Τελευταίο αντίο στον Δημήτρη Μητροπάνο

Πολλή συγκίνηση, λαϊκά τραγούδια-σταθμοί στην καριέρα του και η λέξη «αθάνατος» συνόδευσαν τον Δημήτρη Μητροπάνο σήμερα, στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄Νεκροταφείο.

Συντετριμένες, οι τέσσερις γυναίκες της ζωής του, όπως τις αποκαλούσε, η γυναίκα του, Βένια, οι δυο κόρες του, Αναστασία και Μυρσίνη και η αδελφή του ένωσαν το βουβό αξιοπρεπές κλάμα τους με αυτό χιλιάδων άνθρώπων που ταξίδεψαν από μακριά για να αποχαιρετήσουν τον τραγουδιστή που σίγησε για πάντα, την περασμένη Τρίτη, σε νοσοκομείο της Αθήνας.

Με τριαντάφυλλα ή ένα μικρό σημείωμα στο χέρι άνθρωποι, όλων των ηλικιών, περίμεναν υπομονετικά από το πρωί να αποχαιρετήσουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, τον σπουδαίο ερμηνευτή, που τραγούδησε μοναδικά τα βάσανα, τους καημούς και τους έρωτες του ελληνικού λαού.
Επικήδειοι δεν εκφωνήθηκαν, κατόπιν επιθυμίας της οικογένειας του τραγουδιστή, ενώ και τα έξοδα της κηδείας καλύφθηκαν από την οικογένεια που αρνήθηκε τη δημόσια δαπάνη του Υπουργείου Πολιτισμού.

«Λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα», «Τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα βρούμε». σιγοτραγουδούσαν κάποιοι. Δίπλα στον τάφο του, ο τάφος του Νίκου Ξυλούρη, δύο τετράγωνα πιο πέρα οι παλιοί του φίλοι, Μάριος Τόκας και Ρίτα Σακελλαρίου. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, τα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ, Σπύρος Χαλβατζής Θανάσης Παφίλης, του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φώτης Κουβέλης.

Από τον καλλιτεχνικό χώρο, κυρίως της μουσικής, ήταν όλοι εκεί: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δήμητρα Γαλάνη, Μαρινέλλα, Πασχάλης Τερζής, Λάκης Λαζόπουλος, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Αντώνης Ρέμος, Ελένη Ράντου,Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Κατιάνα Μπαλανίκα, Στέλιος Διονυσίου, Βασίλης Παπακωσταντίνου και άλλοι.
Ανάμεσα στα στεφάνια των συγγενών του, φίλων και συναδέλφων του και αυτά των Προέδρων της Ελληνικής και Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και όλων των ελληνικών κομμάτων.

«Η φυγή του Δημήτρη από αυτή τη ζωή είναι μεγάλη απώλεια. Υπήρξε ένας μεγάλος καλλιτέχνης, τραγούδησε τον ανθρώπινο πόνο, την ανθρώπινη θλίψη αλλά και τη χαρά. Ήταν ένας μάχιμος και μαχητικός πολίτης με συγκεκριμένη παρουσία. Το αποτύπωμα που αφήνει σε αυτόν τον τόπο είναι βαθύ και θα τον θυμόμαστε πάντα» δήλωσε ο Φώτης Κουβέλης. Με τις φράσεις «όποιος άκουγε τη φωνή του δεν τη ξεχνούσε ποτέ. Ήταν ξεχωριστή φωνή και έμπαινε στη ψυχή και την καρδιά των ανθρώπων. Είναι η συνέχεια των μεγάλων τραγουδιστών που έβγαλε η χώρα, του Καζαντζίδη, του Μπιθικώτση» κατέθεσε τη θλίψη του ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
«Αποχαιρετώ το φίλο, το συγγενή, το σύντροφο, το μάγκα, τον πιο σπουδαίο του ελληνικού τραγουδιού. Τέτοιες ώρες αναρωτιέσαι μήπως η ζωή σου κάνει πλάκα τελικά» ήταν ο αποχαιρετισμός στον Δημήτρη Μητροπάνο του Διονύση Τσακνή ενώ ο Λάκης Παπαδόπουλος είπε: «Όπως βλέπετε, ο κόσμος, ο καθημερινός, τον λάτρευε και τον λατρεύει. Δυστυχώς, έφυγε νέος, ήταν χαρούμενος άνθρωπος. Τον ήξερες, δεν τον ήξερες, τον αγαπούσες».

ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
«Εγώ όταν ξεκίνησα, τα τραγούδια υπήρχαν στον δρόμο»
Στον Δημήτρη Μητροπάνο δεν άρεσαν ιδιαίτερα οι συνεντεύξεις. Ειδικά εκείνες που γίνονται αναγκαστικά στο πλαίσιο της προώθησης μιας δουλειάς. Γι' αυτό και στις σπάνιες τηλεοπτικές εμφανίσεις του ήταν λιγομίλητος, φειδωλός στα λόγια. Αντιθέτως απολάμβανε ιδιαίτερα τις συζητήσεις με ανθρώπους που ένιωθε ότι μπορούσε να επικοινωνήσει. Εκεί, ανοιγόταν και μιλούσε από καρδιάς, διατυπώνοντας με πάθος τις απόψεις του χωρίς υπεκφυγές. Και φυσικά ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν πάντα ο κατάλληλος άνθρωπος για να μιλήσει για το ελληνικό τραγούδι, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του. Παραθέτουμε λοιπόν κάποιες δηλώσεις που είχε κάνει σε συνεντεύξεις του.

• «Εδώ και 15 χρόνια δεν υπάρχουν τραγούδια γιατί οι δημιουργοί είναι αυτοί που σίγησαν. Τραγουδιστές έχουμε και πολύ καλούς. Αλλά δεν έχουμε δημιουργούς. Τα σημερινά παιδιά είναι δυστυχή, γιατί ψάχνουν με το τσιγκέλι να βρουν καλά τραγούδια. Εγώ όταν ξεκίνησα, τα τραγούδια υπήρχαν στον δρόμο...».
• «Τα τραγούδια είναι δημιούργημα των συνθετών και των στιχουργών. Δικαιωματικά τους ανήκει η εξουσία. Οταν είχαν τον πρώτο λόγο οι συνθέτες, σαφώς τα πράγματα ήταν καλύτερα για το ελληνικό τραγούδι. Από ένα σημείο και μετά οι εταιρείες βρήκαν βολικό να κάνουν απόλυτους πρωταγωνιστές εμάς τους τραγουδιστές, οι τραγουδιστές τσιμπήσαμε το δόλωμα, δίχως να σκεφτούμε ότι χωρίς ρεπερτόριο είμαστε τίποτα...».
• «Το τραγούδι είναι μια σύνθετη υπόθεση, θέλει παρέα. Αυτή η απομόνωση τώρα, που όλα τα παιδιά έχουν στο σπίτι τους κομπιούτερ και ηχοσύστημα δεν θα φτιάξει ποτέ λαϊκό τραγούδι. Το λαϊκό τραγούδι δεν είναι κλασική μουσική, θέλει ψυχή, πόνο και μοίρασμα. Αμα διαβάσεις ιστορίες το πώς γράφανε οι παλιοί, θα καταλάβεις. Μαζευόντουσαν π.χ. πέντε-έξι, ο Παπαϊωάννου, ο Μπιθικώτσης και λέγανε ''σήμερα θα πάμε στου Τσιτσάνη''. Και πηγαίνανε, κάθονταν, τρώγανε, πίνανε, πιάναν τα μπουζούκια τους και σκαρώνανε μελωδίες και στιχάκια. Τώρα ο καθένας ζει μόνος του. Πώς να γίνει το τραγούδι;».
• «Και στις μέρες μας γράφονται καλά τραγούδια κι από αυτά ορισμένα θα αντέξουν στον χρόνο. Μπορεί λιγότερα απ' ό,τι στις περασμένες δεκαετίες, αλλά κάποια θα μείνουν. Πριν από δύο δεκαετίες είχαμε την εμφάνιση των τραγουδοποιών που έδωσαν νέο αίμα και φλόγα στο τραγούδι μας και τους χρωστάμε πολλά. Οι αφοί Κατσιμίχα, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Διονύσης Τσακνής, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και άλλα παιδιά προσέφεραν αρκετά. Οταν είσαι νέος, ακούς πολλά και διαφορετικά πράγματα. Κάπου εκεί γύρω στα είκοσι σου χρόνια αρχίζεις και κατασταλάζεις. Εκεί σε αυτή τη φάση γυρνάς πίσω, ψάχνεσαι και ανακαλύπτεις. Αυτό μας έχει δείξει η ζωή. Είτε στην ξένη είτε στην ελληνική μουσική, οι περισσότεροι νέοι στην αρχή ακούνε υποπροϊόντα. Την καλή μουσική συνήθως την ανακαλύπτουν αργότερα...».
• «Τα ριάλιτι και οι τηλεοπτικοί διαγωνισμοί ταλέντων γίνονται για να τα βλέπει ο κόσμος και να γελάει. Πάνε κάτι άσχετοι και κρίνουνε το φόρεμα της τραγουδίστριας και πως δεν πρέπει να είναι ο τραγουδιστής κοντός ή χοντρός ή φαλακρός γιατί είναι, λέει, αντιαισθητικό. Οπα! Εν αρχή η φωνή και μετά πάμε για τα υπόλοιπα. Δεν κατάλαβα δηλαδή πρέπει να είμαστε όλοι Ρουβάδες; Εντάξει ο Ρουβάς έτυχε να είναι αυτό που είναι, και μπράβο του. Πέρα από κει, τι γίνεται...;».

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΚΑ