AΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΜΟΥ

ΧΡΥΣΟΣΤΟΛΙΣΤΑ  ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

Εγώ δεν το έζησα
Μα μου το είπες.
Πως τα χρόνια της νιότης σου
Αυτά τα δύσκολα χρόνια,
Της απερισκεψίας, της μιζέριας
Τότε που την αγάπησες
Και την παντρεύτηκες κρυφά,
Σαν περιστέρια χρυσοστόλιστα μοιάζατε.
Μα ήρθαν σαν λύκοι οι συγγενείς
Κι αγριεμένοι σας χυμήξαν.
Δεν προλάβατε να πετάξετε
Ματώσαν τα φτερά σας.
Όμως εσείς συρθήκατε,
Σ' ανήλιαγα υπόγεια
Και τις πληγές σας
Με το χρόνο τις γιατρέψατε
Τα φτερά σας γίναν γκρίζα,
Σαν μαραμένα τριαντάφυλλα
Απομείνατε στο χρόνο που κυλά.
Το τρένο που θα σας παει
Στο τελευταίο σας ταξίδι πλησιάζει.
Το καταλάβατε και οι δύο.
Τα τραύματα του χθές
Θα σας κυνηγούν άραγε και εκεί;