ΝΟΜΙΖΕΙΣ...

  Νομίζεις, ότι ορίζεις τον εαυτό σου,τον χρόνο,τους ανθρώπους
ίσως, που είναι δίπλα σου, τη ζωή σου, τη φύση που σε περιβάλλει, και αφήνεσαι στο παιχνίδισμα των σκέψεών σου,
των ονείρων σου,των επιθυμιών σου, των αναζητήσεών σου.
Και υφαίνεις με τον αργαλειό της σκέψης σου, όλα όσα θέλεις
να κάνεις και να αποχτήσεις, σ΄αυτή τη γίηνη ζωή που ζεις.
  Ο ήλιος λάμπει την ημέρα, τα αστέρια φωτίζουν την νυχτα,
η ζωή σου κυλάει σε ρυθμούς φυσιολογικούς, χαρές, λύπες,
όλα καλά, όλα συνηθισμένα.
  Μα έρχεται ξαφνικά μια θύελλα, και παρέα με τον άνεμο,
σου παίρνουν όλα όσα εσύ έχεις στο πέρασμά τους. Ο ήλιος
χάνεται,σκοτάδι γύρω σου βροχή, που παρασέρνει στο διάβα
της το μισογκρεμισμένο βιός σου, τα πάντα όσα είχες.
  Και συ βουβός με δάκρυα στα μάτια, να κοιτάζεις, αλλά να μη
βλέπεις, να ακούς, αλλά να μη καταλαβαίνεις, να μιλάς, αλλά
να μην ακούγεσαι....χαμένος στο άπειρο της ανυπαρξίας και
της σιωπής.
  Ο καιρός περνάει, η ζωή συνεχίζεται, εσύ ζεις, μα δεν υπάρχεις.
Ψάχνεις να βρεις τον χαμένο σου εαυτό, μα αυτός είναι άφαντος
εξαφανισμένος, παρασυρμένος από την καταστροφή.
  Και προσπαθείς να ξαναρχίσεις από την αρχή, από το μηδέν.
Δεν έχεις όνειρα τώρα, δεν έχεις σχέδια, μόνο την πίστη στο
Θεό σου, πως Αυτός θα σε βοηθήσει, πως Αυτός θα αναλάβει
κάθε ανάγκη σου, και κάθε ημέρα που ανατέλλει στη ζωή σου.
  Και τελικά καταλαβαίνεις, μαθαίνεις, και συνειδητοποιείς
πως δεν ορίζει κανένας τη ζωή του, το χρόνο, τους ανθρώπους,
τη φύση, παρά μονάχα ο Δημιουργός του Σύμπαντος, ο Θεός
και Πατέρας, ολων των ανθρώπων.