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι οι εργολαβικές αναθέσεις του Δημοσίου Τομέα, στην πράξη λειτουργούν ιδιαίτερα σε βάρος εργαζομένων χαμηλής ειδίκευσης ή ανειδίκευτων. Αποτελούν μηχανισμούς παράκαμψης των νομίμων αποδοχών και όρων εργασίας, παράβασης των κανόνων υγείας και ασφάλειας και έξαρσης των διακρίσεων, σε προφανή αντίθεση με τις απορρέουσες από τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας υποχρεώσεις των κρατών μελών, σχετικά με την προστασία του δικαιώματος στην εργασία με αξιοπρεπείς όρους, του δικαιώματος σε δίκαιη αμοιβή, τη συνδικαλιστική ελευθερία, την αποτελεσματική πρόσβαση στην κοινωνική ασφάλιση και τον έλεγχο της τήρησης της εργατικής νομοθεσίας».
Νομιμοποιούνται οι πιο ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας
Η υποκρισία της κυβέρνησης στα εργασιακά θέματα, είναι απύθμενη. Την αναδεικνύει ο κ. Πουπάκης:
 «Το Υπουργείο Εργασίας που με τα τελευταία νομοθετήματά του καταστρατηγεί θεμελιώδη και κεκτημένα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας με το πρόσχημα της ανταγωνιστικότητας, μετατρέπεται τώρα και σε χώρο φυσικής εξόντωσης των εργαζομένων. Είναι απαράδεκτο στον αρμόδιο δημόσιο φορέα-εγγυητή της εργασιακής νομιμότητας για την καταπολέμηση της αδήλωτης εργασίας και τη διασφάλιση της αξιοπρεπούς και ασφαλούς δουλειάς, να παρέχονται υπηρεσίες εκτός νομίμου ωραρίου σε απάνθρωπες συνθήκες και μάλιστα από ανασφάλιστους εργαζόμενους.

Όταν αδυνατείς να εξασφαλίσεις την τήρηση των εργατικών κανόνων στα του οίκου σου, πώς θα μπορέσεις να επιτύχεις την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας σε μια πλήρως απορυθμισμένη αγορά εργασίας; Όταν ευαγγελίζεσαι τη διαφάνεια παντού, πώς είναι δυνατόν να αποκρύπτεις εσκεμμένα τις πραγματικές διαστάσεις ενός τραγικού γεγονότος; Οι δημόσιες συμβάσεις με τις εταιρείες εργολάβων φαίνεται ότι υπογράφηκαν “με τη μορφή του κατεπείγοντος”, όπως και οι νόμοι για τις εργασιακές σχέσεις που νομιμοποιούν τις πιο ακραίες μορφές εργασιακής επισφάλειας (36 μήνες για εργολαβίες και ενοικίαση) με στόχο τη δημιουργία ενός αναλώσιμου και φτηνού εργατικού δυναμικού “μιας χρήσης”, με τραγικές συνέπειες για τον κόσμο της εργασίας», δήλωσε σχετικά ο ευρωβουλευτής της ΝΔ.
ΠΑΣΟΚ: ο νεκροθάφτης των εργασιακών σχέσεων
Το ΠΑΣΟΚ αναδεικνύεται στο κόμμα-νεκροθάφτη των κεκτημένων των Ελλήνων εργαζομένων. Τα κροκοδείλια δάκρυά τους για ανάλογες υποθέσεις ακόμα δεν έχουν στεγνώσει. Κι όμως, ακόμα και μέσα στις εγκαταστάσεις του υπουργείου Εργασίας, καταστρατηγείται βάναυσα η νομοθεσία για τις εργασιακές σχέσεις. Υπό την ηγεσία του νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ, η χώρα μας μετατρέπεται σε κάτεργο...
Νίκος Χιδίρογλου

Η λύση του Σκοπιανού μέσα από τα παλιά εκκλησιαστικά ονόματα!

Συνέντευξη με τον Μητροπολίτη Ναούμ της Στρούμιτσα - Αποστολή στα Σκόπια του Ζαχαρία Γεωργούση
Η Διελκυστίνδα ανάμεσα στη FYROM και την Ελλάδα για τη συνταγματική ονομασία του γειτονικού κράτους είχε ως «παράπλευρη απώλεια» την πνευματική απομόνωση της Σκοπιανής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εκκλησιαστικοί παράγοντες, όμως, ισχυρίζονται πως το πρόβλημα «πνευματικής επικοινωνίας» εδράζεται στο εκκλησιαστικό δίπολο Βελιγραδίου-Σκοπίων.
Κατά την διάρκεια της επίσκεψής μας στην περιοχή συναντήσαμε έναν από τους διακεκριμένους Αρχιερείς της λεγόμενης  «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», τον Μητροπολίτη Ναούμ της Στρούμιτσα, ο οποίος με παρρησία τοποθετήθηκε έναντι των καυτών θεμάτων που αφορούν στις σχέσεις της Τοπικής Εκκλησίας με τον υπόλοιπο ορθόδοξο κόσμο.
Ο Σεβασμιώτατος για πρώτη φορά μίλησε αποκλειστικά σε Ελληνα δημοσιογράφο για πιθανούς τρόπους υπέρβασης της πνευματικής ακοινωνησίας και επίλυσης του ζητήματος του ονόματος, αναφέρθηκε στο Πατριαρχείο Σερβίας  και στον ρόλο που καλείται να παίξει το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην οριστική διευθέτηση του «Σχίσματος» της Εκκλησίας του με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.
Πού είναι η έδρα της Μητρόπολής σας;
Η διοίκηση βρίσκεται στην πόλη της Στρούμιτσα, αλλά η επίσημη έδρα της Μητρόπολης Στρούμιτσα ήταν πάντα το μοναστήρι του Αγίου Λεοντίου στο χωριό του Βόντοτσα (η οποία, παρεπιμπτόντως, είναι δίπλα στην πόλη).
Πείτε μας λίγα λόγια για το μοναστήρι του Αγίου Λεοντίου και πότε αυτό ιδρύθηκε;
Η τοποθεσία όπου βρίσκεται ο σημερινός ναός είναι γνωστή ως ένα ΄΄συγκρότημα’’ εκκλησιών του Βόντοτσα, επειδή υπήρχαν στην πραγματικότητα τέσσερις εκκλησίες: Η πρωτοχριστιανική βασιλική, η ανατολική, η δυτική και η κεντρική εκκλησία του Βόντοτσα. Η πρωτοχριστιανική βασιλική χρονολογείται από τον 4-5ο αιώνα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο Άγιος Μεθόδιος της Θεσσαλονίκης, ως απεσταλμένος του αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως, από το 845 μέχρι το 855 μ. Χ., ήταν ο άρχων της περιοχής και μαζί με τον Άγιο Κύριλλο για δέκα ολόκληρα χρόνια διακήρυξαν τον Λόγο του Θεού, μεταξύ άλλων περιοχών, σύμφωνα με την παράδοση, και κατά μήκος της ροής του ποταμού Μπέλα Ρέκα (Bela Reka), ο οποίος  ρέει μέσα από το χωριό Βόντοτσα. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στο πέρασμα των αιώνων η μονή υπήρξε ενεργό μοναστικό, εκπαιδευτικό και λογοτεχνικό κέντρο. Προσπαθούμε να διατηρήσουμε και να συνεχίσουμε αυτήν την παράδοση. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το μοναστήρι φέρει το όνομα του Αγίου Λεοντίου, του γεννημένου στην Στρούμιτσα, Πατριάρχη Ιεροσολύμων (1176-1185).
Τα Ελληνικά σας είναι εξαιρετικά. Μπορείτε να μας πείτε πού  τα μάθατε;
Για διάστημα άνω των οκτώ ετών (1987-1995) έζησα στη Μονή Γρηγορίου του Αγίου Όρους, υπό την πνευματική καθοδήγηση του αγίου Γέροντα και ηγουμένου, αρχιμανδρίτη Γεωργίου Καψάνη. Από αυτόν έλαβα το Μεγάλο Σχήμα, καθώς και με την ευλογία του ο Αλέξιος Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγώνης με χειροτόνησε διάκονο. Γνωρίζω, ότι ο Γέροντας προσβλήθηκε εξαιτίας της μετακίνησής μου εδώ, αλλά εγώ δεν έλαβα ευλογία από τον ίδιον για αυτό. Επέστρεψα μετά από αίτημα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας μας. Επίσης, είμαι σίγουρος, ότι με αγαπά και ότι αυτός προσεύχεται για μένα αν και ακόμα δεν με δέχεται προσωπικά για εξομολόγηση. Εαν  έχω κάνει κάτι καλά, θεωρώ, ότι είναι ο καρπός των προσευχών του. Όλα όσα έχω κάνει λάθος είναι εντελώς δικά μου. Ελπίζω ότι  κάποια μέρα θα με καλέσει. Πάνω από όλα, αυτός είναι ο πνευματικός πατέρας μου. Για όσο διάστημα έζησα στην Ελλάδα είχα ελληνική ταυτότητα και διαβατήριο.
Γιατί, κατά τη γνώμη σας, η Εκκλησία με Έδρα στα Σκόπια επί του παρόντος δεν είναι σε κοινωνία με τις άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες;
Όσον αφορά το λεγόμενο μπλοκ των ελληνικών εκκλησιών, ο λόγος είναι σαφής: ξεκάθαρα μας έχουν πει από τα υψηλότερα κλιμάκια ότι, εάν αλλάξουμε το όνομα Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία με το όνομα Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας, δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα από την πλευρά τους για την ευχαριστιακή κοινωνία και αναγνώριση. Το πρόβλημά τους με το όνομα της Εκκλησίας μας είναι κατανοητό για μας, και υπάρχει μια λύση για αυτό. Για παράδειγμα, εάν όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριάρχη, συμφωνήσουν να χρησιμοποιούν στις επίσημες αμοιβαίες  σχέσεις τους μόνο τα παλαιά και ορθά κανονικά (σύμφωνα με την έδρα του Πρώτου στην τιμή) εκκλησιαστικά ονόματα, τότε δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα στην επικοινωνία. Αυτά τα ονόματα είναι: Αρχιεπισκοπή Οχρίδας, Αρχιεπισκοπή Αθηνών, Πατριαρχείο Πετς, Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, Πατριαρχείο Μόσχας κλπ.. Αντί των παρόντων ονομάτων: Σερβική, Μακεδονική, Βουλγαρική, όπως και Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στην διασπορά κλπ.. Όταν πρόκειται για την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, εδώ το πρόβλημα είναι πολύ πιο περίπλοκο, επειδή στους Επισκόπους της, δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει με ακρίβεια μόνο ένα λόγω της μη αναγνώρισης, όπως συμβαίνει στην περίπτωση με τους Έλληνες. Οι Επίσκοποι των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, δεν έχουν κανένα πρόβλημα μαζί μας, εκτός από το ότι σέβονται την Ελληνική και τη Σερβική στάση επισήμως, αλλά όχι στενά και στην πράξη.
Πιστεύετε ότι το πολιτικό ζήτημα με το όνομα της χώρας σας με την Ελλάδα έχει επηρεάσει κατά κάποιον τρόπο το εκκλησιαστικό καθεστώς της Εκκλησίας σας;
Αυτό οριστικά έτσι είναι, με ένα πολύ αρνητικό τρόπο. Πρώτον, έχει επηρεάσει τις τακτικές  επαφές μεταξύ μας, των Επισκόπων των δύο Εκκλησιών. Εμείς πρέπει πάντα να συναντιόμαστε ανεπίσημα και εν κρυπτώ, για το φόβο, έτσι ώστε να μην γίνει γνωστό στους  μη περιτομενους  στην ψυχή και στην καρδιά. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, έχουν δυστυχώς επιλέξει για την αμοιβαία επικοινωνία ονόματα που δίνουν έμφαση στην  εθνική διαφορετικότητά  τους, και αυτή η λάθος επιλογή προς το παρόν έχει πολιτικές επιπτώσεις. Θα έπρεπε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: να επικοινωνούν μεταξύ τους με τα παλιά και τα κανονικά ονόματά τους, προκειμένου να τονίσουν την ενότητα και την κοινωνία τους, ενώπιον της οικουμένης και μόνο για εσωτερική χρήση,  μάλιστα από τους καθαρά ποιμαντικούς λόγους, να χρησιμοποιούνται οι επίσημες ονομασίες. Η σημερινή πρακτική είναι απολύτως αντίθετη με το Πνεύμα του Ευαγγελίου, και δεν υπάρχει καμία θεολογική δικαιολογία και βάση γι’ αυτή, διότι ουκ ενι Ιουδαίος ουδέ Έλλην ουκ ενι δούλος ουδέ ελεύθερος ουκ ενι άρσεν και θήλυ πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού (Γαλ. 3:28). Ένα επιπλέον πρόβλημα είναι οι ακραίες τοποθετήσεις που ακούγονται κατά καιρούς από τις δύο πλευρές, οι οποίες τροφοδοτούν περαιτέρω τις ίδιες τάσεις στην αντιδικία. Στη συνέχεια, οι πολιτικοί, οι οποίοι χρησιμοποιούν το πρόβλημα ως ένα μέσο για τον εσωτερικό πολιτικό αγώνα τους. Και τελικά, δυστυχώς, οι Ποιμένες των Εκκλησιών, επίσης, εμπλέκονται σε αυτό. Ορισμένοι δε, Επίσκοποι περισσότερο ασχολούνται με τα «πατριωτικά» ζητήματα παρά με  τα πνευματικά τους καθήκοντα.
Η επονομαζόμενη «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία»,  θα έχει μέλλον ως τέτοια ή πιστεύετε ότι οι αμοιβαίοι συμβιβασμοί πρέπει να γίνουν από όλες τις πλευρές, προκειμένου η Εκκλησία σας να αποκατασταθεί μέσα στη σφαίρα του υπόλοιπου ορθόδοξου κόσμου;Θεωρείτε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση;
Το πρόβλημα δεν είναι απροσπέλαστο και πιστεύω πως με την βοήθεια του Θεού θα επιλυθεί. Έχουμε ήδη ένα καλό σημάδι της δράσης της χάρης του Θεού, και αυτό είναι η ανανέωση της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής μέσα στα περισσότερα μοναστήρια μας. Ο μοναχισμός δεν έχει αναβιώσει, λόγω των δυνατοτήτων μας, αλλά είναι ένα έργο της χάριτος του Θεού. Ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι ζωτικής σημασίας, από τη θέση που έχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Το Πατριαρχείο μόνον πρέπει να θέσει  το ερώτημα σχετικά με τη θεολογική ορθότητα των επίσημων ονομάτων των Εκκλησιών, με την οποία επικοινωνούν μεταξύ τους. Φανταστείτε, λοιπόν, αυτή τη ντροπή ενώπιον του Θεού: οι χώρες μας να λύσουν το πρόβλημα με το όνομα, και εμείς, ως Εκκλησίες να μην καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε την κοινωνία. Αντί να τους δείξουμε το δρόμο, εμείς είμαστε αυτοί που σε αυτήν την περίπτωση ενεργούμε με κατωτερότητα και νηπιοπρέπεια. Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε μόνο από το γεγονός, ότι οι δύο χώρες μας, παρά το πρόβλημα με το όνομα, δεν έχουν παρ' όλα αυτά διακόψει τις βασικές αμοιβαίες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, από την οικονομία μέχρι την πολιτική. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, κανείς δεν θα χρειαζόταν να μας αναγνωρίζει ως αυτοκέφαλη ή με το όνομα Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά το συλλείτουργο θα μπορούσε να συνεχιστεί. Αυτό θα ήταν μια αναλογική και ποιμαντική ενέργεια στην περίπτωσή μας. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεται το πρόβλημα με την Ορθόδοξη Εκκλησία της  Αμερικής (O.C.A.): κανένας, εκτός από τους Ρώσους, δεν αναγνωρίζει το όνομά της, το καθεστώς και τη δικαιοδοσία της, αλλά όλοι συλλειτουργούν μαζί της. Γιατί θα πρέπει να υπάρχουν δύο μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούνται στην περίπτωσή μας;
Ποιό είναι το εκπαιδευτικό υπόβαθρό σας;
Είμαι απόφοιτος της Νομικής Σχολής και της Θεολογικής Σχολής στα Σκόπια, και έχω υποστηρίξει τη διδακτορική διατριβή με θέμα «Ησυχασμός στον Αθωνικό Μοναχισμό του 20ου αιώνα» στη Θεολογική Σχολή «Άγιος Κλήμης της Αχρίδας» του Πανεπιστημίου της Σόφιας. Αυτή τη στιγμή εργάζομαι επάνω σε μια συγκριτική διατριβή στη θεολογία και στη ψυχολογία. Εχω γράψει οκτώ βιβλία από τα οποία πέντε έχουν δημοσιευθεί. Δύο βιβλία ήδη βρίσκονται στη διαδικασία για να δημοσιευθούν. Ένα από αυτά είναι προγραμματισμένο να δημοσιευτεί πριν από τα Χριστούγεννα του 2010, και το άλλο πριν από το Πάσχα του 2011, με τη βοήθεια του Θεού. Είμαι επίκουρος καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα του κρατικού Πανεπιστημίου «Αγίου Κλήμεντα της Αχρίδας", της πολιτείας του Μπίτολα (Μοναστηριου). Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι έχω εκπαιδευτεί στο πανεπιστήμιο της ερήμου του Αγίου Όρους στην ποιμαντική και στην ησυχαστική ιδανική: τοις πάσιν γέγονα πάντα ίνα παντός τρόπου τίνας σώσω (πρβλ. 1Cor 9:22.).
Πότε γίνατε Μητροπολίτης Στρούμιτσα και ποιες είναι οι τρέχουσες πνευματικές δραστηριότητες της Μητροπόλεώς σας;
Ενθρονίστηκα Μητροπολίτης της Στρούμιτσα κατά την ημέρα της Κοίμησης της Υπεραγίας Θεοτόκου, στις 28.08.1995 στο μοναστήρι που είναι αφιερωμένο στους Αγίους Δεκαπέντε Ιερομάρτυρες της Tιβεριούπολης, η οποία βρίσκεται στη Στρούμιτσα. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να λειτουργήσω τη Θεία Ευχαριστία όσο το δυνατόν συχνότερα, ακόμη και κάθε μέρα όταν μπορώ. Από εδώ αντλώ όλες τις πνευματικές μου δυνάμεις και εδώ πραγματοποιώ όλα τα σχέδιά μου. Πρωταρχικό μέλημά μου είναι η πνευματική ανάπτυξη και η οχύρωση των μοναχών και των ιερέων, καθώς και η επίβλεψη και η βοήθεια προς την αποστολή τους μεταξύ του λαού του Θεού. Έχουμε τις δικές μας εκδόσεις, καθώς και το δικό μας μικρό τυπογραφείο. Έχουμε επίσης δύο Κέντρα, της «Αγίας Ελισαβετ» καθημερινό Κέντρο υποδοχής, νοσηλείας και περαιτέρω θεραπείας των εξαρτημένων ατόμων  από ψυχότροπες ουσίες στη Στρούμιτσα και το Θεραπευτικό Κέντρο «Η προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου» στο χωριό Βόντοτσα, για την αποκατάσταση και την εκ νέου κοινωνικοποίηση των τοξικομανών. Η οικονομική λειτουργία και η επιβίωση των μοναστηριών δεν είναι επίσης μια απλή υπόθεση. Από πλευράς εξεύρεσης χρηματικών πόρων αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, δεν είμαστε πλούσιοι οικονομικά.
Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί της Μητρόπολής σας, είναι ενεργοί συμμετέχοντες του λειτουργικού, καθώς και της πνευματικής ζωής της Μητρόπολής σας; Τι θα λέγατε για την νεολαία της Μητρόπολής σας;
Με την ανανέωση του μοναχισμού, που σίγουρα αποτελείται μόνον από νέους ανθρώπους, η Ορθόδοξη πνευματική ζωή μεταξύ των ανθρώπων έχει επίσης ανανεωθεί. Σήμερα, σε σύγκριση με πριν από δεκαπέντε χρόνια, πολύ περισσότεροι νέοι άνθρωποι νηστεύουν, εξομολογούνται, συμμετέχουν στα Άγια Μυστήρια του Χριστού και, γενικά, τηρούν τακτική πνευματική ζωή. Όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί λαμβάνουν το Βάπτισμα, παντρεύονται, και συμμετέχουν στην γενικότερη ζωή της Εκκλησίας, κατά κάποιο τρόπο, ωστόσο εμείς δεν τους θεωρούμε όλους αυτούς ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο δρόμος είναι δύσβατος, ότι οι λίγοι πορεύονται σε αυτόν και ότι το ποίμνιο είναι μικρό. Ως εκ τούτου, μια Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρέπει να ταυτίζεται με το σύνολο των κατ’ ονομασίαν  πιστών ορθόδοξων σε μια χώρα. Ένα τέτοιο σφάλμα συνεπάγεται ακόμα ένα: οι Εκκλησιαστικοί Ποιμένες, οι οποίοι θα έπρεπε να καθοδηγούν το ποίμνιό τους προς τα ευαγγελικά πνευματικά ιδεώδη, αντ’ αυτού συχνά ακολουθούν, όπως κάνει και η πλειοψηφία των ανθρώπων, τα ίδια χαοτικά ρεύματα αυτού του κόσμου, προκειμένου να ευχαριστήσουν τους ανθρώπους. Εκείνος που επιδιώκει την ανθρώπινη δόξα, θα χάσει τη δόξα του Θεού. Είναι γραμμένο: πώς δύνασθε υμείς πιστεύσαι δόξαν παρά αλλήλων λαμβάνοντες και την δόξαν την παρά του μόνου Θεού ου ζητείτε; (Ιωάννης 5:44).
Η επίλυση του προβλήματος της ονομασίας της Εκκλησίας σας, νομίζετε ότι είναι αυστηρώς υπό τη δικαιοδοσία της Συνόδου του Πατριαρχείου της Σερβίας, ή ότι υπάρχει έδαφος για τους άλλους να εμπλακούν (του Οικουμενικού Πατριαρχείου);
Η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία λειτουργεί περιέργως. Από την μια υποστηρίζουν  ότι η διαφορά είναι εσωτερικό τους πρόβλημα και ότι δεν επιτρέπουν σε κανέναν να παρεμβαίνει στην εν λόγω διαφορά ως μεσολαβητής, ούτε καν το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Αυτός ο ισχυρισμός είναι μάλλον προβληματικός, διότι, «είτε πάσχει εν μέλος συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος συγχαίρει πάντα τα μέλη, υμείς δε έστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους (1Cor. 12:26-27)». Ωστόσο, όταν το όνομα Μακεδονική τίθεται προς συζήτηση, το εσωτερικό πρόβλημα της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ξαφνικά γίνεται και εξωτερικό, δεδομένου ότι είναι ένα πρόβλημα που αφορά και την Ελληνική πλευρά, επίσης. Τώρα, η διαφορά είτε είναι εσωτερικό πρόβλημα της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και κανείς δεν πρέπει να παρεμβαίνει, είτε είναι εξωτερικό, γεγονός που σημαίνει ότι κάποιος άλλος μπορεί να ενοχληθεί, συνεπώς θα πρέπει να επιλυθεί με τη βοήθεια και  άλλων τοπικών Εκκλησιών, πρώτα απ' όλα του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Το πρόβλημα σχετικά με το όνομα μιας Εκκλησίας, όπως αυτό, το οποίο δεν είναι δογματικού ή κανονικού χαρακτήρα, δεν πρέπει να εμφανίζεται ως ένα διαμφισβητούμενο ζήτημα μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Αυτό μπορεί να γίνει, αλλά έτσι μόνον  επιβεβαιώνεται, ότι οι Εκκλησίες εμπλέκονται  στην κοσμική πολιτική.

Η αντιπαράθεση με τον Αχρίδας Ιωάννη

Οι τριβές με τον τοποθετημένο από τη Σερβική Εκκλησία Αρχιεπίσκοπο της Αχρίδας Ιωάννη έχει επηρεάσει τις σχέσεις σας με το Πατριαρχείο της Σερβίας; Μπορείτε να μας εξηγήσετε τις βαθύτερες αιτίες του ζητήματος για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με αυτό;
Στο πλαίσιο του διαλόγου που είχαμε με τους εκπροσώπους της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μετά από πολλές προσπάθειες, καταφέραμε να προωθήσουμε κατά  κάποιο τρόπο τις θέσεις μας κοντά, σχετικά με τα κύρια κανονικά και λειτουργικά ζητήματα, ωστόσο όλοι σκοντάψαμε εκεί όπου είναι το λιγότερο αναμενόμενο από Ποιμένες του Χριστού - για ένα καθαρά  αμιγώς πολιτικό ζήτημα, δηλαδή για το όνομα της Εκκλησίας μας. Εμείς ζητήσαμε το όνομα Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία να τοποθετηθεί άμεσα στη συμφωνία, και αυτοί απαιτούσαν έμμεση χρήση του, και έτσι το θέμα παρέμεινε ανεπίλυτο. Τέλος πάντων, το Μάιο του 2002, εμείς υπογράψαμε ένα κείμενο συμπερασμάτων (πέμπτο στη σειρά μέχρι τότε), γνωστό ως Σχέδιο συμφωνίας του Νις, το οποίο έγινε δεκτό από τη συνέλευση της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, και απορρίφθηκε από τη Σύνοδο μας. Αμέσως μετά, αντί να συνεχιστεί  ο διάλογος, όπως πολλές φορές μέχρι τότε, ορισμένοι Επίσκοποι της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, για λόγους που είναι γνωστοί  μόνο σε αυτούς, έσπευσαν για τη δημιουργία μιας παράλληλης Εκκλησίας. Η προσπάθεια της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας να σχηματίσουν μια παράλληλη ιεραρχία μέσα στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία μας, αν και απολύτως ανεπιτυχής, έχει χειροτερεύσει πολύ τις διμερείς  σχέσεις  και έχει ομοίως  επιδεινώσει την επίλυση του διμερούς  προβλήματος . Παρ 'όλα αυτά, ο Θεός μπορεί να οδηγήσει οποιαδήποτε κατάσταση σε αίσιο τέλος, και έτσι πρέπει να βλέπουμε αυτή την εξέλιξη. Φυσικά, θα έπρεπε να εξεύρει τους συνεργάτες Του ανάμεσα στους Ποιμένες της Εκκλησίας. Επίσης, δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα πρόβλημα που διαρκεί  εδώ και χρόνια να διορθωθεί άμεσα, ιδίως όταν το πρόβλημα μετατρέπεται από  διοικητικό σε προσωπικό. Η λύση πρέπει να περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο την εξομάλυνση των σχέσεών μας με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας, και αυτό θα δημιουργήσει σίγουρα μια εξαιρετική ατμόσφαιρα για την επίλυση των θεμάτων που παραμένουν ανοικτά. Οι Χριστιανοί των πρώτων αιώνων έλυναν όλα τους τα προβλήματα μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα, συγκεντρωμένοι και προσευχόμενοι κατά τη Θεία Λειτουργία. Πολύ πιο περίπλοκες διαφωνίες στην ιστορία της Εκκλησίας, ακόμα και αυτές που επηρέασαν τα δόγματα (όπως η θεολογική συζήτηση για «ομοούσιος» ή «ομοιούσιος»), ξεπεράστηκαν με τη συντήρηση και τη μη αναστολή του Συλλείτουργου, έως ότου δοθούν οι τελικές διευκρινίσεις από την Οικουμενική Σύνοδο. Όταν δεν είναι θέμα αίρεσης, η διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας θα πρέπει να είναι η τελική πράξη και όχι η πρώτη.
Ποιες είναι οι σημερινές σχέσεις σας με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία;
Ευγένειας, ακριβώς όπως είναι και οι δικές σας, αλλά όχι με αυτή την ένταση και στο αυτό επίπεδο. Ωστόσο, μη νομίζετε ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί, διανοούμενοι και επιχειρηματίες στη χώρα μας οι οποίοι υποστηρίζουν  ότι η λύση σε όλα τα πολιτικά, εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της χώρας μας έγκειται στην Ουνία με τον Πάπα της Ρώμης. Τώρα λοιπόν, ας αφήσουμε κάθε λογικό άνθρωπο να φανταστεί τη δική μας κατάσταση και όλα αυτά που μπορούν να προέρχονται έξω από αυτή, τόσο για εμάς όσο και για εσάς. Νομίζω ότι πρέπει να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο ως Ορθόδοξοι αδελφοί. Έχουμε δείξει ότι μπορούμε να κάνουμε και χωρίς τη βοήθειά σας, αλλά δεν θέλουμε να θλίβουμε τον Χριστό. Και ούτε εσείς, πιστεύω. Γιατί, εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις (Ιωάννης 13:35). Επιπλέον, να δεχτείτε τα λεχθέντα σε αυτή τη συνέντευξη μόνο ως εξομολόγησή μου και να προσεύχεστε για μένα. Μην τη θεωρήσετε ως μέσο άμυνας της Εκκλησίας μας ή ως μια επίθεση εναντίον άλλης Εκκλησίας. Εγώ δεν αισθάνομαι την ανάγκη για κάτι τέτοιο. Απάντησα , κατά την δύναμή μου, χάρη της ενίσχυσης της ενότητας και της αποστολής της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας στην οποία, είμαι αφοσιωμένος και της  οποίας είμαι υπόλογος .

Η ιστορία της Στρούμιτσα

Πότε ιδρύθηκε η Μητροπολιτική έδρα σας; Ποιος είναι ο πληθυσμός της Μητρόπολής σας;
Η Μητρόπολη της Στρούμιτσα έχει τις ρίζες της στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Εδώ, στη Στρούμιτσα (πρώην Τιβεριούπολις), κατά το έτος 362, οι Άγιοι Δεκαπέντε Ιερομάρτυρες της Τιβεριουπόλεως υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο για τον Χριστό. Προ ολίγων ετών ανακηρύχτηκαν  επισήμως οι προστάτες της πόλης και η ημέρα εορτασμού των, 11η Δεκεμβρίου (σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο) είναι αργία για το σύνολο του Δήμου. Μέρος των λειψάνων τους φυλάσσονται στο Κιλκίς. Μέχρι το έτος 1767, η  Μητρόπολη Στρούμιτσα ήταν στις τάξεις της Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας, η διάδοχος της Εκκλησίας της Πρώτης Ιουστινιανής. Μετά την κατάργηση της Αρχιεπισκοπής από το σουλτάνο Μουσταφά Γ΄ αυτή επήλθε στην τάξη του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Κατά τη διάρκεια των ετών, όταν η περιοχή βρισκόταν υπό την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία (1920-1941), η Μητρόπολη της Στρούμιτσα και η γειτονική ενώθηκαν για να δημιουργηθεί η νέα Μητρόπολη των Ζλέτοβο και Στρούμιτσα, η οποία λειτούργησε ως τέτοια έως το 1989. Το έτος αυτό η Μητρόπολη της Στρούμιτσα επανιδρύθηκε και περιλαμβάνει πλέον: την πόλη της Στρούμιτσα και μεγάλους οικισμούς όπως της Δοϊράνης, του Μπέροβο και του Πέχτσεβο μαζί με όλα τα γύρω χωριά τους. Στα νότια συνορεύει με την Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου, και στα ανατολικά με την Επισκοπή του Νευροκοπίου της Βουλγαρικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο πληθυσμός είναι περίπου 120.000, εκ των οποίων 90% είναι χριστιανοί ορθόδοξοι. Υπάρχουν περίπου 8.000 Μουσουλμάνοι, και οι άλλοι είναι Ουνίτες, Προτεστάντες ή άλλο.
Πόσα μοναστήρια και εκκλησίες έχει η Μητρόπολή σας;
Έχουμε οκτώ ενεργά μοναστήρια, που αναβίωσαν κατά την περίοδο μεταξύ των ετών 1995 και 2005, με πάνω από πενήντα μοναχούς και μοναχές. Χρειαζόμαστε τουλάχιστον άλλα τέσσερα μοναστήρια, προκειμένου να καλυφθεί πλήρως πνευματικά η επικράτεια της Επισκοπής. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω ότι ο ευκολότερος τρόπος για να ολοκληρωθεί η αποστολή της Εκκλησίας είναι δια μέσω του μοναχισμού διότι οι  άνθρωποι εμπιστεύονται περισσότερο τους μοναχούς. Στα μοναστήρια μας, εμείς προσπαθούμε να ακολουθήσουμε την Αγιορείτικη ησυχαστική παράδοση, η συνέχεια της οποίας στην εποχή μας έχει διατηρηθεί και δια μέσου του  άγιου Γέροντα Ιωσήφ του Σπηλαιώτη, στον οποίο εμείς αποδίδουμε τον δέοντα σεβασμό. Έχουμε περίπου 100 εκκλησίες, 30 ιερείς και άλλες τόσες ενορίες, καθώς και 3 διακόνους. Μεταξύ των είκοσι πρόσφατα νεόκτιστων εκκλησιών, μερικές είναι αφιερωμένες στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος έχει ανακηρυχθεί προστάτης της Μητρόπολης της Στρούμιτσα.

Η εκκλησία με έδρα τα Σκόπια

Εν συντομία, ποιο είναι το ιστορικό υπόβαθρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την Έδρα στα Σκόπια;
Υπάρχουν μερικά στοιχεία που πρέπει να γνωρίζουμε για την Αγία Εκκλησία μας, τα οποία συνήθως παραβλέπονται ή μονόπλευρα παρουσιάζονται:
Πρώτον, σε όλες τις επαναστάσεις και πολέμους των δικών μας Ορθόδοξων χριστιανών κατά τα τελευταία 150 χρόνια, ένας από τους στόχους της απελευθέρωσης ήταν η αποκατάσταση της Αρχιεπισκοπής της Αχρίδας που αδίκως καταργήθηκε το 1767. Πάνω στο θέμα αυτό υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από γραπτές και προφορικές λαϊκές παραδόσεις και τραγούδια, καθώς επίσης τα γραπτά και τα αιτήματα των συγγραφέων, των διαφωτιστών και των διανοουμένων μας. Υπάρχουν πολλά ιστορικά τεκμηριωμένα πραγματικά περιστατικά που στηρίζουν αυτόν τον ισχυρισμό μου, και ως εκ τούτου θα έπρεπε να σταματήσει η παραπληροφόρηση του είδους, ότι ο Τίτο ή οι κομμουνιστές έχουν τεχνητά ιδρύσει την Εκκλησία.
Δεύτερον, είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία μας, η Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας (ακριβώς όπως οι άλλες Εκκλησίες, χωρίς εξαίρεση), επίσης, σε αποκατάστασή της κατά το έτος 1958 χρησιμοποίησε τις ευνοϊκές προς αυτόν το σκοπό ιστορικές συνθήκες, αλλά αυτό δεν είναι μια τεχνητή αποκατάσταση, είναι μάλλον η εκπλήρωση των αιώνιων επιθυμιών και ελπίδων του Ορθόδοξου λαού μας, ο οποίος δεν έχει ποτέ ξεχάσει την φροντίδα που αφιέρωσαν σε αυτόν, οι αυτόχθονες ποιμένες αλλά και το έργο των  ‘’μισθοφόρων’’.
Τρίτον, με τη σχετική της απόφαση, από την 17/4η Ιουνίου 1959, η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία αποδέχτηκε  την αποκατάσταση της Αρχιεπισκοπής της Οχρίδας.
Τέταρτον, η δημιουργία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας μας καθίσταται δυνατή με τη χειροτονία ενός ακόμη δικού μας Επισκόπου από το Σέρβο Πατριάρχη Γερμανό στην Ιεραρχική Λειτουργία με τον Αρχιεπίσκοπό μας Δοσίθεο της 19ης Ιουλίου 1959 στην εκκλησία του Αγίου Μηνά στα Σκόπια. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ορθόδοξη εκκλησιολογία είναι τέτοια ώστε δεν αφήνει περιθώρια εξουσίας στον Επίσκοπο της τοπικής Εκκλησίας, πόσο μάλλον δε, στο σύνολο της  αυτόνομης ή αυτοκέφαλης Εκκλησίας.
Πέμπτον, μέχρι το έτος 1967 η Εκκλησία μας λειτουργούσε ως ανεξάρτητη (αυτόνομη) με το δικό της Αρχιεπίσκοπο και τη δική της Σύνοδο (η οποία αποτελείται από πέντε Μητροπόλεις) και το δικό της Σύνταγμα, στα πλαίσια της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας, και ήταν σε ευχαριστιακή και κανονική κοινωνία με όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Ως εκ τούτου, δεν είναι αληθές, όπως συνήθως είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα, ότι μερικοί Επίσκοποι κατά το έτος 1967 ξαφνικά ενώθηκαν και  ανακήρυξαν  μια αυτοκέφαλη Εκκλησία.
Έκτον, η ευχαριστιακή κοινωνία με την Εκκλησία μας διεκόπη από την πλευρά της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας το 1967. Επομένως, αυτό συνέβη μετά από εννέα χρόνια ανεξάρτητης και αναγνωρισμένης ύπαρξης της Εκκλησίας μας, λόγω της μονομερούς ανακήρυξης του αυτοκεφάλου της, από την πλευρά της Ιεράς Συνόδου μας. Στην τυπική διοικητική μας πράξη - ανακήρυξη του αυτοκέφαλου, αυτοί απάντησαν με μια ουσιαστική εκκλησιαστική πράξη - διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας. Αυτή, κατά την άποψή μου, είναι δυσανάλογη και μη ποιμαντική ενέργεια.
Έβδομον, ευχαριστούμε τον Θεό για την λογική και την αρετή που επικράτησαν, και έτσι η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν κίνησε νομικές διαδικασίες να καθαιρέσει τον Επίσκοπό μας. Είναι ενδιαφέρον ότι κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου στον Γέροντα Παΐσιο τον Αγιορείτη, μου είπε ότι αν η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία είχε σκεφτεί καθαίρεση Επισκόπων μας, θα έπρεπε να έχει κάνει αυτό αμέσως μετά την ανακήρυξη του αυτοκέφαλου, και ότι τώρα ήταν πολύ αργά και ότι η κατάλληλη λύση θα έπρεπε να βρεθεί. Ωστόσο κάποιοι από εμάς, ανεπίσημα λαμβάνουν Κοινωνία (ακόμη και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας) και συλλειτουργούν με Επισκόπους των άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Και όγδοον, σε κάθε Θεία Λειτουργία που λειτουργεί , κατά τη Μεγάλη Είσοδο, ο Αρχιεπίσκοπός μας κ.κ. Στέφανος μνημονεύει όλους τους επικεφαλής των αυτοκέφαλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, αρχής γενομένης με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και στη συνέχεια τους υπόλοιπους, συμπεριλαμβανομένου του Σέρβου Πατριάρχη Ειρηναίου. Αυτό που λέω είναι ότι ζητάμε αυτήν την κοινωνία, δεν θέλουμε να αποκοπούμε από αυτήν, όπως συχνά ψευδώς παρουσιάζεται. Γι' αυτό το στόχο έχουμε αναπτύξει χρόνιο  και  διαρκή διάλογο με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας, για τον οποίο ο Οικουμενικός Πατριάρχης, επίσης, ενημερώνεται τακτικά καθώς εκδηλώνει  προσωπικό ενδιαφέρον.

Συνεκμετάλλευση Αιγαίου από το... 1975

Το παιχνίδι είναι στημένο αδέλφια και αυτό φαίνεται και από τα αποκαλυπτικά αποσπάσματα πρακτικών του Λευκού Οίκου του 1975, περί των πλουσίων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο και την συνεκμετάλλευσή τους, με την Τουρκία!
Συμφώνως με αποδιαβαθμισμένα και δημοσιευόμενα στον αμερικανικό Τύπο, αποσπάσματα πρακτικών από συνομιλίες στον Λευκό Οίκο, την 25η Απριλίου του 1975, επισημαίνεται ότι, ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Gerald Ford, ο τότε ΥΠΕΞ, Henry Kissinger και ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Brent Scowcroft, συζήτησαν με εκπροσώπους της γνωστής ελληνοαμερικανικής οργανώσεως ΑΧΕΠΑ, περί των πλουσίων πετρελαϊκών κοιτασμάτων που διαθέτει το Αιγαίο, εκδηλώνοντας μάλιστα το «ενδιαφέρον» τους για τη σύναψη συμφωνιών, μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας, για την συνεκμετάλλευσή τους!
Θα ήταν παράλειψη, πέραν των ανωτέρω διαλόγων, να μη λάβει κανείς, σοβαρώς υπ’ όψιν του, το ομώνυμο ίδρυμα, που ίδρυσε και διευθύνει ο τρίτος των συμμετεχόντων στους ανωτέρω διαλόγους, που είναι το «Scowcroft Group», που οι δραστηριότητες του οποίου, έχουν πολύ χαρακτηριστικούς «προσανατολισμούς», δράσεις και γεωγραφικά ενδιαφέροντα!
Πώς τοποθετείται, αλήθεια, η ελληνική Κυβέρνηση στο περιεχόμενο αυτών των πρακτικών και τις τότε απόψεις της αμερικανικής ηγεσίας, περί των κοιτασμάτων στο Αιγαίο; Ποια στάση θα κρατήσουμε, ώστε να προστατευθούν, τα πάγια ενεργειακά ελληνικά συμφέροντα;
Το παιχνίδι είναι στημένο αδέλφια και αυτό φαίνεται και από τα αποκαλυπτικά αποσπάσματα πρακτικών του Λευκού Οίκου του 1975, περί των πλουσίων κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο και την συνεκμετάλλευσή τους, με την Τουρκία!
Συμφώνως με αποδιαβαθμισμένα και δημοσιευόμενα στον αμερικανικό Τύπο, αποσπάσματα πρακτικών από συνομιλίες στον Λευκό Οίκο, την 25η Απριλίου του 1975, επισημαίνεται ότι, ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος Gerald Ford, ο τότε ΥΠΕΞ, Henry Kissinger και ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Brent Scowcroft, συζήτησαν με εκπροσώπους της γνωστής ελληνοαμερικανικής οργανώσεως ΑΧΕΠΑ, περί των πλουσίων πετρελαϊκών κοιτασμάτων που διαθέτει το Αιγαίο, εκδηλώνοντας μάλιστα το «ενδιαφέρον» τους για τη σύναψη συμφωνιών, μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας, για την συνεκμετάλλευσή τους!
Θα ήταν παράλειψη, πέραν των ανωτέρω διαλόγων, να μη λάβει κανείς, σοβαρώς υπ’ όψιν του, το ομώνυμο ίδρυμα, που ίδρυσε και διευθύνει ο τρίτος των συμμετεχόντων στους ανωτέρω διαλόγους, που είναι το «Scowcroft Group», που οι δραστηριότητες του οποίου, έχουν πολύ χαρακτηριστικούς «προσανατολισμούς», δράσεις και γεωγραφικά ενδιαφέροντα!
Πώς τοποθετείται, αλήθεια, η ελληνική Κυβέρνηση στο περιεχόμενο αυτών των πρακτικών και τις τότε απόψεις της αμερικανικής ηγεσίας, περί των κοιτασμάτων στο Αιγαίο; Ποια στάση θα κρατήσουμε, ώστε να προστατευθούν, τα πάγια ενεργειακά ελληνικά συμφέροντα;

Στη φυλακή ως το 2017 ο Μ. Χοντορκόφσκι

Σε κάθειρξη 14 ετών καταδικάστηκε από δικαστήριο της Μόσχας ο Μιχαήλ Χοντορκόφσκι. Η ποινή θα εκτιθεί παράλληλα με την ποινή των οκτώ ετών, η οποία του είχε επιβληθεί το 2003.

Αυτό σημαίνει ότι ο πάλαι ποτέ πλουσιότερος άνδρας της Ρωσίας θα παραμείνει στη φυλακή επιπλέον έξι χρόνια. Θα αποφυλακιζόταν μέσα στο 2011, ενώ τώρα θα αποφυλακιστεί το 2017. Θα είναι 54 ετών.
Η απόφαση του δικαστηρίου είχε έκταση 800 σελίδων και η ανάγνωσή της ξεκίνησε τη Δευτέρα! Μεταξύ άλλων, ο δικαστής  υποστήριξε ότι ο μοναδικός τρόπος αναμόρφωσης του Χοντορκόφσκι είναι η απομόνωσή του από την κοινωνία.
Ο Χοντορκόφσκι κρίθηκε ένοχος για την κλοπή εκατομμυρίων τόνων πετρελαίου από την εταιρεία του και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Ωστόσο, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός λόγος που διώκεται ο πρώην επικεφαλής της πετρελαϊκής εταιρείας Yukos, είναι η αντιπαράθεσή του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ανάμεσά τους και η κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Επέκταση της ποινής αναμένεται και για το συνεταίρο και συγκατηγορούμενο του Χοντορκόφσκι , Πλάτον Λεμπέντεβ.

Εξιτήριο για τον Κώστα Βουτσά

Εξιτήριο έλαβε ο Κώστας Βουτσάς από το Ιατρικό Διαβαλκανικό Κέντρο, όπου εισήχθη το πρωί της Δευτέρας λόγω αναπνευστικών προβλημάτων.

Δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να περάσω τα "στρόγγυλα" ογδοηκοστά μου γενέθλια σ΄ ένα νοσοκομείο -έστω πολυτελείας- δήλωσε ο ηθοποιός.

Πέθανε ο Μπόμπι Φάρελ των Boney M

Ο Μπόμπι Φάρελ, ο ολλανδός τραγουδιστής και χορευτής του συγκροτήματος της ντίσκο Boney M., πέθανε σήμερα, σε ηλικία 61 ετών, σε δωμάτιο ξενοδοχείου της Αγίας Πετρούπολης, όπου βρισκόταν για συναυλίες, ανακοίνωσε στην Ολλανδία ο πράκτοράς του, ο Τζον Σέιν.

 

Ο Μπόμπι Φάρελ και το συγκρότημά του είχαν δώσει συναυλία το βράδυ της Τετάρτης στη ρωσική πόλη και σχεδίαζαν να ταξιδέψουν στην Ιταλία. 

Η αιτία του θανάτου του καλλιτέχνη δεν έχει γίνει γνωστή.

Πως θα κινηθούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς την Πρωτοχρονιά

Κανονικά θα λειτουργήσουν ανήμερα της Πρωτοχρονιάς, 1.1.2011 τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ και ο Προαστιακός, ενώ το Μετρό και ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος θα ακινητοποιηθούν λόγω της 24ωρης απεργίας που εξήγγειλαν οι μηχανοδηγοί.

Οι εργαζόμενοι στο Τραμ αποφάσισαν να κάνουν 4ωρη στάση εργασίας από τις 4 τα ξημερώματα του Σαββάτου, έως τις 8 το πρωί.

Η μικρότερη χριστουγεννιάτικη κάρτα του κόσμου

Μια μικροσκοπική κάρτα, λίγο μεγαλύτερη από κεφάλι καρφίτσας, που χωράει πάνω σε ένα γραμματόσημο 8.276 φορές (!) δημιούργησαν με την βοήθεια της νανοτεχνολογίας, επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Γλασκώβης.

Η φωτογραφία από το BBC. Για να καταλάβετε τα μεγέθη, αριστερά βλέπετε την κάρτα και δεξιά ένα κεφάλι καρφίτσας! Η κάρτα έχει μέγεθος 200x290 μικρόμετρα, απεικονίζει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο και έχει χαραχθεί σε ένα μικροσκοπικό κομμάτι γυαλί. Κατά τους δημιουργούς της μάλιστα μπορεί να χωρέσει πάνω σε μια συμβατική κάρτα χριστουγεννων εκατομμύρια φορές!
Η ομάδα των κατασκευαστών της, είπε στο BBC ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία θα μπορέσει να χρησιμεύσει και στην δημιουργία τηλεοράσεων και φωτογραφικών μηχανών, διαφορετικών από αυτά που έχουμε συνηθίσει μέχρι σήμερα.
Ο καθηγητής Ντέιβιντ Κάμινγκ, ειδικός στην νανοτεχνολογία και μέλος της ομάδας, εξήγησε συγκεκριμένα πως "επιλέξαμε να φτιάξουμε αυτή την χριστουγεννιάτικη κάρτα, ως ένα απλό και κατανοητό παράδειγμα του πόσο ακριβής είναι η νανοτεχνολογία. Για να κατασκευάσουμε την κάρτα χρειαστήκαμε μισή ώρα, και τον περισσότερο χρόνο αναλωθήκαμε στο σχέδιο του δέντρου".

Μ.ΜΥΣΤ.

Επιστημονικές ανακαλύψεις... προσεχώς

Η δεκαετία με τη μεγαλύτερη πρόοδο στις επιστημονικές ανακαλύψεις της ιστορίας ολοκληρώνεται σε λίγες ημέρες, παρά τους ελλιπείς πόρους ενώ χάρη στην αύξηση των τεχνολογικών δυνατοτήτων ο ρυθμός της επιστημονικής έρευνας αναμένεται να είναι ακόμα μεγαλύτερος το επόμενο έτος.

Πολλές σημαντικές ανακαλύψεις της δεκαετίας τις χρωστάμε μεταξύ άλλων στην κλιμάκωση των ικανοτήτων ηλεκτρονικών συσκευών. Η αποκωδικοποίηση, για παράδειγμα, του ανθρωπίνου γονιδιώματος χρειαζόταν πολλά χρόνια και εκατοντάδες μηχανήματα. Το 2010, ένα μοναδικό μηχάνημα «αλληλούχισης» μπορεί πια να διαβάσει τρία ανθρώπινα γονιδιώματα σε μόλις μια εβδομάδα.
Χαρακτηριστικό της επιστήμης του 21ου αιώνα είναι η μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ των επιστημόνων και η συλλογική εργασία, κάτι που οφείλεται εν μέρη και στην ανάπτυξη του διαδικτύου.
Τι φέρνει ο νέος χρόνος
Πλούσιο σε επιστημονικές προόδους και ανακαλύψεις εκτιμάται ότι θα είναι και το επερχόμενο 2011. Ιδιαίτερου ενδιαφέροντος πεδία έρευνας αναμένεται να είναι τα εξής:
Επιταχυντής CERN: Θα δημοσιοποιηθούν τα πρώτα ουσιαστικά αποτελέσματα των κρίσιμων πειραμάτων του και δεν αποκλείονται ανακαλύψεις για το μποζόνιο του Χιγκς («σωματίδιο του Θεού») και για την αντι-ύλη (μερικοί ελπίζουν ακόμα και για την εύρεση ενδείξεων για έξτρα διαστάσεις), επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη μιας Νέας Φυσικής.
Παραγωγή ενέργειας με σύντηξη μέσω λέιζερ: Αναμένεται για πρώτη φορά να συμβεί κάτι τέτοιο από την Εθνική Εγκατάσταση Ανάφλεξης (National Ignition Facility-NIF) των ΗΠΑ, μια εξέλιξη που, αν επιβεβαιωθεί, θα αποτελέσει ορόσημο στην έρευνα για μια νέα πηγή ενέργειας. Το NIF συγκεντρώνει τη συνδυασμένη ενέργεια 192 ακτίνων λέιζερ πάνω σε ένα μικροσκοπικό στόχο δευτέριου-τρίτιου. Ύστερα από τις επιτυχημένες δοκιμές του 2010, στόχος μέχρι το τέλος του 2011 είναι να πραγματοποιηθεί η πολυαναμενόμενη «πρώτη ανάφλεξη», δηλαδή η παραγωγή περισσότερης ενέργειας από πυρηνική σύντηξη σε σχέση με αυτήν που απαιτείται αρχικά για την πυροδότηση των σχετικών αντιδράσεων.
Νέα όπλα κατά των ιών: Αντισώματα ευρέως φάσματος δράσης (bNAbs), που θα μπορούν να επιτίθενται σε μια σειρά στελεχών ιών, όπως του AIDS και της γρίπης.
Εμβόλιο κατά της ελονοσίας: Αναμένεται να ανακοινωθεί μέχρι το τέλος του 2011.
Νέοι εξωπλανήτες: Το διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ», που κυνηγά αποκλειστικά πλανήτες, θα δημοσιοποιήσει τα νέα ευρήματά του τον Φεβρουάριο, πιθανότατα επιβεβαιώνοντας ότι οι «σούπερ-Γαίες» είναι συχνό φαινόμενο στο γαλαξία μας και πέρα από αυτόν. Νέα ώθηση αναμένεται στο συνεχώς ανερχόμενο πεδίο της αστροβιολογίας, που αναζητά ζωή στα άστρα.
Πυρετός στο διάστημα: Πέρα, όμως, από τους εξωπλανήτες, οι επιστήμονες θα έχουν με πολλά άλλα να ασχοληθούν στο διάστημα. Μεταξύ άλλων, το διαστημόπλοιο Dawn (Αυγή) πρόκειται να τεθεί τον Ιούλιο σε τροχιά επί ένα χρόνο γύρω από τον αστεροειδή Vesta (Εστία), το δεύτερο μεγαλύτερο σώμα στη ζώνη των αστεροειδών. Το νέο ρόβερ “Curiosity” (Περιέργεια) της NASA προγραμματίζεται να εκτοξευτεί τον φθινόπωρο, με προορισμό τον Άρη, όπου το ήδη υπάρχον ρόβερ “Opportunity” (Ευκαιρία) θα αναλάβει να ερευνήσει το γιγάντιο κρατήρα “Endurance” (Αντοχή). Εξάλλου, τον Νοέμβριο η Ρωσία σκοπεύει να εκτοξεύσει το νέο σκάφος της με προορισμό το δορυφόρο «Φόβο» του Άρη. Επίσης, εντός του 2011 η NASA προγραμματίζει την εκτόξευση της αποστολής “Juno” για το Δία, ενώ τον Μάρτιο θα φτάσει πλέον στον Ερμή και θα τεθεί σε τροχιά γύρω του το σκάφος “Messenger” (Αγγελιαφόρος), έπειτα από ταξίδι 6,5 ετών. Τέλος, ο στόλος των αμερικανικών διαστημικών λεωφορείων, μετά από 30 χρόνια, πιθανότατα θα αποσυρθεί εντός του 2011 και το ρόλο τους για τροφοδοσία του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού προορίζονται να αναλάβουν το εμπορικό SpaceX (που έκανε δύο πετυχημένες πτήσεις μέσα στο 2010) και άλλα ιδιωτικά σκάφη.
Σκοτεινή ύλη: Αν όλα πάνε καλά, το διαστημικό λεωφορείο “Endeavour” θα μεταφέρει στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό ένα πολύ σημαντικό επιστημονικό όργανο, το Μαγνητικό Φασματόμετρο Άλφα, έναν ανιχνευτή κοσμικών ακτίνων, ο οποίος θα επιχειρήσει να ανιχνεύσει σωματίδια της «σκοτεινής ύλης» που πιθανώς παράγονται στο σύμπαν από συγκρούσεις σωματιδίων υψηλής ενέργειας. Τα πρώτα ερευνητικά αποτελέσματα αναμένονται ως το τέλος του 2011.
Σκοτεινή ενέργεια: Θα την μελετήσει το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο στον κόσμο, το «Dark Energy Survey», που αναμένεται να ενεργοποιηθεί στη Χιλή τον επόμενο Οκτώβριο από το ερευνητικό κέντρο σωματιδιακής φυσικής Fermilab (το αντίστοιχο του CERN στις ΗΠΑ). Διαθέτοντας κάμερα 570 megapixel, θα καταγράψει την ταχύτητα 300 εκατομμυρίων γαλαξιών για να μετρήσει το ρυθμό της επιταχυνόμενης διαστολής του σύμπαντος εξαιτίας της σκοτεινής ενέργειας.
Διεθνές Έτος Χημείας το 2011: Έχει οριστεί από τον ΟΗΕ και την Unesco, καθώς συμπληρώνονται 100 χρόνια από το βραβείο Νομπέλ που πήρε η Μαρί Κιουρί το 1911 για την ανακάλυψη των στοιχείων του ραδίου και του πολωνίου. Επίσης, το 2011 η Διεθνής Ένωση Χημικών Εταιριών εορτάζει τα 100 «γενέθλια» από την ίδρυσή της. Ακόμα συμπληρώνονται 100 χρόνια από τότε που ο βρετανός επιστήμων Έρνεστ Ράδερφορντ παρουσίασε το ιστορικό θεωρητικό μοντέλο για τη σύσταση του ατόμου, καθώς επίσης εορτάζεται ένας αιώνας από την ανακάλυψη του φαινομένου της υπεραγωγιμότητας από τον Ολλανδό Χάϊκε Κάμερλινγκ Όνες, ο οποίος για αυτό το λόγο πήρε και το Νόμπελ Φυσικής το 1913.

Έκλειψη ηλίου στις αρχές του 2011

Μερική έκλειψη ηλίου, η πρώτη του 2011, θα σημειωθεί στις 4 Ιανουαρίου και θα είναι ορατή και στη χώρα μας. Έτσι όσοι θελήσουν να παρακολουθήσουν το ενδιαφέρον αυτό αστρονομικό φαινόμενο θα μπορέσουν να το κάνουν από τις 9 το πρωί έως τις 12:07 το μεσημέρι αφού όμως πρώτα φορέσουν γυαλιά με ειδικά φίλτρα που αποκλείουν τις υπεριώδεις ακτινοβολίες.

Το φαινόμενο θα είναι ορατό από όλη την ελληνική επικράτεια, αλλά δεν θα γίνει ιδιαίτερα αντιληπτό, καθώς ο ηλιακός δίσκος δεν θα καλυφθεί πλήρως από τη σελήνη.
Ωστόσο το μέγιστο της κάλυψης αναμένεται να είναι περίπου στις 10:30 το πρωί. Σύμφωνα με τους επιστήμονες το ποσοστό κάλυψης του ηλιακού δίσκου θα φτάσει το 65-67%, ανάλογα από το σημείο παρακολούθησης του φαινομένου.
Όπως αναφέρουν αστρονόμοι, οι μερικές εκλείψεις σημειώνονται 2-3 φορές ετησίως και γίνονται ορατές από διάφορα σημεία του πλανήτη.
Η επόμενη ολική έκλειψη, που αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τους αστρονόμους, θα πραγματοποιηθεί στις 14 Νοεμβρίου του 2012, και θα είναι καλύτερα ορατή από το Cairns της Αυστραλίας.

Σενάρια για την αρχή και το τέλος του Χρόνου

Γράφει ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗΣ

Λέμε συχνά ότι ο χρόνος «ρέει», «κυλά» και «φεύγει», χωρίς ποτέ να προσδιορίζουμε επακριβώς τι είδους «πράγμα» είναι αυτό που κυλά και φεύγει ασταμάτητα ή, τουλάχιστον, ποιος ή πώς μπορεί κανείς να μετρά την αδιάκοπη ροή του. Αναμφίβολα, ο «χρόνος» αποτελεί το πιο σκοτεινό και άπιαστο αντικείμενο της ανθρώπινης σκέψης (φυσικής και μεταφυσικής): πρόκειται για κάτι που υπάρχει «πραγματικά» ή, αντίθετα, είναι ένας βολικός τρόπος να «μετράμε» ό,τι συνεχώς μεταβάλλεται και παρέρχεται γύρω από εμάς και μέσα μας; Αραγε, θα συνεχίσει να κυλά αιωνίως, αδιαφορώντας για τις αδυναμίες και τις αγωνίες των ανθρώπων, ή κάποτε θα «τελειώσει», επαναφέροντας στο μηδέν το Σύμπαν και τους κατοίκους του;

Λέγεται ότι όταν ρώτησαν τον Αϊνστάιν «τι είναι ο χρόνος;», αυτός απάντησε χωρίς περιστροφές: «Ο,τι μετράνε τα ρολόγια μας». Με αυτή την προκλητική δήλωση, ο μεγάλος ανανεωτής των παραδοσιακών εννοιών του χώρου και του χρόνου ήθελε πιθανά να μας υπενθυμίσει ότι ο χρόνος δεν είναι «κάτι τι» που μπορεί να συλληφθεί ανεξάρτητα από τον τρόπο που το μετράμε, δηλαδή ανεξάρτητα από το πώς καταγράφουμε την παρουσία του.
Εξάλλου, ο Αϊνστάιν δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επαναλαμβάνει ό,τι, πριν από δύο χιλιετίες, είχε υποστηρίξει πρώτος και ρητά ο Αριστοτέλης στο έργο του «Φυσικά» ή «Φυσική Ακρόασις»: «Διότι τούτο είναι ο χρόνος, το αριθμήσιμο ποσό (αριθμός) της κίνησης στη διάρκειά της από ένα πρότερο σε ένα ύστερο» («Φυσικά», 219 b, τόμος 2, μτφ. Β. Μπετσάκος, εκδ. Ζήτρος).
Ο χρόνος λοιπόν, σύμφωνα με τον μεγάλο Σταγειρίτη, δεν είναι παρά «αριθμός» που μετρά τη κίνηση, και μόνο ως μετρήσιμο μαθηματικό μέγεθος έχει το ακριβές φυσικό νόημα που καταγράφεται στις ενδείξεις των ρολογιών και των ημερολογίων μας! Απορρίπτοντας την επικρατούσα στην εποχή του κυκλική σύλληψη του χρόνου και τα παράδοξα της αιώνιας επιστροφής που αυτή γεννά, ο Αριστοτέλης ανοίγει πρώτος τον δρόμο για την εκκοσμίκευση και τη φυσικοποίηση της μέχρι τότε επικρατούσας μετα-φυσικής σύλληψης του χρόνου. Και είναι απορίας άξιον γιατί χρειάστηκε να περάσουν τόσοι αιώνες ώσπου να υιοθετηθεί η αριστοτελική «λύση» (με τη διττή έννοια της επίλυσης αλλά και της διάλυσης) των λογικών παραδόξων που γεννά η αιωνιότητα, δηλαδή η ιδέα ενός άχρονου κυκλικού χρόνου.
Αιωνιότητα: ο άχρονος χρόνος
Κατά την ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα, αλλά και αργότερα, η κυκλικότητα του χρόνου εθεωρείτο δεδομένη και προφανής. Ηταν μάλιστα κάτι που μπορούσε να το διαπιστώσει κάποιος «ιδίοις όμμασι» από την εύρυθμη και περιοδική επανάληψη των ίδιων πάντα αστρικών φαινομένων (π.χ. από την περιφορά του Ηλιου και της Σελήνης, την επανεμφάνιση σε τακτά χρονικά διαστήματα των ουράνιων σωμάτων στον ουράνιο θόλο κ.ο.κ.)
Μολονότι το ποτάμι του χρόνου φαινόταν να ρέει αδιάκοπα, ο ίδιος ο χρόνος ήταν «άπαυστος», «ατέλεστος» και «ανώλεθρος». Με άλλα λόγια ήταν αιώνιος. Ο Πλάτων τα συνοψίζει όλα αυτά θαυμάσια στον «Τίμαιο»: ο πατέρας του Σύμπαντος, δηλαδή ο Κοσμικός Νους που ενυπάρχει και ταυτίζεται με τη Φύση, «σκέφτηκε να δημιουργήσει κάποια κινητή εικόνα της αιωνιότητας. Ενώ λοιπόν έβαζε τάξη στον ουρανό, έφτιαξε και τη ρυθμικά κινούμενη εικόνα της ακίνητης στην ενότητά της αιωνιότητας - το δημιούργημα που έχουμε ονομάσει χρόνο... Ο χρόνος λοιπόν γεννήθηκε μαζί με τον ουρανό· και αφού γεννήθηκαν μαζί, θα διαλυθούν μαζί, αν βέβαια χρειαστεί ποτέ να διαλυθούν» («Τίμαιος» 37 d και 38 b, μτφ. Β. Κάλφας, εκδ. Πόλις).
Σύμφωνα με την πλατωνική κοσμογονία, ο κοσμικός Δημιουργός ρυθμίζει το ρολόι του χρόνου από τη «στιγμή» που δημιουργεί τον ουρανό, μόλις δηλαδή θέτει σε τάξη και σε εύρυθμη κίνηση το συν-παν. Συνεπώς, ο χρόνος, ως αιώνια παρών, δεν είναι κάτι μετρήσιμο αλλά, αντίθετα, είναι αυτό που μετρά την τελειότητα των προκαθορισμένων κινήσεων των ουράνιων σωμάτων, οι οποίες βέβαια δεν θα μπορούσαν παρά να είναι κυκλικές και αέναες.
Αν, όπως ισχυρίζεται ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος, η αιωνιότητα είναι το αρχέτυπο ή το πρότυπο του χρόνου («Εννεάς Τρίτη»), τότε η ιδέα του «απείρου» αποτελεί το πρότυπο της αιωνιότητας. Πράγματι, το άπειρο δεν είναι καθόλου μια «αθώα» μαθηματική έννοια· αλλά, η έκφραση της ασίγαστης επιθυμίας του ανθρώπινου νου για αιωνιότητα. Η αφηρημένη μαθηματική ιδέα του απείρου αν χωροποιηθεί, γεννά τον απόλυτο χώρο. Ενώ αν χρονοποιηθεί, γεννά τον απόλυτο χρόνο!
Ο χρόνος ως «εικόνα» της αιωνιότητας είναι μια ατέρμονη σειρά διαδοχικών στιγμών, μια άπειρη διαδοχή από «νυν». Είναι μια ανοίκεια και καθησυχαστική κατάσταση όπου όλες οι «στιγμές» που αποτελούν τον χρόνο καταλήγουν εκεί από όπου ξεκίνησαν: στον ασάλευτο και ψυχρό ωκεανό που αποκαλείται Αιών. Μέσα σε αυτόν συνυπάρχουν αενάως και ταυτοχρόνως όλες οι στιγμές του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Αυτή την αποκρουστική εικόνα ακινησίας κάποιοι την περιγράφουν ως αιωνιότητα, κάποιοι άλλοι ως θεό και κάποιοι άλλοι ως θάνατο (βλ. δεύτερο θερμοδυναμικό αξίωμα).
Μια επίμονη ψευδαίσθηση;
Πάντως, είναι εντυπωσιακό το πώς, συν τω χρόνω, οι μεταφυσικές ιδέες του Πλάτωνα και οι φυσικές θεωρίες του Αριστοτέλη συνδυάστηκαν με την ιουδαϊκή-χριστιανική εσχατολογική αντίληψη περί της «συντέλειας του αιώνος» ώστε να διαμορφωθεί -και τελικά να επιβληθεί- η νέα γραμμική και μαθηματικοποιημένη σύλληψη του χρόνου που επικρατεί στη δυτική σκέψη από τον 16ο αιώνα μέχρι σήμερα.
Ετσι, κατά τους «νεότερους χρόνους», η γνωσιακή ανάγκη εκκοσμίκευσης της αφηρημένης έννοιας του χρόνου, δηλαδή η φυσικοποίηση και η μαθηματικοποίηση του άχρονου χρόνου από τις φυσικές επιστήμες, θα αποτελέσει όχι μόνο την προϋπόθεση αλλά και τη νομιμοποίηση της νέας ιστορικής αναγκαιότητας για μια εντελώς διαφορετική διαχείριση και εκμετάλλευση του χρόνου εργασίας και ζωής των ανθρώπων στη Δύση.
Πράγματι, για την κλασική Φυσική ο πραγματικός χρόνος, σε αντίθεση με τον ανθρώπινο χρόνο, δεν κυλάει προς κάποια κατεύθυνση και δεν παράγει ποτέ τίποτα νέο. Οπως το έθεσε ο Νεύτων στην εισαγωγή του μεγάλου βιβλίου του «Philosophiae Naturalis Principia Mathematica»: «Ο απόλυτος, αληθινός και μαθηματικός χρόνος, αφεαυτός και από την ίδια του τη φύση, ρέει ομοιόμορφα χωρίς να εξαρτάται από τίποτα το εξωτερικό...».
Με άλλα λόγια, ο υποκειμενικός χρόνος που βιώνουν οι άνθρωποι, για τον Νεύτωνα αλλά και για ολόκληρη την κλασική Φυσική είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον απόλυτο -θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να πει: πλατωνικό- κοσμικό χώρο και χρόνο.
Αποψη που, παραδόξως, συμμερίζεται και ο Αϊνστάιν, ο βασικός υπαίτιος της «δολοφονίας» του απόλυτου χρόνου στη σύγχρονη Φυσική. Οπως θα εκμυστηρευθεί ο ίδιος ο Αϊνστάιν σε ένα περίφημο γράμμα του: «Η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν και σε μέλλον αποτελεί μόνο μια ψευδαίσθηση, έστω κι αν πρόκειται για μια επίμονη ψευδαίσθηση».
Αν όμως ο χρόνος είναι απλώς μία παράμετρος στη μαθηματική περιγραφή του Σύμπαντος, μία επιπλέον διάσταση στο τετραδιάστατο συνεχές που σήμερα ονομάζεται «χωρόχρονος», αν δηλαδή αποτελεί μόνο μια μαθηματική συντεταγμένη που αυξάνεται ή μειώνεται από το άπειρο παρελθόν στο άπειρο μέλλον, τότε γιατί το ορατό Σύμπαν δεν είναι στατικό αλλά συνεχώς εξελίσσεται;
Γιατί ο χρόνος της κοσμολογίας, της βιολογίας και της ανθρώπινης ιστορίας φαίνεται να ρέει αποκλειστικά από το παρελθόν προς το μέλλον, είναι δηλαδή ασύμμετρος και ανομοιόμορφος, δεδομένου ότι είμαστε σε θέση να διακρίνουμε σαφώς το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον; Υπάρχει εντέλει κάποια φυσική εξήγηση του γιατί όλα τα πολύπλοκα φυσικά συστήματα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων κοινωνιών, περιέχουν καταγεγραμμένο στη δομή και την ιστορία τους αποκλειστικά το παρελθόν αλλά όχι και το μέλλον τους;
Η σύντομη παρουσίαση της προϊστορίας των επιστημονικών ιδεών περί του χρόνου είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να κατανοήσουμε πόσο ρηξικέλευθες και πρωτότυπες είναι οι πιο πρόσφατες κοσμολογικές θεωρίες σχετικά με την αρχή και το τέλος του. Στο επόμενο άρθρο μας -το πρώτο στην αρχή του νέου έτους- θα εξηγήσουμε αναλυτικά γιατί η σύγχρονη επιστήμη είναι πλέον πεπεισμένη ότι το Σύμπαν δεν είναι στατικό αλλά, αντίθετα με ό,τι πιστεύαμε, εξελίσσεται διαρκώς, δημιουργώντας νέες πιο σύνθετες δομές. Γεγονός που αποδεικνύει τη δημιουργική δράση του χρόνου στην οργάνωση του Σύμπαντος. Αλλά, όπως θα δούμε, η αναγνώριση αυτής της ουσιαστικής μη αναστρεψιμότητας του χρόνου γεννά επίσης και κάποια περίεργα κοσμολογικά σενάρια, όπου το παρόν ενδέχεται να μην έχει κανένα μέλλον. Καλή Χρονιά!

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Το 2011 της νέας φτώχειας

Τι φέρνει στον κόσµο, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, το 2011; Λόγους για να ανησυχούµε συναντάµε άφθονους στο διεθνή Τύπο. Μια πρώτη αφορµή είναι οι τιµές: ξεπέρασε πάλι τα 90 δολάρια το βαρέλι πετρέλαιο, στα ύψη το βαµβάκι, το στάρι, το καλαµπόκι, βασικές πρώτες ύλες ανατιµήθηκαν κάπου 25% µέσα στο τελευταίο εξάµηνο, διαπίστωνε προχθές ο γνωστός οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν από τη στήλη του στους New York Times. Τη µεγάλη αυτή άνοδο αποδίδει αισιόδοξα στην ισχυρή ανάκαµψη των αναπτυσσόµενων χωρών, θέλοντας να αντικρούσει τους συντηρητικούς οµολόγους του που ψέγουν την οικονοµική πολιτική των ΗΠΑ ότι προκαλεί πληθωρισµό. Εφόσον οι έντονα αναπτυσσόµενες χώρες αυξάνουν τη ζήτησή τους για πόρους πεπερασµένους, επόµενο είναι να ανεβαίνουν οι τιµές, εξηγεί ο Κρούγκµαν, χωρίς να αποκλείει πάντως τον ρόλο που παίζουν οι κερδοσκόποι στα χρηµατιστήρια των πρώτων υλών. Και ενώ δεν αµφισβητεί την ανάγκη προσαρµογής του τρόπου ζωής µας σε έναν κόσµο όπου οι πρώτες ύλες θα ακριβαίνουν, την αφήνει για αργότερα, για «το µέλλον».

Από πολύ διαφορετική σκοπιά αναφέρεται όµως στο ίδιο φαινόµενο ο λιγότερο γνωστός καθηγητής Γιόαχιµ φον Μπράουν, ο οποίος διδάσκει οικονοµικές και τεχνολογικές αλλαγές στο Πανεπιστήµιο της Βόννης, διευθύνοντας εκεί το ινστιτούτο αναπτυξιακής έρευνας. ∆εν έρχεται παγκόσµια διατροφική κρίση, διότι είναι ήδη εδώ: ο αριθµός των ανθρώπων που πεινούν αυξήθηκε από 790 σε 925 εκατοµµύρια µέσα στα τελευταία 15 χρόνια, σε 2 δισεκατοµµύρια υπολογίζονται όσοι τρέφονται άσχηµα, µε ελλείψεις σε βιταµίνες και ιχνοστοιχεία, έγραφε στη Zeit. Από το 2003 οι τιµές των τροφίµων συνεχώς αυξάνονται – µε εξαίρεση το 2009, τη χρονιά µετά την τελευταία εκρηκτική τους άνοδο. Αλλά το 2011 προβλέπεται πιο επικίνδυνο για τους φτωχούς του κόσµου: το Παγκόσµιο Συµβούλιο ∆ηµητριακών εκτιµά ότι τα αποθέµατα θα είναι 15% χαµηλότερα από φέτος. Συνέβαλαν οι δυσµενείς καιρικές συνθήκες σε διάφορες περιοχές αλλά και οικονοµικοπολιτικές επιλογές, όπως η καλλιέργεια καλαµποκιού για καύσιµο. Μαζί µε τα τρόφιµα ανεβαίνουν άλλωστε και οι τιµές της γης και του νερού. Απαιτούνται παρεµβάσεις για να αντιµετωπιστεί η ανεπάρκεια των τροφίµων σε παγκόσµιο επίπεδο, καταλήγει ο φον Μπράουν: στήριξη των 500 εκατοµµυρίων µικροκαλλιεργητών µε πιστώσεις, υποδοµές, τεχνολογία και επενδύσεις, άνοιγµα του εµπορίου, ρύθµιση των αγορών για να τεθούν φραγµοί στην κερδοσκοπία.

Αυτούς τους φτωχούς που απειλεί περισσότερο η ανατίµηση των τροφίµων τους βλέπουµε (από τις τηλεοράσεις µας) στην Αφρική προπάντων, σε περιοχές της Ασίας και της Λατινικής Αµερικής· κατοικούν όµως και στις εύπορες χώρες, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, δίπλα µας. Η έκρηξη τιµών του 2008, πριν µπει η Ελλάδα στην κρίση, όταν ακόµα µισθοί και συντάξεις αυξάνονταν και η ανεργία στις στατιστικές υποχωρούσε, είχε υπολογιστεί ότι συµπίεζε τα εισοδήµατα των φτωχότερων που ξοδεύουν αναλογικά περισσότερα για τη διατροφή τους. Εφόσον επαναλαµβάνεται πλήττει τώρα εισοδήµατα ήδη περικοµµένα σ’ εµάς, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, σε όλη την περιφέρεια της ευρωζώνης που µετά την πιστωτική κρίση δοκιµάζεται από ύφεση και υψηλή ανεργία, καθώς εξαναγκάζεται σε δραστικές δηµοσιονοµικές προσαρµογές. Την κατάσταση συµπυκνώνει ένα ρεπορτάζ από την Ισπανία στη χθεσινή Le Monde, όχι για τη διατροφή, αλλά εξίσου ζωτικής σηµασίας: πλήθος έγγυοι γυναίκες έσπευδαν στα µαιευτήρια αυτές τις µέρες ζητώντας να υποβληθούν σε τοκετό ώστε να προλάβουν το επίδοµα µωρού των 2.500 ευρώ. Η µία στις δύο οµολογεί πως έχει απόλυτη ανάγκη την επιταγή, καθώς ο άνδρας της είναι άνεργος, έλεγε γιατρός στη δηµοσιογράφο. Το επίδοµα, που είχε θεσπιστεί τον Ιούλιο του 2007 και επικρινόταν µάλιστα ως ανεπαρκές, καταργείται από την 1η Ιανουαρίου στα πλαίσια περικοπών των δηµοσίων δαπανών. Για τη στήριξη της οικογένειας η Ισπανία διαθέτει ακόµα λιγότερα και από εµάς, σύµφωνα µε την Eurostat: µόλις το 1,2% του ΑΕΠ της, έναντι 2% στην Ε.Ε. κατά µέσον όρο, ενδεικτικά 1,5% στην Ελλάδα, 2,8% στη Γερµανία, 3,7% στη ∆ανία (στοιχεία 2009).

Μπορεί δραστική µείωση των ελλειµµάτων πράγµατι να επιβάλλεται για να ξεπεραστεί η πιστωτική κρίση, µέχρι στιγµής τουλάχιστον ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση δεν έχει ακουστεί – και πιο αλληλέγγυες εισηγήσεις, για τα ευρωοµόλογα π.χ., την προϋποθέτουν. Πρέπει όµως να υπακούει σε αυστηρή ιεράρχηση αναγκών, ώστε να µην πλήττονται όσοι λιγότερο µπορούν να το αντέξουν. Σε άλλα επίπεδα, µακριά από τους πιο αδύναµους, κινούνται ώς τώρα οι αντιπαραθέσεις µας (φωτεινή εξαίρεση από τη συζήτηση του νέου προϋπολογισµού, η διάσωση του προγράµµατος Βοήθεια στο Σπίτι για τους ηλικιωµένους – εφόσον υλοποιηθεί). Αν συνεχίσουµε έτσι, δύσκολα θα βγάλουµε πέρα το επικίνδυνο 2011.

Της Ελίζας Παπαδάκη

. Τον γύρο του κόσμου κάνει από το πρωί η είδηση της τρομοκρατικής επίθεσης

Τον γύρο του κόσμου κάνει από το πρωί η είδηση της τρομοκρατικής επίθεσης έξω από το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών στους Αμπελόκηπους.

Με ανταποκρίσεις τους από την Αθήνα, ξένες εφημερίδες και πρακτορεία ειδήσεων αναφέρονται στο γεγονός, ενώ ορισμένα συνδέουν την ισχυρή έκρηξη με τη δίκη των συλληφθέντων για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς», που θα ξεκινήσει στις 17 Ιανουαρίου.

Όπως μεταδίδει το Reuters: «Η Ελλάδα έχει ιστορικό δεκαετιών σε περιστατικά αριστεριστικής βίας. Ορισμένες οργανώσεις έγιναν πιο ενεργές μετά τις ταραχές του Δεκεμβρίου του 2008, που προκλήθηκαν από τη δολοφονία ενός εφήβου από αστυνομικό. Στόχοι των επιθέσεων είναι συνήθως κυβερνητικά κτήρια, τράπεζες και αστυνομικά τμήματα».
Πάντως, τόσο το Associated Press όσο και η ηλεκτρονική έκδοση της αμερικανικής εφημερίδας Wall Street Journal συνδέουν την επίθεση με την δίκη των συλληφθέντων για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς», που θα ξεκινήσει στα μέσα Ιανουαρίου.

«Δεν υπάρχει ανάληψη ευθύνης, αλλά οι υποψίες στρέφονται σε ελληνικές ένοπλες οργανώσεις, οι οποίες έχουν αυξήσει τις επιθέσεις τους τα τελευταία δύο χρόνια. Ύποπτοι για συμμετοχή σε οργάνωση θα δικαστούν τον επόμενο μήνα» μεταδίδει το Associated Press. «Ύποπτα μέλη της οργάνωσης «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς» πρόκειται να δικαστούν στις 17 Ιανουαρίου» γράφει στην ηλεκτρονική της έκδοση η Wall Street Journal, σημειώνοντας πως η οργάνωση έχει αναλάβει την ευθύνη για την αποστολή παγιδευμένων με εκρηκτικά δεμάτων προς ξένες πρεσβείες στην Αθήνα.

Ανάλογη αναφορά κάνει στην πρώτη της σελίδα  η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Washington Post και επικαλούμενη στοιχεία της Europol σημειώνει ότι το 2009 οι επιθέσεις ένοπλων ομάδων σε χώρες της ΕΕ αυξήθηκαν κατά 43%. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία οι περισσότερες επιθέσεις σημειώθηκαν στην Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα.

Την είδηση, χωρίς συγκεκριμένες αναφορές, μετέδωσαν επίσης το CNN και η ηλεκτρονική έκδοση της  ιταλικής εφημερίδας Corriere della sera.

Τρομοκρατικό χτύπημα στο κέντρο της Αθήνας

Ισχυρή έκρηξη σημειώθηκε σήμερα το πρωί, περίπου στις 08:22 με 08:23, στοΔιοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών επί της οδού Λουίζης Ριανκούρ στην περιοχή των Αμπελοκήπων.

Της επίθεσης προηγήθηκε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στις 07:38 στον τηλεοπτικό σταθμό Alter και νωρίτερα στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Ο άγνωστος που τηλεφώνησε έδωσε προθεσμία 40 λεπτών.

Εντύπωση έχει προκαλέσει το γεγονός ότι ο άγνωστος που πραγματοποίησε τα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα ανέφερε ότι η βόμβα βρίσκεται σε μοτοσικλέτα και έδωσε τον αριθμό κυκλοφορίας της. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται τόσο συγκεκριμένη αναφορά σε προειδοποιητικό τηλεφώνημα.

Ο εκρηκτικός μηχανισμός είχε τοποθετηθεί σε μπαγκαζιέρα μηχανής που είχε κλαπεί χθες από κατάστημα αλυσίδας διανομής φαγητού, ενώ οι πρώτες εκτιμήσεις αναφέρουν ότι η βόμβα είχε μεγάλη ποσότητα εκρηκτικής ύλης και πιθανότατα οι δράστες δεν ήθελαν θύματα. Έτσι, αιτιολογείται η λεπτομερής περιγραφή της μοτοσικλέτας και το αρκετά μεγάλο χρονικό περιθώριο που δόθηκε για την εκκένωση της περιοχής.

Μετά τα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα, επί τόπου έσπευσαν και δυνάμεις της πυροσβεστικής, που έσβησαν τη φωτιά που ξέσπασε στο σημείο της επίθεσης, καθώς και ασθενοφόρο.

Στο σημείο της επίθεσης βρίσκονται πυροτεχνουργοί για να συλλέξουν υπολείμματα του ωρολογιακού μηχανισμού και άνδρες της Αντιτρομοκρατικής, που ερευνούν την περιοχή και συλλέγουν μαρτυρίες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάλογη επίθεση με μοτοσικλέτα έχει πραγματοποιηθεί στο υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα τον Δεκέμβριου του 2005.

Από την έκταση των ζημιών, η Αστυνομία εκτιμά ότι χρησιμοποιήθηκε πολύ ισχυρή εκρηκτική ύλη -ζελατοδυναμίτιδα ή αμμωνιοδυναμίτιδα. Το ωστικό κύμα προκάλεσε φθορές σε δεκάδες σταθμευμένα αυτοκίνητα.

Ο τρόπος προετοιμασίας και εκτέλεσης του χτυπήματος παραπέμπει, σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση της Αντιτρομοκρατικής, στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Η οργάνωση, στην τελευταία της προκήρυξη, είχε προειδοποιήσει ότι θα ακολουθήσει σειρα χτυπημάτων μέχρι τις 17 Ιανουαρίου, οπότε έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει η δίκη των συλληφθέντων που κατηγορούνται για συμμετοχή στους «Πυρήνες».

Στο σημείο της έκρηξης βρέθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης, Χάρης Καστανίδης, ο οποίος επισήμανε ότι «οι τρομοκρατικές επιθέσεις δεν πτοούν τη δημοκρατία». «Δεν χρειάζονται λεκτικές καταδίκες. Εμείς καλούμαστε να συνεχίσουμε το έργο μας, με τις πρακτικές που ακολουθούμε», πρόσθεσε ο υπουργός.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!! glitter-graphics.com

Τσὰρλς Ντίκενς - Χριστουγεννιάτικη ἱστορία

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΛΕΪ

Παραμονὴ Χριστουγέννων. Σκυμμένος πάνω ἀπ᾿ τὸ γραφεῖο του, ὁ Ἐμπενέζερ Σκροῦτζ δούλευε ἀσταμάτητα.
Τὸ δωμάτιο ἦταν μᾶλλον κρύο, γιατί τὰ λιγοστὰ κάρβουνα στὴ σόμπα δὲν ζέσταιναν ἀρκετά. Ὄχι ότι ἔλειπαν τοῦ Σκροῦτζ τὰ χρήματα γιὰ ν᾿ ἀγοράσει περισσότερα κάρβουνα.
 Ἀλλὰ ὁ Ἐμπενέζερ Σκροῦτζ ἦταν ἕνας φοβερὸς τσιγκούνης! Στὸ διπλανὸ δωμάτιο, χωρὶς θερμάστρα, ἐργαζόταν ὁ Μπὸμπ Κράτσιτ, ὁ κλητήρας του, ποὺ ἔτρεμε ὁλόκληρος ἀπὸ τὴν παγωνιά. Ξαφνικὰ ἡ πόρτα ἄνοιξε κι ἕνας χαμογελαστὸς ἄντρας μπῆκε στὸ γραφεῖο.

«Θεῖε, Καλὰ Χριστούγεννα!».

«Κακά, ψυχρὰ κι ἀνάποδα...» γκρίνιαξε ὁ Σκροῦτζ.

«Θεῖε μου, μὴ μουτρώνεις. Ἦρθα νὰ σὲ καλέσω γιὰ τὸ μεσημέρι», εἶπε ὁ Φρέντ, ὁ ἀνιψιός του.

Ἀλλὰ ὁ Σκροῦτζ ἀρνήθηκε τὴν πρόσκληση. Ποτέ του δὲν γιόρταζε τὰ Χριστούγεννα. Τὰ θεωροῦσε χάσιμο χρόνου. Ὅμως ἡ ἀπάντηση τοῦ Σκροῦτζ δὲ χάλασε τὸ κέφι τοῦ Φρέντ. Ἔφυγε χαμογελαστός, ἀφοῦ προηγουμένως ἀντάλλαξε εὐχὲς μὲ τὸν Μπὸμπ Κράτσιτ.

Λίγα λεπτὰ ἀργότερα χτύπησαν τὴν πόρτα. Ὁ ὑπάλληλος ἔτρεξε ν᾿ ἀνοίξει. Παρουσιάστηκαν δυὸ κύριοι.

«Ἐδῶ εἶναι ἡ ἑταιρεία Σκροῦτζ καὶ Μάρλεϊ;» ρώτησε ὁ πρῶτος.

«Ὁ συνέταιρός μου, ὁ Μάρλεϊ, πέθανε σὰν ἀπόψε πρὶν ἀπὸ ἑφτὰ χρόνια», τοῦ ἀπάντησε ψυχρὰ ὁ Σκροῦτζ.

«Τὰ συλλυπητήρια μου», εἶπε ὁ δεύτερος.

«Ἐμεῖς κάνουμε ἔρανο γιὰ τοὺς φτωχούς. Αὔριο, ποὺ ξημερώνει μέρα χαρᾶς, ὑπάρχουν, δυστυχῶς, ἄνθρωποι ποὺ ὑποφέρουν ἀπὸ τὸ κρύο καὶ τὴν πείνα. Μποροῦμε νὰ ἔχουμε τὴ συνδρομή σας;».

Ὁ γέρο-σπαγκοραμμένος δὲν εἶχε σκοπὸ νὰ ξοδέψει οὔτε μία πένα γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς συνανθρώπους του καὶ ἀπάντησε ἀρνητικὰ στοὺς δυὸ ἐπισκέπτες.

Ἐκεῖνοι ἔφυγαν ἀπογοητευμένοι, χωρὶς νὰ τὸν πιέσουν περισσότερο.

Νύχτωσε. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ κλείσει τὸ γραφεῖο. Ὁ Σκροῦτζ φόρεσε τὸ παλτὸ καὶ τὸ καπέλο του καὶ πῆρε στὸ χέρι τὸ μπαστούνι του. Μὲ τὴ σειρά του, ὁ Μπὸμπ Κράτσιτ ἑτοιμάστηκε κι αὐτὸς νὰ φύγει.

«Ὑποθέτω ὅτι δὲν θέλεις νὰ δουλέψεις αὔριο», τοῦ εἶπε ὁ Σκροῦτζ μὲ δυσφορία. Ὁ Μπὸμπ κούνησε καταφατικὰ τὸ κεφάλι.

«Ἄ-ἄ-ἂν δὲ σᾶς πειράζει, κύ-κύ-κύριε Σκροῦτζ», τραύλιζε ὁ καημένος ὁ Μπόμπ.

«Δὲ μοῦ ἀρέσει νὰ σὲ πληρώνω ὅταν δὲν ἐργάζεσαι», τὸν διέκοψε ὁ Σκροῦτζ. «Πάντως, μεθαύριο θὰ πιάσεις ἀπὸ νωρὶς δουλειά!».

Ὁ Μπὸμπ τὸν εὐχαρίστησε κι ἔτρεξε ἔξω νὰ βρεῖ κάτι παιδάκια ποὺ διασκέδαζαν κάνοντας τσουλήθρα στὸν παγωμένο δρόμο.

Ἀδιαφορώντας γιὰ τὴ γιορταστικὴ ἀτμόσφαιρα, ὁ Σκροῦτζ ἔφαγε, ὅπως συνήθως, μόνος του σὲ μιὰ γειτονικὴ ταβέρνα.

Ἔπειτα, τράβηξε γιὰ τὸ ἀπίτι του. Τὸ κτίριο ὅπου ἔμενε βρισκόταν στὴν ἄκρη ἑνὸς στενοῦ καὶ σκοτεινοῦ δρόμου. Τὸ παλιὸ καὶ φθαρμένο διαμέρισμα ἀνῆκε κάποτε στὸ συνέταιρό του, τὸν Τζὰκ Μάρλεϊ.

Ὁ Σκροῦτζ ἔβγαλε τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ ξεκλειδώσει τὴν ἐξώπορτα. Τὸ ρόπτρο, ἂν καὶ μεγάλο, δὲν εἶχε τίποτα τὸ ἰδιαίτερα ὄμορφο πάνω του.
 Κι ὅμως, ἐκείνη τὴ βραδιὰ ἔμοιαζε λουσμένο σ᾿ ἕνα ἀπόκοσμο φῶς. Ὁ Σκροῦτζ, πραξενεμένος, ἔσκυψε νὰ ἐξετάσει καλύτερα... καὶ τότε ἀντίκρισε τὸ πρόσωπο τοῦ Μάρλεϊ νὰ τὸν κοιτάζει!..
Τὴν ἑπόμενη στιγμὴ ὅμως ξανάγινε ἕνα κοινότατο ρόπτρο. Ταραγμένος ὁ Σκροῦτζ μπῆκε στὸ διαμέρισμα, μαντάλωσε τὴν πόρτα πίσω του καὶ προχώρησε στὴ σάλα.

Στὴ συνέχεια, ἔβγαλε τὸ παλτό του, φόρεσε τὶς παντόφλες του καὶ κάθησε μπροστὰ στὸ τζάκι.
Πάνω στὴ σχάρα τρεμόσβηναν λίγες ἀδύναμες φλόγες. Ξαφνικά, ἀπ᾿ τὴ μεριὰ τῆς ἀποθήκης ἄκουσε νὰ σέρνονται βαριὲς ἁλυσίδες. Μέσα ἀπὸ τὴν κλειστὴ πόρτα γλίστρησε μία παράξενη σκιὰ καί, αἰωρούμενη, ἦρθε καὶ στάθηκε στὴ μέση του δωματίου.
Τούτη τὴ φορὰ δὲν ὑπῆρχε καμιὰ ἀμφιβολία. Ἦταν τὸ φάντασμα τοῦ παλιοῦ συνεταίρου τοῦ Σκροῦτζ, ποὺ εἶχε πεθάνει ἀκριβῶς πρὶν ἑφτὰ χρόνια.
 Ὁ γέρος δὲν μποροῦσε νὰ πιστέψει στὰ μάτια του.

«Ποιὸς εἶσαι;» ψιθύρισε.

«Ποιὸς ἤμουν!» τὸν διόρθωσε τὸ φάντασμα. «Ἤμουν ὁ Τζὰκ Μάρλεϊ, ὁ συνέταιρός σου. Δὲ μὲ θυμᾶσαι;».
Τὸ φάντασμα τοῦ Μάρλεϊ κάθησε στὴν ἀγαπημένη του πολυθρόνα. Ὁ Σκροῦτζ, ποὺ κόντευε νὰ λιποθυμήσει ἀπὸ τὸ φόβο του, τὸν ρώτησε ἱκετευτικά:
«Τζάκ, πές μου, τί θέλεις;».

«Βλέπεις αὐτὲς τὶς ἁλυσίδες;» τὸν ρώτησε τὸ φάντασμα. «Κάθε κρίκος τους ἀντιπροσωπεύει καὶ μία ἄσχημη κουβέντα τῆς ζωῆς μου. Ὅσο γιὰ τὰ βαριὰ χρηματοκιβώτια ποὺ σέρνω; Εἶναι τὰ πλούτη ποὺ συγκέντρωσα καὶ δὲν τὰ χρησιμοποίησα σωστά. Ὅλα αὐτὰ θέλω νὰ τὰ σκεφτεῖς σοβαρὰ καὶ νὰ δεῖς καὶ τὴ δική σου ζωὴ ἀλλιῶς, Σκροῦτζ!». Τὸ φάντασμα σώπασε γιὰ λίγο κι ὕστερα συνέχισε:

«Ἦρθα νὰ σὲ προειδοποιήσω. Ἔχεις ἀκόμη μιὰ εὐκαιρία νὰ γλιτώσεις ἀπὸ τὴ δική μου μοίρα, θὰ ἔρθουν τρία πνεύματα. Τὸ πρῶτο θὰ σὲ ἐπισκεφθεῖ ἀπόψε, στὴ μία μετὰ τὰ μεσάνυχτα. Τὸ δεύτερο αὔριο, τὴν ἴδια ὥρα. Καὶ τὸ τρίτο μεθαύριο, μόλις χτυπήσει τὸ ρολόι δώδεκα. Αὐτὴ εἶναι ἡ τελευταία σου ἐλπίδα!..».

Καὶ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ Μάρλεϊ ξαναέφυγε γιὰ νὰ συναντήσει τὰ ἄλλα φαντάσματα ποὺ περιπλανιοῦνται ἀσταμάτητα στὶς ὁμίχλες τῆς αἰωνιότητας.
 Ἐξαντλημένος ὁ Σκροῦτζ, ἔπεσε χωρὶς νὰ γδυθεῖ στὸ κρεβάτι του κι ἀποκοιμήθηκε ἀμέσως.


ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Ἦταν ἀκόμη σκοτάδι ὅταν ξύπνησε ὁ Σκροῦτζ. Νόμισε πὼς τὸ ρολόι εἶχε σταματήσει, θυμόταν ὅτι ἔπεσε νὰ κοιμηθεῖ μετὰ τὶς δυό. Τὸ ρολόι χτύπησε μία ἀκριβῶς.

Ἀμέσως, μιὰ λάμψη δυνατὴ πλημμύρισε τὴν κρεβατοκάμαρα. Ὁ Σκροῦτζ ἀνασηκώθηκε καὶ τότε εἶδε ἐμπρός του μιὰ περίεργη ὀπτασία. Εἶχε τὸ ἀνάστημα, τὸ πρόσωπο, τὰ χέρια ἑνὸς μικροῦ παιδιοῦ, ἀλλὰ τὰ μαλλιά της ἦταν ὁλόλευκα ὅπως ἑνὸς γέρου. Ἀπὸ τὸν ὦμο, πάνω ἀπὸ τὸ λευκό, κοντὸ χιτώνιό της, κρεμόταν μιὰ γιρλάντα λιόπρινο, σύμβολο τοῦ χειμῶνα.

«Μὴ φοβᾶσαι», τοῦ εἶπε ἡ ὀπτασία. «Εἶμαι τὸ Χριστουγεννιάτικο Πνεῦμα τοῦ Παρελθόντος κι ἦρθα νὰ σὲ βοηθήσω».

Πῆρε τὸν Σκροῦτζ ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν ὁδήγησε στὸ παράθυρο.

Ὁ Σκροῦτζ φοβήθηκε μήπως πέσει, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸν ἐνθάρρυνε νὰ πετάξει μαζί του πάνω ἀπὸ στέγες καὶ ἀγρούς. Κι ἦταν πρωὶ ὅταν ἔφτασαν σὲ μία μικρὴ ἐπαρχιακὴ πόλη.

«Μά, ἐδῶ πέρασα τὰ παιδικά μου χρόνια», μουρμούρισε κατάπληκτος ὁ Σκροῦτζ.

«Ἔ, τότε, θὰ ξέρεις τὸ δρόμο γιὰ νὰ ἔρθεις ἐδῶ», τὸν ρώτησε τὸ Πνεῦμα.

«θὰ μποροῦσα νὰ τὸν βρῶ μὲ κλειστὰ μάτια», ἀπάντησε ἐκεῖνος.

«Κι ὅμως, δείχνεις σὰν νὰ ἔχεις ξεχάσει ἀκόμη καὶ τὴν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ τόπου», παρατήρησε αὐστηρὰ τὸ Πνεῦμα.

Ὕστερα βάδισαν πάνω στὸ χιονισμένο δρόμο συναντώντας φυσιογνωμίες γνωστές. Ἀγρότες μὲ τὶς ἅμαξες, παιδιὰ μὲ τ᾿ ἀλογάκια τους. Ὁ Σκροῦτζ τοὺς θυμόταν ὅλους. Τοὺς φώναξε μάλιστα μὲ τὰ ὀνόματά τους. Ἀλλὰ κανεὶς δὲν τοῦ ἀπάντησε!

«Εἶναι μόνο σκιές», τοῦ ἐξήγησε τὸ Πνεῦμα, «δὲν μᾶς βλέπουν».

Ὁ Σκροῦτζ χάρηκε πολὺ ποὺ ξαναεῖδε φίλους καὶ γνωστοὺς ἀπὸ τὰ νιᾶτα του. Καὶ τούτη ἡ χαρὰ ἦταν πρωτόγνωρη γι᾿ αὐτόν. Σὲ λίγο, οἱ δυὸ ταξιδιῶτες ἔφτασαν σ᾿ ἕνα χωριουδάκι. Μπῆκαν σ᾿ ἕνα μεγάλο κτίριο χτισμένο ἀπὸ τοῦβλα.
Στὸ ἐσωτερικὸ ἀντίκρισαν σειρὲς θρανία. Ἦταν σχολεῖο μὲ οἰκότροφους μαθητές, ποὺ σπούδαζαν μακριὰ ἀπὸ τὶς οἰκογένειές τους.

Σὲ κάποιο θρανίο, ἕνα μοναχικὸ ἀγόρι, καθόταν καὶ διάβαζε. Κατὰ τρόπο μαγικό, οἱ ἥρωες τοῦ βιβλίου πρόβαλαν ἐμπρὸς στὸ παιδὶ - ὁ Ἀλῆ Μπαμπᾶ μὲ τὴν ἀνατολίτικη φορεσιά του, ὁ Ροβινσῶν Κροῦσος μὲ τὸν παπαγάλο του στὸν ὦμο, κι ἄλλοι πολλοί.
 Στὴν ἀρχὴ ὁ Σκροῦτζ ἐνθουσιάστηκε βλέποντας τοὺς ἥρωες τῶν σχολικῶν του χρόνων. Ἔπειτα, ὅμως, κατάλαβε. Τὸ μοναχικὸ ἀγόρι, μὲ μοναδικὴ παρέα τὰ βιβλία, ἦταν ὁ ἐαυτός του. Κάθησε, τότε, σ᾿ ἕνα θρανίο καὶ ἔκλαψε πικρά.

«Πᾶμε τώρα νὰ ἐπισκεφτοῦμε κάποια ἄλλα Χριστούγεννα», τοῦ πρότεινε τὸ Πνεῦμα.

Καθὼς μιλοῦσε, παρατήρησε ὅτι τὸ παιδὶ μεγάλωσε κι ἔγινε ἔφηβος. Ὁ Σκροῦτζ ἤξερε πολὺ καλὰ ὅτι ὁ νεαρὸς ἦταν πάλι μόνος. Οἱ ἄλλοι μαθητὲς θὰ ἐπέστρεφαν στὰ σπίτια τους γιὰ τὶς διακοπές.

Ξαφνικά, ἡ πόρτα ἄνοιξε. Μιὰ νέα καὶ ὄμορφη κοπέλα μπῆκε τρέχοντας στὴν αἴθουσα. Ἦρθε καὶ τὸν ἀγκάλιασε.

«Ἀδελφούλη μου», τοῦ φώναξε. «Ἦρθα νὰ σὲ πάρω. Θὰ πᾶμε στὸ σπίτι νὰ γιορτάσουμε τὰ Χριστούγεννα!».
«Στὸ σπίτι, Φάντ;» ρώτησε ὁ νεαρὸς Σκροῦτζ.

«Ναί, ζήτησα ἀπὸ τὸν πατέρα νὰ σ᾿ ἀφήσει νὰ ξαναγυρίσεις γιὰ πάντα στὸ σπίτι. Συμφώνησε. Δὲ θὰ ξαναπᾶς ἐσωτερικὸς στὸ σχολεῖο!», τοῦ ξαναφώναξε χαρούμενη.

«Εἶναι πολὺ γλυκιὰ μὲ χρυσή, μὲ χρυσὴ καρδιά», σχολίασε τὸ Πνεῦμα. «Νομίζω ὅτι πέθανε νέα, πάνω στὴ γέννα!».
«Ναί...» ἀπάντησε σκεφτικὸς ὁ Σκροῦτζ.

Βγῆκαν ἀπὸ τὸ σχολεῖο καὶ περιπλανήθηκαν στοὺς δρόμους. Οἱ βιτρίνες τῶν καταστημάτων ἦταν στολισμένες γιὰ τὰ Χριστούγεννα. Τὸ Πνεῦμα στάθηκε ἐμπρὸς σ᾿ ἕνα κατάστημα καὶ ρώτησε τὸν Σκροῦτζ ἂν τὸ ἀναγνωρίζει.
Ἐκεῖνος κούνησε τὸ κεφάλι καὶ εἶπε: «Ἐδῶ πρωτοεργάστηκα σὰν μαθητευόμενος!».

Μπῆκαν μέσα. Ἕνας ἡλικιωμένος κύριος καθόταν στὸ γραφεῖο.

«Αὐτὸς εἶναι ὁ γερό-Φέζιβικ!.. Ὁ γερό-Φέζιβικ ἀναστημένος!..» φώναξε μ᾿ ἐνθουσιασμὸ ὁ Σκροῦτζ.

Ἐκείνη τὴ στιγμή, ὁ νεαρὸς Σκροῦτζ κι ἕνας ἄλλος μαθητευόμενος μπῆκαν στὴν αἴθουσα.

«Μαζέψτε τα ὅλα», τοὺς εἶπε ὁ Φέζιβικ, «νὰ ἑτοιμάσουμε τὴ γιορτή!».

Οἱ μαθητευόμενοι δὲν περίμεναν νὰ τὸ ἀκούσουν δεύτερη φορά. Πρὶν προλάβει ὁ γέρο-Σκροῦτζ ν᾿ ἀνοιγοκλείσει τὰ μάτια, ὅλα ἦταν καθαρὰ καὶ τακτοποιημένα.
Σὲ λίγο ἄρχισαν νὰ καταφθάνουν οἱ καλεσμένοι. Ἡ γιορτὴ εἶχε ὀργανωθεῖ γιὰ ὅλους τοὺς ὑπαλλήλους τοῦ Φέζιβικ.

Σύντομα ἡ μουσικὴ καὶ ὁ χορὸς ἄναψαν τὸ κέφι γιὰ τὰ καλά. Προσφέρθηκαν γλυκίσματα καὶ ποτά. Ἦταν πιὰ ἀργὰ ὅταν ξεκίνησαν νὰ φύγουν οἱ καλεσμένοι.
 Ὁ κύριος καὶ ἡ κυρία Φέζιβικ ἕσφιξαν τὰ χέρια ὅλων καὶ τοὺς εὐχήθηκαν «Καλὰ Χριστούγεννα!».
Ἕσφιξαν τὰ χέρια ἀκόμη καὶ τῶν νεαρῶν μαθητευομένων πρὶν πᾶνε στὰ κρεβάτια τοὺς στὸ πίσω μέρος τοῦ καταστήματος.

Ὁ γέρο-Σκροῦτζ ἔδειχνε ξετρελαμένος καθὼς παρακολουθοῦσε αὐτὴ τὴ σκηνή. Ἔνιωθε τόση χαρά, λὲς καὶ συμμετεῖχε πραγματικὰ στὴ γιορτή. Ἀργὰ τὴ νύχτα τὸ Πνεῦμα καὶ ὁ Σκροῦτζ ἄκουσαν τοὺς μαθητευομένους νὰ κουβεντιάζουν ξαπλωμένοι στὰ κρεβάτια τους. Παίνευαν τὸ γέρο-Φέζιβικ καὶ τὸν εὐγνωμονοῦσαν γιὰ τὴν ὡραία γιορτὴ ποὺ τοὺς ἑτοίμασε.
                   
«Καὶ τοῦ κόστισε μόνο τρεῖς ἢ τέσσερις λίρες», σχολίασε κάπως εἰρωνικὰ τὸ Πνεῦμα. «Ἔξοδο ποὺ ἄξιζε τὸν κόπο!».
«Τὸ κόστος δὲν ἦταν ὑλικό», διαμαρτυρήθηκε ὁ Σκροῦτζ. «Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ χρήματα, ἡ γιορτὴ θὰ εἶχε ἐπιτυχία γιατί ὁ Φέζιβικ ἦταν καλὸς ἄνθρωπος καὶ πάντοτε ἀκτινοβολοῦσε χαρὰ κι εὐτυχία!».

Ξαφνικὰ ὁ Σκροῦτζ ἔκοψε τὴν κουβέντα του ἀπότομα.

«Τί σοῦ συμβαίνει;» τὸν ρώτησε τὸ Πνεῦμα. «Μήπως ἔγινε κάτι ποὺ σὲ τάραξε;».

«Ὄχι, τίποτα... Νά, θὰ ἤθελα μόνο νὰ ἔχω πεῖ κάτι στὸν κλητήρα μου».

Ἡ σκηνὴ ἄλλαξε. Τώρα ὁ Σκροῦτζ ἦταν πλέον ὥριμος ἄντρας. Καὶ μία νέα γυναίκα ἐγκατέλειπε τὸ σπίτι. Ἔκλαιγε ἡ καημένη, βουβά. Γύρισε καὶ τοῦ εἶπε:

«Κάποτε ἤμασταν φτωχοὶ ἀλλὰ εὐτυχισμένοι. Τώρα σὲ κυβερνᾶ τὸ πάθος σου γιὰ τὸ χρῆμα!».

«Μά, μεταξύ μας, τίποτα δὲν ἄλλαξε», διαμαρτυρήθηκε ὁ Σκροῦτζ.

«Ἐγὼ ἔμεινα ἡ ἴδια. Ἐσὺ ὅμως ἄλλαξες. Δὲν μπορῶ νὰ σὲ παντρευτῶ. Σοῦ εὔχομαι κάθε εὐτυχία στὴ σταδιοδρομία ποὺ διάλεξες».
Καὶ μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ἡ γυναίκα βγῆκε στὸ δρόμο, ἐνῶ ὁ ἄντρας δὲ δοκίμασε νὰ τὴ σταματήσει.

«Πνεῦμα», φώναξε ὁ γέρο-Σκροῦτζ, «σταμάτα νὰ μὲ βασανίζεις, θέλω νὰ γυρίσω στὸ σπίτι. Δὲν ἀντέχω τὶς δυσάρεστες ἀναμνήσεις».

Μέσα σε μία στιγμὴ πέρασαν χρόνια. Καὶ ξαναεῖδαν τὴ νέα γυναίκα. Τώρα γελοῦσε τρισευτυχισμένη με τὴν κόρη της. Σὲ διαφορετικὲς περιστάσεις θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι τὸ παιδὶ τοῦ Σκροῦτζ.
 Ὁ πατέρας μπῆκε στὸ δωμάτιο. Ἡ μικρὴ ἔτρεξε καὶ τὸν φίλησε. Ἀγκαλιάστηκαν καὶ οἱ τρεῖς ἐμπρὸς στὸ ἀναμμένο τζάκι.

«Δὲν τὸ ἀντέχω», μούγκρισε ὁ γερο-Σκροῦτζ μὲ φωνὴ σπασμένη. Καὶ στράφηκε ἀπελπισμένος πρὸς τὸ Πνεῦμα, ποὺ μέσα στὴν ὁλοφώτεινη ἀνταύγεια τοῦ ἔμοιαζε σὰν νὰ εἰρωνεύεται τὴν ἀπελπισία του.
 Σὲ λίγο ἡ ὀπτασία τοῦ Πνεύματος ἄρχισε ν᾿ ἀπομακρύνεται καὶ νὰ σβήνει σιγὰ-σιγά, μέχρι ποὺ ἐξαφανίστηκε τελείως. Ὁ Σκροῦτζ ἔνιωσε ἀφάνταστα κουρασμένος.
 Τὰ μάτια τοῦ βάρυναν. Ξαναγύρισε στὴν κρεβατοκάμαρά του. Μόλις ποὺ πρόλαβε νὰ ξαπλώσει στὸ κρεβάτι κι ἔπεσε σὲ ὕπνο βαθύ.

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ

...ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Ὅταν ξύπνησε ὁ Σκροῦτζ, τὸ ρολόι χτυποῦσε μία. Μιὰ κατακόκκινη λάμψη ἐρχόταν ἀπ᾿ τὴ σάλα.
Σηκώθηκε, φόρεσε τὴ ρόμπα του καὶ πῆγε νὰ δεῖ τί συμβαίνει. Ἡ σάλα εἶχε μεταμορφωθεῖ! Ἀπὸ τὸ πάτωμα ὡς τὸ ταβάνι ἦταν στολισμένη μὲ κισσό, λιόπρινο καὶ ἰξό. Στὸ τζάκι ἔκαιγε μία ζωηρὴ φωτιὰ καὶ στὴ γωνιὰ ὑψωνόταν ἕνας τεράστιος σωρὸς ἀπὸ φαγητὰ-γαλοποῦλες, χῆνες, πατάτες, μῆλα, καρύδια - ἐνῶ πάνω στὴν κορυφὴ καθόταν χαμογελαστὸς ἕνας γίγαντας μ᾿ ἕνα δαυλὸ ἀναμμένο στὸ ἀριστερό του χέρι.

«Εἶμαι τὸ Χριστουγεννιάτικο Πνεῦμα τοῦ Παρόντος», τοῦ φώναξε φιλικά. «Ἔλα!».
Ὁ Σκροῦτζ παρατήρησε τὸ Πνεῦμα. Ἦταν ντυμένο μ᾿ ἕνα μακρὺ λευκὸ χιτώνα. Καὶ πάνω στὰ μακριὰ μαῦρα του μαλλιὰ φοροῦσε ἕνα στεφάνι ἀπὸ λιόπρινο.

«Πήγαινε μὲ ὅπου θέλεις», ξερόβηξε ὁ Σκροῦτζ. «Πῆρα ἤδη μερικὰ μαθήματα ἀπ᾿ τὸ συνάδελφό σου. Εἶμαι ἕτοιμος νὰ παρακολουθήσω καὶ τὰ δικά σου».
«Τότε πιάσου ἀπὸ τὸν ποδόγυρο τοῦ χιτῶνα μου», ἀπάντησε ὁ γίγαντας.

Ἡ χαρούμενη σάλα, ἡ διακόσμηση, τὰ φαγητά, ὅλα ἐξαφανίστηκαν.

Βρέθηκαν ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι τοῦ ὑπαλλήλου του, τοῦ Μπὸμπ Κράτσιτ καὶ κοίταξαν ἀπὸ τὸ παράθυρο. Ἡ κυρία Κράτσιτ καὶ οἱ τρεῖς κόρες της φοροῦσαν παλιὰ φθαρμένα φορέματα, στολισμένα ὅμως μὲ κορδέλες γιὰ τὴ γιορτή, καὶ κάθονταν στὸ τραπέζι. Ξαφνικά, μπῆκαν τρέχοντας δυὸ ἀγοράκια.

«Μυρίσαμε γαλοπούλα ψητή! Τί καλά! Μοσχοβολᾶ ἀπὸ τὸ δρόμο!» φώναξαν μὲ ἐνθουσιασμό. Πίσω τοὺς ἐρχόταν ὁ πατέρας τους. Στοὺς ὤμους του κουβαλοῦσε τὸ μικρότερο γιό του, τὸν Τίμ. Τὸν ἀπέθεσε προσεκτικὰ στὸ πάτωμα. Τὸ παιδὶ ἦταν ἄρρωστο καὶ βάδιζε μὲ δεκανίκι.
   
     
Κάθησαν ὅλοι στὸ γιορτινὸ τραπέζι. Ἡ μικρὴ γαλοπούλα μοιράστηκε πολὺ προσεκτικὰ ὥστε νὰ φτάσει γιὰ ὅλους. Πάντως ἡ σκηνὴ ἦταν χαρούμενη.
 Οἱ δυὸ γονεῖς πρόσεχαν ἰδιαίτερα τὸν ἀνάπηρο Τίμ. Ἕνα χαμόγελο φώτισε τὸ χλωμό του προσωπάκι.

«Πνεῦμα», ρώτησε μὲ ξαφνικὸ ἐνδιαφέρον ὁ Σκροῦτζ, «ὁ μικρὸς Τὶμ θά... ζήσει ἀκόμη γιὰ πολύ;».

«Χμμ... τὸν περιβάλλουν σκιές. Ἂν τὸ μέλλον δὲν τὶς μεταβάλει, τὸ παιδάκι θὰ πεθάνει! Ἀλλὰ ἐσένα τί σὲ νοιάζει; Ἕνα στόμα λιγότερο σὲ τοῦτο τὸν πυκνοκατοικημένο κόσμο. Ἔτσι δὲν εἶναι;».

Ὁ Σκροῦτζ τότε θυμήθηκε ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε ἐπαναλάβει πολλὲς φορὲς αὐτὴ τὴ φράση. Καὶ κατέβασε τὸ κεφάλι ντροπιασμένος.

Ξαφνικά, χωρὶς τὸ Πνεῦμα νὰ προσθέσει ἄλλη λέξη, βρέθηκαν στὸ σπίτι τοῦ ἀνιψιοῦ του. «Ὁ θεῖος Σκροῦτζ μᾶς θεωρεῖ τρελοὺς ποὺ γιορτάζουμε τὰ Χριστούγεννα. Κι ἔτσι, ἀρνήθηκε νὰ φάει μαζί μας σήμερα», εἶπε ὁ Φρέντ.

«Τί ἀπαίσιος ἄνθρωπος», ἀναστέναξε ἡ γυναίκα του ὑποτιμητικὰ καὶ οἱ καλεσμένοι κούνησαν τὰ κεφάλια γιατί συμφώνησαν μαζί της.
Ἀλλὰ ὁ Φρὲντ πρόσθεσε πικραμένος: «Ἐγώ, πάντως, λυπᾶμαι εἰλικρινὰ ποὺ ὁ θεῖος ἔχασε μία εὐκαιρία νὰ χαρεῖ. Καὶ τώρα, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲ βρίσκεται μαζί μας, θὰ ἤθελα νὰ τοῦ ἐκφράσω τὶς καλύτερες εὐχές μου».
 Κι ἀμέσως σήκωσε τὸ ποτήρι καὶ ἤπιε στὴν ὑγειὰ τοῦ θείου του.

Γρήγορα ὅμως ἡ χαρούμενη ὁμήγυρη ξέχασε τὸν Σκροῦτζ. Ἔπαιξαν μουσική, χόρεψαν, διασκέδασαν μὲ παντομίμα.
 Ὁ Σκροῦτζ, ποὺ τόσο τοῦ ἄρεσε αὐτὸ τὸ παιχνίδι, συμμετεῖχε ὅλο χαρά, ξεχνώντας ὅτι κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ τὸν δεῖ ἢ νὰ τὸν ἀκούσει.
Τὸ Πνεῦμα τὸν παρακολουθοῦσε κι ἔμοιαζε νὰ τὸ γλεντάει μαζί του. Ἀλλὰ σύντομα ἦρθε ἡ ὥρα νὰ φύγουν.
«Ἔχουμε νὰ ἐπισκεφτοῦμε πολλὰ μέρη ἀκόμη ὥσπου νὰ περάσει ἡ νύχτα», εἶπε τὸ Πνεῦμα.

Καὶ ὁδήγησε τὸν Σκροῦτζ ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι. Περπάτησαν μέσα στὸ κρύο καὶ στὸ χιονόνερο, σὲ βρωμερὰ στενὰ καὶ δρομάκια περίεργα, κι ἀκόμη κάτω ἀπὸ τὶς σκοτεινὲς γέφυρες τῆς πόλης. Ἐκεῖ ὁ Σκροῦτζ εἶδε δυστυχισμένους ἀνθρώπους πού, κολλημένοι σφιχτὰ ὁ ἕνας πάνω στὸν ἄλλον, προσπαθοῦσαν νὰ ζεσταθοῦν.
Ἀνάμεσα τοὺς τριγύριζαν παιδάκια ποὺ ζητιάνευαν φαγητὸ ἀπ᾿ τοὺς περαστικούς. Κάπου μακριά, ἕνα ρολόι σήμανε μεσάνυχτα.
     
Ὁ Σκροῦτζ, τρομοκρατημένος ἀπ᾿ τὴν τόση ἀθλιότητα, ἀναζήτησε τὸ γιγάντιο Πνεῦμα. Ἀλλὰ ἐκεῖνο εἶχε ἐξαφανιστεῖ.


ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ 

Σὲ λίγο, ἕνα ἄλλο φάντασμα, τυλιγμένο στὴν ὁμίχλη, προχώρησε ἀργὰ πρὸς τὸν Σκροῦτζ.
Παρατήρησε ὅτι τὸ Πνεῦμα αὐτὸ φοροῦσε μία τεράστια μαύρη κάπα καὶ μία κουκούλα ποὺ τοῦ ἔκρυβε ἐντελῶς τὸ πρόσωπο. Ὁ Σκροῦτζ παραλίγο νὰ λιποθυμήσει ἀπὸ τὸν τρόμο του.

«θὰ πρέπει νὰ εἶσαι τὸ Χριστουγεννιάτικο Πνεῦμα τοῦ Μέλλοντος», ψιθύρισε. «Τί μοῦ ἐπιφυλάσσει τὸ μέλλον; Ἴσως ν᾿ ἀλλάξω... Εἶμαι ἕτοιμος νὰ σὲ ἀκολουθήσω».

Παρὰ τὰ γενναῖα του λόγια, ὁ Σκροῦτζ φοβόταν τόσο πολὺ αὐτὸ τὸ φάντασμα, ὥστε τὰ πόδια του ἄρχισαν νὰ τρέμουν. Δὲν μποροῦσε νὰ κάνει βῆμα.
Τὸ Πνεῦμα παρέμεινε ἀκίνητο περιμένοντας ὑπομονετικὰ τὸν Σκροῦτζ μέχρι νὰ συνέλθει. Ἔπειτα κινήθηκε ἀθόρυβα.
Καὶ ὁ Σκροῦτζ τὸ ἀκολούθησε σὰν νὰ τὸν τύλιξε ἡ κάπα τοῦ Πνεύματος, ποὺ τὸν παρέσυρε στὸ ἄγνωστο.

Κοσμοσυρροὴ καὶ ὀχλαγωγία στὸ χρηματιστήριο. Τὸ Πνεῦμα μὲ τὸν Σκροῦτζ ἀνάμεσα στοὺς χρηματιστὲς καὶ στοὺς ἐμπόρους.
«Πότε πέθανε;» ρώτησε κάποιος ἀπὸ τὸ πλῆθος.
«Χθὲς βράδυ, νομίζω», ἀπάντησε ἕνας ἄλλος.
«Δὲν πιστεύω νὰ πάτησε κανεὶς στὴν κηδεία του», σχολίασε ἕνας τρίτος. «Ἐπιτέλους ξεκουμπίστηκε... Τὸν σιχαίνονταν ὅλοι!».
Ὁ Σκροῦτζ ἔνιωσε οἶκτο γι᾿ αὐτὸν ποὺ μιλοῦσαν. Ἀναρωτήθηκε γιὰ ποιὸ λόγο νὰ τὸν ἔφερε τὸ Πνεῦμα σὲ τοῦτο τὸ μέρος. Ἔπειτα ἀναγνώρισε κάποιον ἄλλο χρηματιστὴ στὴ συνηθισμένη του θέση. Μάταια ὅμως ἔψαξε νὰ βρεῖ καὶ τὸν ἑαυτό του.

«Ἴσως», σκέφτηκε, «ὁ Σκροῦτζ τοῦ μέλλοντος θὰ παρατήσει τὶς συναλλαγὲς καὶ θὰ στραφεῖ πρὸς ἄλλες δραστηριότητες...».

Γύρισε νὰ ρωτήσει τὸ Πνεῦμα. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ἐξακολουθοῦσε νὰ σωπαίνει. Σήκωσε μόνο τὸ χέρι καὶ ἔδειξε μὲ τὸ μακρύ του δάχτυλο πρὸς κάποια κατεύθυνση.
Ἦταν καιρὸς νὰ συνεχίσουν τὸ ταξίδι τους. Ὁ γέροντας ἔνιωσε νὰ διαπερνᾶ τὴ ραχοκοκαλιά του κρύος ἱδρώτας.

Ἔφτασαν σὲ μία κακόφημη γειτονιὰ τῆς πόλης. Ὁ Σκροῦτζ δὲν εἶχε ξαναπατήσει τὸ πόδι του ἐκεῖ. Στὴν ἄκρη ἑνὸς βρώμικου στενοῦ βρισκόταν ἕνα ἄθλιο καταγώγιο-φωλιὰ λωποδυτῶν! Μέσα, τρεῖς κλέφτες, ἕνας ἄντρας καὶ δυὸ γυναῖκες, μὲ τρύπια ροῦχα, μοιράζονταν τὴ λεία τους.
 Οἱ πεταμένες πάνω στὸ πάτωμα κουρτίνες ἦταν ἴδιες μ᾿ ἐκεῖνες τῆς κρεβατοκάμαρας τοῦ Σκροῦτζ.

«Καλὰ ποὺ κάναμε καὶ τὰ ἁρπάξαμε», κακάρισε ἡ μία γυναίκα. «Ἔτσι κι ἀλλιῶς, κανεὶς δὲν πρόκειται νὰ ἐνδιαφερθεῖ γιὰ τὰ πράγματά του», πρόσθεσε ὁ ἄντρας.

«Ἂ τὸ γέρο-τσιγκούνη», ἔβρισε ἡ ἄλλη γυναίκα. «Ἂν ἦταν ἐντάξει ἄνθρωπος, κάποιος θὰ βρισκόταν δίπλα του τὴν ὥρα ποὺ πέθαινε». Ὁ Σκροῦτζ παρακολουθοῦσε ἀηδιασμένος τὴν κουβέντα τους. «Πνεῦμα», φώναξε. «Πᾶμε νὰ φύγουμε, σὲ παρακαλῶ, ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀπαίσιο μέρος». Ἀλλὰ ἡ σιωπὴ τοῦ Πνεύματος τοῦ πάγωσε τὸ αἷμα.

«Πνεῦμα», κλαψούρισε ὁ Σκροῦτζ, «βοήθησέ με νὰ ξεχάσω τούτη τὴ θλιβερὴ σκηνή. Πήγαινέ με σ᾿ ἕνα μέρος ὅπου οἱ ἄνθρωποι μιλοῦν εὐγενικὰ γιὰ τοὺς νεκρούς...».

Τὸ Πνεῦμα τὸν ὁδήγησε τότε σὲ δρόμους γνωστούς, πίσω στὸ σπίτι τοῦ Μπὸμπ Κράτσιτ. Ἡ γυναίκα καὶ τὰ παιδιά του ἦσαν ὅλοι μαζεμένοι γύρω ἀπὸ τὴ φωτιά. Ὅμως τὸ φτωχικὸ δωμάτιο ἦταν παράξενα σιωπηλό.

«Δὲ θὰ ἀργήσει ὁ πατέρας σας», εἶπε ἡ κυρία Κράτσιτ. «Ἔχει καθυστερήσει μόνο λίγα λεπτά», εἶπε κάποιο ἀπὸ τὰ παιδιά. «Τοῦτες τὶς μέρες βαδίζει πιὸ ἀργά».

«Ἄχ!» ἀναστέναξε ἕνα ἄλλο. «Ὅταν κουβαλοῦσε τὸν Τὶμ στοὺς ὤμους ἐρχόταν τρεχάτος γιὰ τὸ σπίτι».
Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ὁ Μπὸμπ Κράτσιτ μπῆκε στὸ σπίτι. Εἶχε τὰ μάτια κατακόκκινα σὰν νὰ εἶχε κλάψει. Χαιρέτησε ὅμως τρυφερὰ ἕνα-ἕνα τὰ παιδιά του. Ἔπειτα εἶπε: «Ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ ξεχάσουμε τὸ μικρούλη μας τὸν Τίμ, ἔτσι; Ἡ ἀνάμνηση τοῦ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς εὐγενείας του θὰ μᾶς κρατήσει γιὰ πάντα ἑνωμένους!».
«Ναί! Ναί!» φώναξαν τὰ παιδιά. «Ἔ, τότε, μὲ κάνετε νὰ νιώθω εὐτυχισμένος», ἀπάντησε ὁ Μπὸμπ «πολὺ εὐτυχισμένος!».

Ἀγκαλιάστηκαν ὅλοι. Καὶ δάκρυα γέμισαν τὰ μάτια τοῦ Σκροῦτζ.

«Πνεῦμα», εἶπε ὁ Σκροῦτζ, «σὲ λίγο θὰ χωρίσουμε. Δὲ θὰ μοῦ ἐξηγήσεις τὸ νόημα ὅλων αὐτῶν; θὰ ἤθελα νὰ δῶ καὶ τὴ δική μου πορεία στὸ μέλλον».

Ξαναβγῆκαν στὸ δρόμο καὶ προχωρώντας, βρέθηκαν ἔξω ἀπὸ τὸ γραφεῖο τοῦ Σκροῦτζ. Τὸ Πνεῦμα δὲν εἶχε πρόθεση νὰ σταματήσει.
 Τὸ μακρύ του δάχτυλο ἔδειχνε ἐμπρός.

«Σὲ παρακαλῶ, ἄφησε μὲ μία στιγμὴ νὰ δῶ πῶς θὰ εἶμαι στὸ μέλλον», ἱκέτευσε ὁ Σκροῦτζ. Τὸ Πνεῦμα κοντοστάθηκε σιωπηλό. Ὁ Σκροῦτζ κοίταξε ἀπὸ τὸ παράθυρο. Ἀναγνώρισε τὸ γραφεῖο του, ἀλλὰ ἡ ἐπίπλωση δὲν ἦταν πλέον ἡ δική του καὶ ὁ ἄνθρωπος ποὺ καθόταν στὴν πολυθρόνα δὲν ἦταν ὁ Σκροῦτζ!

Τὸ Πνεῦμα, ἀμίλητο πάντα, προχώρησε. Ὁ Σκροῦτζ ἀκολούθησε τὰ βήματά του. Μετὰ ἀπὸ λίγο ἔφτασαν σὲ μία καγκελόπορτα. Ὁ Σκροῦτζ γούρλωσε τὰ μάτια. Ἦταν τὸ νεκροταφεῖο. Τὸ Πνεῦμα πῆγε καὶ στάθηκε ἐμπρὸς ἀπὸ ἕναν τάφο. Ὁ Σκροῦτζ πλησίασε τρέμοντας.
 Πάνω στὴν ταφόπλακα διάβασε χαραγμένο τὸ ὄνομά του: «ΕΜΠΕΝΕΖΕΡ ΣΚΡΟΥΤΖ».
   
«Μά, τότε, στὸ χρηματιστήριο θὰ πρέπει νὰ μιλοῦσαν γιὰ μένα», κλαψούρισε, «καὶ οἱ κλέφτες λήστεψαν, μόλις πέθανα, τὸ δικό μου σπίτι!».
«Πνεῦμα, βοήθεια, βοήθεια!» φώναξε. «Δὲν θέλω νὰ τελειώσει ἔτσι ἡ ζωή μου. Μπορῶ... θέλω νὰ τὴν ἀλλάξω. Τὰ μαθήματα τῶν τριῶν πνευμάτων δὲν θὰ πᾶνε χαμένα. Μπορεῖς νὰ ἀλλάξεις τὸ μέλλον μου;».
   
Πάνω στὴν ἀγωνία τοῦ ὁ Σκροῦτζ ἀγκάλιασε τὸ Πνεῦμα ἀπὸ τὴ μέση. Ἀλλὰ ἡ κάπα ἦταν ἄδεια -τὸ Πνεῦμα ἔγινε ἀτμός- καὶ ὁ Σκροῦτζ ἀγκάλιαζε στὴν πραγματικότητα τὸ κάγκελο τοῦ κρεβατιοῦ του! Ναί, τοῦ δικοῦ του κρεβατιοῦ! Βρισκόταν πάλι στὴν κρεβατοκάμαρά του.
Ἀνακουφισμένος ἀπὸ τὴν ἀγωνία, κλαίγοντας καὶ γελώντας, ἔτρεξε νὰ ἀγγίξει τὶς κουρτίνες. Ἦταν ἐκεῖ, στὴ συνηθισμένη τοὺς θέση. Βάλθηκε νὰ χοροπηδᾶ σ᾿ ὅλο τὸ σπίτι γεμάτος εὐτυχία.
 Ὅλα ἦταν στὴ θέση τους! Τίποτα δὲν εἶχε ἀλλάξει! Καὶ τὴ μεγάλη του χαρὰ διέκοψαν μόνο οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν, ποὺ χτυποῦσαν χαρούμενες σ᾿ ὅλη τὴν πόλη.


ΤΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ

Ὁ Σκροῦτζ ἔτρεξε κι ἄνοιξε τὸ παράθυρο. Ὁ ἥλιος ἔλαμπε. Τὸ κρύο ἦταν τσουχτερό, ἀλλὰ τὸ πρωινὸ εὐχάριστο., ρώτησε ἕνα ἀγόρι ποὺ περνοῦσε ἀπέξω. «Σήμερα ἔχουμε Χριστούγεννα!».

«Ἂ τότε, δὲν τὰ ἔχασα», φώναξε ὁ Σκροῦτζ. «Τὰ πνεύματα ἔκαναν τὴ δουλειὰ τοὺς μέσα σε μία μόνο νύχτα!».
«Ἀγόρι μου», ξαναεῖπε στὸ παιδί. «Τρέξε, σὲ παρακαλῶ, στὸ χασάπη καὶ πές του νὰ μοῦ φέρει τὴ μεγαλύτερη γαλοπούλα του. Θὰ σοῦ χαρίσω ἕνα σελίνι, ἴσως καὶ τρία, ἂν ἐπιστρέψεις μέσα σὲ πέντε λεπτά».

Τὸ παιδὶ δὲ δίστασε στιγμή. Ἔτρεξε γρήγορα καὶ ξαναγύρισε λαχανιασμένο, παρέα μὲ τὸν κρεοπώλη, ποὺ κουβαλοῦσε μία τεράστια γαλοπούλα.

«Θὰ τὴ στείλω στὸν Μπὸμπ Κράτσιτ», κρυφογέλασε ὁ Σκροῦτζ, «χωρὶς νὰ μάθει ποιὸς τοῦ τὴ δώρισε».

Τὸ πουλὶ ἦταν τόσο βαρύ, ὥστε ὁ Σκροῦτζ ἀναγκάστηκε νὰ καλέσει ἕνα ἁμάξι γιὰ νὰ τὸ μεταφέρει ὡς τὸ σπίτι τοῦ κλητῆρα του. Ὁ Σκροῦτζ, χαμογελώντας, πλήρωσε τὸ ἀγοράκι, τὸ χασάπη καὶ τὸν ἁμαξᾶ. Ἔνιωθε ὑπέροχα.

Ὁ Σκροῦτζ ἔκανε τὸ μπάνιο του, φόρεσε ἕνα καθαρὸ κοστούμι καὶ βγῆκε περίπατο.
Βάδιζε μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα στὴ ράχη, παρατηρώντας τοὺς περαστικούς. Ὅλοι ἦταν χαρούμενοι. Μερικοὶ τοῦ εὐχήθηκαν «Καλὰ Χριστούγεννα!».
Ὁ Σκροῦτζ ὁμολόγησε ὅτι ποτὲ δὲν εἶχε ἀκούσει πιὸ εὐχάριστα λόγια. Στὸ δρόμο συνάντησε ἕναν ἀπὸ τοὺς δυὸ κυρίους ποὺ τὴν προηγουμένη τὸν εἶχαν ἐπισκεφθεῖ γιὰ νὰ τοῦ ζητήσουν τὴ βοήθειά του γιὰ τοὺς φτωχούς.

«Καλέ μου κύριε», τοῦ φώναξε «πῶς εἶστε;».

Κι ὅταν ὁ ἄνθρωπος πλησίασε, ὁ Σκροῦτζ τοῦ ψιθύρισε κάτι στὸ αὐτί. Ἐκεῖνος τὸν κοίταξε κατάπληκτος.
«Μιλᾶτε σοβαρά, κύριε Σκροῦτζ;» φώναξε. «Μὰ εἶστε πολὺ γενναιόδωρος!».
 «Μὴ μὲ εὐχαριστεῖτε», τοῦ ἀπάντησε ὁ Σκροῦτζ. «Κάντε μόνο τὸν κόπο νὰ περάσετε μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς μέρες, ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ σύντομα, ἀπὸ τὸ γραφεῖο μου. Θὰ εἶναι δική μου εὐχαρίστηση!».

Στὸ τέλος, ὁ Σκροῦτζ κατέληξε ἐμπρὸς στὸ σπίτι τοῦ ἀνιψιοῦ του. Δίστασε γιὰ λίγο στὸ κεφαλόσκαλο. Ἀλλὰ μετὰ πῆρε τὴν ἀπόφαση καὶ χτύπησε τὸ κουδούνι.
Ἡ ὑπηρέτρια τοῦ ἄνοιξε τὴν πόρτα.

«Τὸ ἀφεντικό σου εἶναι μέσα;» τὴ ρώτησε.

«Μάλιστα, κύριε. Περᾶστε. Κάθεται ἤδη μὲ τὴ σύζυγό του καὶ τοὺς καλεσμένους στὸ τραπέζι, θὰ σᾶς δείξω...».
«Δὲ χρειάζεται, καλή μου», τῆς ἀπάντησε ὁ Σκροῦτζ. «Γνωρίζω πολὺ καλὰ αὐτὸ τὸ σπιτάκι».
 Ἄνοιξε σιγανὰ τὴν πόρτα τῆς τραπεζαρίας καὶ ἔχωσε τὸ κεφάλι μέσα.

«Φρέντ», ρώτησε, «μπορῶ νὰ περάσω;».

«Ποιὸς εἶναι;» ρώτησε ἔκπληκτος ὁ ἀνιψιὸς τοῦ Σκροῦτζ γυρνώντας τὸ κεφάλι του.

«Ὁ θεῖος σου ὁ Σκροῦτζ», τοῦ ἀπάντησε. «Ἦρθα γιὰ τὸ χριστουγεννιάτικο τραπέζι ποὺ μὲ κάλεσες!».

Ὁ Φρὲντ καὶ ἡ γυναίκα του χάρηκαν πολὺ ποὺ τελικὰ ὁ Σκροῦτζ ἀποφάσισε νὰ τοὺς κάνει τὴν τιμή. Καὶ ἡ γιορτὴ ἐξελίχτηκε θαυμάσια.
 Τὸ γεῦμα ἦταν νοστιμότατο. Ἀκολούθησαν μουσικὴ καὶ χορός. Ἔπαιξαν διάφορα διασκεδαστικὰ παιχνίδια καὶ φυσικὰ παντομίμα. Ἀλλὰ τὸ καλύτερο ἀπ᾿ ὅλα ἦταν ἐκείνη ἡ ξέφρενη χαρὰ ποὺ ἔνιωθε μέσα του ὁ Σκροῦτζ.

Τὴν ἑπομένη, ὁ Σκροῦτζ πῆγε πολὺ νωρὶς στὸ γραφεῖο. Ἤθελε νὰ κάνει ἔκπληξη στὸν κλητήρα του, ποὺ ἤξερε ὅτι θὰ ἀργοῦσε νὰ φανεῖ στὴ δουλειά.
Καὶ πράγματι, ὁ Μπὸμπ Κράτσιτ ἦρθε λίγο πρὶν τὶς δέκα. Κάθησε ἀθόρυβα στὴ θέση του, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ Σκροῦτζ δὲ θὰ ἔπαιρνε εἴδηση τὴν καθυστέρησή του.

«Ἄαα!» γκρίνιαξε τότε ὁ Σκροῦτζ προσπαθώντας νὰ μιμηθεῖ τὸ γνωστὸ κακότροπο ὕφος του. «Τί σημαίνει πάλι αὐτό;».

«Συ-συ-συγγνώμη, κύριε», τραύλισε ὁ Μπὸμπ Κράτσιτ, «δὲν πρόκειται νὰ ξαναργήσω».

«Καὶ πῶς μπορεῖς νὰ δίνεις τέτοιες ὑποσχέσεις;» τοῦ εἶπε μουτρωμένος ὁ Σκροῦτζ. Ὁ Μπὸμπ ἄρχισε νὰ τρέμει. Φοβήθηκε τὴν ἀπόλυση.

«Πάντως, γιὰ τούτη τὴ φορά...» συνέχισε ὁ Σκροῦτζ «νομίζω ὅτι πρέπει νὰ σοῦ αὐξήσω τὸ μισθό σου!».

Κατάπληκτος ὁ Μπὸμπ σκέφτηκε νὰ τρέξει γιὰ βοήθεια. Νόμισε ὅτι ὁ ἐργοδότης του τρελάθηκε!

«Καλὰ Χριστούγεννα, ἀγόρι μου», τοῦ εἶπε τότε ἤρεμος καὶ χαμογελαστὸς ὁ Σκροῦτζ, μὲ τρόπο τόσο εἰλικρινῆ, ὥστε τελικὰ τὸν ἔπεισε ὅτι τὰ εἶχε τετρακόσια. «Καὶ ὄχι μόνο θὰ σοῦ κάνω αὔξηση, ἀλλὰ θὰ βοηθήσω καὶ τὴν οἰκογένειά σου. Πήγαινε, ὅμως, πρῶτα σὲ παρακαλῶ, νὰ ἀγοράσεις κι ἄλλα κάρβουνα, θὰ ζεσταθοῦμε καλὰ κι ἔπειτα καθισμένοι δίπλα στὴ φωτιὰ θὰ συζητήσουμε ὅλες τὶς λεπτομέρειες.

Ὁ Σκροῦτζ κράτησε τὸ λόγο του. Καὶ σύντομα ὁ μικρὸς Τὶμ ξεπέρασε τὴν ἀρρώστια, ἀπέκτησε δυνάμεις κι ἔγινε ἕνα γελαστὸ καὶ ὄμορφο ἀγόρι, ποὺ ὁ Σκροῦτζ τὸ φρόντισε σὰν νὰ ἦταν δικό του παιδί.
 Ὁ πρώην τσιγκούνης ἔγινε πολὺ γενναιόδωρος κι ἦταν πάντα εὐγενικός με ὅλους. Μερικοὶ βέβαια τὸν κορόιδεψαν γιὰ τὴ μεταβολὴ τοῦ χαρακτήρα του.
 Ἀλλὰ ὁ Σκροῦτζ δὲν ἐνοχλήθηκε γιατί, ὅπως εἶπε πολὺ σοφά: «Καλύτερα νὰ σὲ περιγελοῦν παρὰ νὰ σὲ περιφρονοῦν!».

Ὁ Σκροῦτζ δὲν ξαναεῖδε τὰ πνεύματα. Ἀλλὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὅπως λένε, δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος ποὺ νὰ γιορτάζει καλύτερα τὰ Χριστούγεννα ἀπὸ τὸν Ἐμπενέζερ Σκροῦτζ......