Το όνοµά του είναι Χάτσι ή Χάτσικο. Η ιστορία του ξεκινά δεκαετίες πριν: το 1923. Επί περίπου έναν χρόνο ο κοντινότερος φίλος του ήταν ένας καθηγητής πανεπιστηµίου. Ο Χάτσι τον συνόδευε κάθε πρωί στον σταθµό του τρένου και κάθε απόγευµα τον περίµενε να γυρίσει.
Οταν ο καθηγητής πέθανε, ο Χάτσι δεν τον ξέχασε. Κάθε απόγευµα βρισκόταν εκεί, στον ίδιο σταθµό, µε την ελπίδα πως θα επιστρέψει. Οι περαστικοί στην αρχή τον κοιτούσαν µε απορία. Πίστευαν πως τρελάθηκε. Σύντοµα όµως έµαθαν για την αφοσίωσή του και όλοι είχαν γι’ αυτόν ένα χάδι συµπαράστασης.
Ο Χάτσικο ήταν ένας σκύλος ράτσας Ακίτα, του οποίου η συγκλονιστική ιστορία πέρασε γρήγορα τα σύνορα της Ιαπωνίας.
Κι αν αρκετοί (δικαίως) διατείνονται πως τα ζώα δεν είναι άνθρωποι, πολλοί είναι και αυτοί που (επίσης δικαίως) υπενθυµίζουν σε κάθε ευκαιρία πως οι άνθρωποι είναι – σε αρκετές περιπτώσεις – ζώα.
Ιστορίες όπως εκείνη του βοσκού που τύφλωσε τον σκύλο του και ενός «µανιακού» στην Καλλιθέα που έκαιγε το κουτάβι του µε καυστικές ουσίες, βίντεο που ανεβαίνουν στο ∆ιαδίκτυο δείχνοντας τη βάρβαρη κακοποίηση σκύλων µε ακρωτηριασµένα µέλη, εικόνες από βασανιστήρια και ξυλοδαρµούς που δεν συλλαµβάνει (υγιής) νους, η δυσωδία από τα κουφάρια στους δρόµους υπενθυµίζουν τα ζωώδη ένστικτα, την αγριότητα και την ανωµαλία του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου