Οι δύο ειδήσεις αλιεύτηκαν από την καθημερινή ειδησεογραφία. Το κοινό τους στοιχείο είναι η ανάληψη πρωτοβουλίας από τους ίδιους τους πολίτες. Στην πρώτη περίπτωση, ο λεβέντης γέροντας οδηγήθηκε στον εισαγγελέα. Στην δεύτερη οι πολίτες κινούνται στα όρια του νόμου. Από την μία μεριά το Ελληνικό ή Ελλαδικό (για κάποιους) κράτος, αδυνατεί να αποτρέψει το κύμα εγκληματικότητας, αποτέλεσμα ενεργειών ξένων και ελλήνων κακοποιών, από την άλλη απαγορεύει από τους πολίτες του να αυτοπροστατευθούν και αυτοοργανωθούν.
Η αστυνομία και το λιμενικό, έχουν αποδεχθεί ανίκανα να ανακόψουν τα εξωφρενικά νούμερα του εγκλήματος. Σίγουρα το προσωπικό δεν ευθύνεται στο σύνολο του, όμως ευθύνες φέρουν και τα ίδια τα όργανα ως έναν βαθμό. Το κράτος όμως, αντί να ενισχύσει το έργο των σωμάτων αυτών, μπλέκεται σε γραφειοκρατικές και αρτηριοσκληρωτικές, νομικές και πολιτικές συνιστώσες, και ενώ θα μπορούσε να επιτρέψει την συνδρομή των δημοτικών αστυνομιών και των πολιτών, φοβούμενο τις κραυγές της αριστεράς και των εκάστοτε συνδικαλιστών, οπισθοχωρεί και κατ'επέκταση οπισθοδρομεί. Παράλογο και μόνο!
Από την άλλη μεριά επιτρέπει την λειτουργία των ιδιωτικών εταιρειών παροχής ασφαλείας, όμως δίχως κανένα ουσιαστικό σύστημα επιλογής, αξιολόγησης και εκπαίδευσης, δίχως κατάλληλο νομικό πλαίσιο και δίχως την ουσιαστική εκμετάλλευση των όποιων δυνατοτήτων. Η εγκληματικότητα ξεφεύγει και το κράτος αδυνατεί να προστατεύσει τον μέσο πολίτη, να συντονίσει και αξιοποιήσει κατάλληλα όλα τα διαθέσιμα μέσα. Οποιαδήποτε σύγκριση με τα Ευρωπαϊκά κράτη, προφανώς και θα ήτανε απογοητευτική για εμάς.
Το δικαστικό σύστημα έχει κορεστεί. Οι ποινές είναι ανίκανες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, οι φυλακές αδυνατούν να σωφρονίσουν και απλά περιορίζουν μέσα στα ντουβάρια τους κρατουμένους, το αίτημα για δικαστική αστυνομία απλά αιωρείται, η συμμετοχή κοινωνικών φορέων στον σωφρονισμό και την αντιμετώπιση της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας, φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, η συμπεριφορά των αστυνομικών τείνει προς το χειρότερο. Η οργάνωση και η διοίκηση ενός ουσιαστικού, συμπαγούς και πολυεπίπεδου συστήματος αστυνόμευσης, πρόληψης, καταστολής και επανένταξης ( των παρανομούντων), αποτελεί για το κράτος κάτι το εξωτικό. Απλά αρνείται να πολεμήσει το έγκλημα.
Δυστυχώς η αρτηριοσκληρωτική λειτουργία του, οι οπισθοδρομικές θέσεις και απόψεις των υφισταμένων του συστήματος, η παλαιολιθική δομή της αστυνομίας και τα πολιτικά οφέλη και φυσικά τα ιδεολογικά συμπλέγματα, αδυνατούν να επιτρέψουν στους πολίτες το αυτονόητο. Τη αυτοπροστασία τους, την οικιακή ασφάλεια τους, την σωματική και περιουσιακή τους ακεραιότητα. Οι βιασμοί αυξάνονται, όμως το κράτος δεν επιτρέπει στις γυναίκες να φέρουν, έστω και μικρά, όπλα.
Αδυνατεί να καλύψει, με προσωπικό, ολόκληρες περιοχές αλλά διώκει την χρήση νόμιμων όπλων για οικιακή άμυνα. Δεν μπορεί να περιπολεί σε κάποιες πόλεις, όμως δεν δέχεται να συνεργαστεί με τους πολίτες. Το σύστημα επιλογής στελεχών, αστυνομικών και άλλων οργάνων, πάσχει και αυτό αποτελεί κοινό μυστικό. Όσο τα κομματικά αποτελέσματα δεν θέτονται σε κίνδυνο, τόσο το σύστημα δεν επιδιορθώνεται. Όσο δεν διορθώνεται, τόσο το έγκλημα καλπάζει και ο πολίτης βλέπει στο κράτος τον απόλυτο εχθρό του.
Η πολιτική προστασία είναι μόνο για τις φωτιές; Οι δημοτικές αστυνομίες είναι μόνος για κλήσεις στα αυτοκίνητα; Ο πολίτης είναι ενεργό μέλος αυτού του τόπου ή μήπως τα δικαιώματα του εξαντλούνται στην κάλπη και στην φορολογική δήλωση; Οι αμερικάνοι και οι ευρωπαίοι, είναι ''κουτόφραγκοι'' που χρησιμοποιούν πολίτες και δημοτικούς αστυνομικούς στην καταπολέμηση του εγκλήματος; Οι νόμοι περί οικιακής άμυνας, σε άλλα κράτη είναι νόμοι που δείχνουν την εκτίμηση και την κατανόηση του κράτους ή τα εγχώρια νομοθετικά φιντάνια, ξέρουν κάτι που οι Ευρωπαίοι δεν γνωρίζουν;
Τα προγράμματα ''νυχτερινής παρατήρησης '' που υπάρχουν στο εξωτερικό, γιατί σταμάτησαν στην Ελλάδα, όταν κάποιοι δήμοι τα ξεκίνησαν; Οι πολίτες θα αναλάμβαναν τις βραδινές ώρες, ρόλο παρατηρητή στην γειτονιά τους, σε άμεση συνεννόηση με την αστυνομία και την δημοτική αστυνομία. Το σύστημα δεν λειτούργησε διότι τα ακροαριστερά και αριστερά κόμματα, άρχισαν να ουρλιάζουν για ''κοινωνία ρουφιάνων'';
Η οπλοκατοχή έπρεπε, σε κάποια πλαίσια, να είναι δικαίωμα μας ή μήπως το δικαίωμα στην οπλοκατοχή θεωρείται… εξωφρενικό ακροδεξιό επιχείρημα; Ανοησίες! Σε όλη την Ευρώπη το κράτος σκύβει πάνω από τον πολίτη και ζητά την συμμετοχή του. Όχι μόνο όταν το κράτος έχει την ανάγκη των γνώσεων και των δυνατοτήτων του πολίτη (πχ φωτιές, φυσικές καταστροφές) αλλά και όταν ο πολίτης χρειάζεται το κράτος να του επιτρέψει να υπερασπιστεί τα δίκαια του. Όταν επιθυμεί να του επιτρέψει να μετέχει, ενεργά, στα κοινά τα οποία δεν είναι μόνο τα πολιτικά και εκλογικά γλέντια. Αλήθεια η οπλοκατοχή θα είχε επιτραπεί αν τα κόμματα κέρδιζαν ψήφους ή όχι; Μάλλον ναι. έτσι δεν είναι;
Ας μην τρέξουν οι καλοθελητές να μιλήσουν για δεξιές φαντασιώσεις και παραλογισμούς περί πολιτοφυλακής. Θέλουμε να ζούμε ελεύθερα σε μια ελεύθερη χώρα. Αποτελεί δικαίωμα μας να αμυνόμαστε και το κράτος πρέπει επιτέλους να πάψει να μας εμποδίζει.
Θάνος Γκουρνέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου