ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΣΗΚΩΝΩ ΣΤΑΥΡΟ;

 ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΣΗΚΩΝΩ ΣΤΑΥΡΟ;

    Ένα ερώτημα συχνά ανομολόγητο. Και συνάμα τόσο τραγικό και αμείλικτο. Για­τί ό σταυρός στη ζωή μας; Γιατί ό ακό­λουθος του Χρίστου να μην μπορεί δια­φορετικά να Τον ακολουθήσει παρά μόνον αί­ροντας σταυρό; Γιατί ό Κύριος τόσο αυστηρά να προειδοποιήσει πώς δεν μπορεί να είναι μαθητής του όποιος δεν έρχεται πίσω Του βαστάζοντας τον σταυρό του; «Όστις ού βαστάζει τον σταυρόν εαυτού και έρχεται οπίσω μου, ού δύναται είναι μου μαθητής» (Λουκ. ιδ' 27). Τί φοβερά λόγια!

Λοιπόν, άλλος τρόπος δεν υπάρχει παρά μόνο ή άρση σταυρού; Και γιατί τότε τά κανόνισε έτσι ό Θεός;

    Ή αλήθεια είναι ότι δεν τα κανόνισε έτσι ό Θεός. Ό Θε­ός εξαρχής όρισε για τον άν­θρωπο να ζει μακάριος, ευ­τυχισμένος κοντά Του. Ό άν­θρωπος όμως θέλησε να ζή­σει αυτονομημένος από τον Θεό, την πηγή της ζωής και της μακαριότητος, με απο­τέλεσμα να μείνει στο θάνα­το και τη δυστυχία. Κάθε λοι­πόν θλίψη, οδύνη, ταλαιπω­ρία, πόνος, στέρηση, εγκα­τάλειψη, ασθένεια και τέλος ό θάνατος εισόρμησαν στην ανθρωπότητα μετά τη διά­πραξη της αμαρτίας. Έγιναν ό κλήρος του άνθρωπου έ­πειτα από τη δική του ελεύ­θερη επιλογή.

Αυτά όλα τα οδυνηρά ό Θε­ός τώρα με ένα σοφό σχέδιο τα μετατρέπει έτσι, ώστε αντί να εμποδίζουν και να μαται­ώνουν τον σκοπό της ζωής του άνθρωπου, δηλαδή την ομοίωση του με τον Θεό, τη θέωση, να τον υποβοηθούν. Πώς; Το αποτέλεσμα δηλα­δή της αμαρτίας γίνεται τώρα και το γιατρικό της.Επειδή εκείνο πού απομά­κρυνε τον άνθρωπο από τον Παράδεισο είναι ή υπερηφά­νεια, ή διάθεση για αυτονό­μηση, συνεπώς αυτό πού έ­χει τη δύναμη να τον επανα­φέρει είναι το αντίθετο, ή τα­πείνωση. Πώς όμως μπορεί να ταπεινωθεί ό άνθρωπος, πού ή α­μαρτία του έκανε μεγάλη ζημιά, διέ­φθειρε τη φύση του, έτσι ώστε να άποζητεί ό,τι του ικανοποιεί τη φιλαυτία, απομακρύνοντας τον ουσιαστικά έτσι πιο πολύ από τον Θεό;

Ακριβώς αυτό πού έχει τη δύναμη να κάνει τον άνθρωπο να συνέλθει από το εγωιστικό του παραλήρημα, να συν­αισθανθεί τη γυμνότητα του, το σκοτά­δι του, τις αμαρτίες του, τη ματαιοδο­ξία του, και άρα να ταπεινωθεί και να θελήσει να προστρέξει στο Θεό με τη μετάνοια, την υπακοή, την προσευχή, τα δάκρυα, είναι οι θλίψεις. Χωρίς αυ­τές δεν μπορεί να συντριβεί ή άπεσκληρυμμένη απ' τον εγωισμό καρδιά- δεν μπορεί να μαλαχθεί, να γίνει εύπλα­στη.

Αυτό είναι το νόημα του σταυρού στη ζωή των ανθρώπων. Ενώ όμως ό μα­κράν του Θεού κόσμος δεν είναι σε θέ­ση ούτε να εννοήσει αυτές τις αλή­θειες, ούτε να τις αποδεχθεί - γι' αυτό και το βάρος των θλίψεων του είναι α­βάστακτο - αντίθετα ό άνθρωπος του Θεού έχει μία τελείως διαφορετική θε­ώρηση των πραγμάτων. Όχι μόνον α­ποδέχεται θεωρητικά τις αλήθειες αυ­τές πού προεκθέσαμε, αλλά δέχεται πάνω στα πράγματα να σηκώσει το δι­κό του σταυρό, όχι με αντίδραση εσω­τερική, ούτε ακόμα με μια παθητική α­ποδοχή, αλλά πρόθυμα και με ευχαρι­στία προς τον Θεό για τον σταυρό πού του έδωσε να βαστάζει...

Κι αυτό, διότι ό πιστός μπορεί να γνω­ρίζει και κάποια άλλα ακόμα:

Γνωρίζει δηλαδή ότι Αυτός πού του δίνει το σταυρό πού θα βαστάσει δεν είναι κάποιος πού μόνο ορίζει σταυρό για τούς δικούς του, αλλά Εκείνος πού πρώτος βάστασε το Σταυρό - και μάλιστα Σταυρό τέτοιας οδύνης πού κανείς άνθρωπος δεν έχει βαστάσει κι ού­τε πρόκειται ποτέ να βαστάσει. Είναι Αυτός πού ζητεί από τον άνθρωπο όχι να βαδίσει μόνος του το δρόμο ση­κώνοντας στους ώμους του σταυρό, αλλά να Τον ακολουθήσει στα ίχνη πού ό Ίδιος άφησε καθώς πρώτος Αυτός βάδισε την οδό του μαρτυρίου (βλ. Α' Πέτρ. β'21).

Κι έτσι ό άνθρωπος τώρα δεν μένει μόνος του. Έχει αντιλήπτορα, συμπα­ραστάτη, βοηθό στις θλίψεις του. Στο χριστιανό πού καρτερικά και ευχαρι­στιακά αναδέχεται το σταυρό του είναι τόσο κοντά ό Κύριος όσο πουθενά άλ­λου. «Μετ' αυτού ειμί έν θλίψει» (Ψαλ. Η [90] 15). Και τη νιώθει ό άνθρωπος του Θεού τη βοήθεια του. Την κατα­λαβαίνει με τις μυστικές παρακλήσεις, παρηγοριές, ενισχύσεις πού του χαρί­ζει το Πνεύμα το Άγιον μέσα στη θλιβόμενη ψυχή του. «Κατά το πλήθος των οδυνών μου έν τη καρδία μου αί παρακλήσεις σου εύφραναν την ψυχήν μου» (Ψαλμ. Ίγ' [93] 19). Κι αυτές οι μυστικές παρακλήσεις είναι πού δίνουν μία μεγάλη ψυχική ευρυχωρία στον άνθρωπο. Του πλαταίνουν την καρδιά, την κάνουν πολύ μεγάλη, να χωρά μέ­σα της όλο τον κόσμο, όλους να τούς αγαπά, για όλους να προσεύχεται και να βαστά ακόμη και από το βάρος του σταυρού των άλλων.

Υπάρχει μία μυστική σύνδεση μεταξύ του πόνου και της αγάπης. Ό Σταυρός του Χριστού, σύμβολο πόνου και οδύ­νης, είναι παράλληλα και ή ένδειξη της υπέρτατης για τον άνθρωπο αγάπης του. Και ό σταυρός του πιστού χριστια­νού καθίσταται τελικά το μέτρο της α­γάπης του προς τον Χριστό και τον συν­άνθρωπο. ■(Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)