Ο Νταβούντογλου εμφανίζει το Πατριαρχείο ως όργανο της Ελλάδος στα Βαλκάνια

Συντάχθηκε απο τον/την Καθηγητή κ. Αγγελόπουλο για την Romfea.

 

Ο συγγραφέας, Καθηγητής Πανεπιστημίου και ΥΠΕΞ τώρα της Τουρκίας, είναι βαθύς γνώστης και αναλυτής-στοχαστής της παγκόσμιας και περιφερειακής πολιτικής ιστορίας και του γεωπολιτικού και γεωοικονομικού χάρτου διαχρονικά της περιοχής μας.
Φυσικά, με τον δικό του οραματισμό προς εξυπηρέτηση του περιφερειακού και του ευρύτερου κύρους της Πατρίδος του.
Απ’ αυτήν την άποψη είναι άξιος συγχαρητηρίων και σεβασμού των απόψεών του. Ως ΥΠΕΞ τώρα το όραμά του πασχίζει να κάμει πράξη. Αφού «πράξις εστί θεωρίας επίβασις».
Τα θέματα της διατριβής πάμπολλα. Οι θέσεις του για την Νοτιοανατολική Ευρώπη ή Χερσόνησο του Αίμου (τα οθωμανικά Βαλκάνια) εξήψαν το ενδιαφέρον μας (σελ. 195-202, 229-238, 473-485). Η περιοχή μάς είναι πολύ οικεία.
Λόγω των αμέτρητων ερευνητικών αποστολών και επισκέψεών μας εκεί επί 50 τώρα χρόνια, ως ιστορικού, και δη εκκλησιαστικού ιστορικού, επί θεμάτων της περιοχής, κατόπιν και των διδακτορικών σπουδών μας στο Βελιγράδι (1963-1967).
Το όλο όραμα-οικοδόμημα του συγγραφέα για την περιοχή ερείδεται στο εκεί μουσουλμανικό στοιχείο πολυεθνικής υφής (Βόσνιοι μουσουλμάνοι, Αλβανοί μουσουλμάνοι, τουρκικές ή μουσουλμανικές κοινότητες και μειονότητες) «ως οθωμανικά κατάλοιπα» (σελ. 201). Ο συγγραφέας «συνδέει τώρα την μοίρα του με την περιφερειακή ισχύ και την βαρύτητα της Τουρκίας» (σελ. 477).
Οι μουσουλμανικοί θύλακοι, ενοποιημένοι θρησκευτικά, πολιτισμικά, οικονομικά και συγκοινωνιακά, υπό την διεθνή εγγυητική ομπρέλα της Τουρκίας (σελ. 475), είναι το ποθούμενο και το ζητούμενο του συγγραφέως. Οι ενοποιημένοι θύλακοι: Βοσνία – Σαντζάκ Σερβίας – Κόσσοβο – Αλβανία – Σκόπια – Βουλγαρική Θράκη (την αποκαλεί Κιρτζαλί) και η Ελληνική Θράκη (ως Δυτική Θράκη).
Γράφει: «Η ζώνη, που εξικνείται βορειοδυτικά και μέσω του άξονα Μπίχατς – Κεντρική Βοσνία – Ανατολική Βοσνία – Σαντζάκ – Κόσσοβο – Αλβανία – Μακεδονία – Κιρτζαλί – Δυτική Θράκη καταλήγει στην Ανατολική Θράκη, έχει από την σκοπιά της Τουρκίας τον χαρακτήρα ζωτικής αρτηρίας για την βαλκανική γεωπολιτική και τον γεωπολιτισμό της» (σελ. 477).
Επιλέγει, προειδοποιώντας και την Ελλάδα. «Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στην Βουλγαρία, στην Ελλάδα, στην Μακεδονία, στο Σαντζάκ (επαρχία της Σερβίας), στο Κόσσοβο και στην Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας» (σελ. 200).
Ποιός, αλήθεια, ο αντίπαλος του θεωρήματος-οικοδομήματος Νταβούτογλου; Σε θρησκευτικό επίπεδο. Γράφει: «για το ορθοδοξοσλαβικό πεδίο επιρροής, το οποίο αντικατοπτρίζει το ιδανικό της τρίτης Ρώμης των Ρώσων…που ξεκινώντας από τη Βεσαραβία κινείται νοτίως μέσω Βουλγαρίας και Σερβίας προς το Αιγαίο και την Αδριατική, έτσι ώστε να περιλαμβάνει και την Ελλάδα» (σελ. 474).
Στην περίπτωση αυτή, «η Τουρκία όχι μόνο θα χάσει την επιρροή που ασκεί στα Βαλκάνια έναντι της Ελλάδος, η οποία (ενν. επιχειρεί) μέσω του Πατριαρχείου του Φαναρίου, που με τη μικρή ρωμαίικη μειονότητα επιδιώκει να αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα, και έναντι της Ρωσίας, η οποία επιχειρεί να ασκήσει επιρροή στους Ορθοδόξους Σλάβους στην περιοχή των Βαλκανίων και του Καυκάσου, αλλά θα μείνει και δίχως στήριγμα ενόψει των ελληνικών και ρωσικών διεκδικήσεων στα Στενά» (σελ. 201).
Ποιά τα συμπεράσματα από τις ανωτέρω θέσεις; Η Ελλάδα ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική˙ προπαντός βαλκανική. Δεν έχει ανάγκη ειδικών συνασπισμών για δημιουργία θυλάκων στη βάση της θρησκείας, όπως επιχειρεί ο Νταβούτογλου. Η θρησκεία (εδώ το Ισλάμ) στην υπηρεσία της (νεο-οθωμανικής) πολιτικής.
Επιχειρηματολογεί όμως έτσι, για να εμπλέξει στους σχεδιασμούς του, μεταξύ άλλων, και την Ελληνική Μουσουλμανική μειονότητα της Ελλάδος στη Θράκη. Η Ελληνική Θράκη λειτουργεί ως προς την Τουρκία ο πρώτος άμεσος γεωπολιτικός, γεωστρατηγικός και γεωπολιτισμικός Κρίκος μαζί με την Βουλγαρική Θράκη (Κιρτζαλί) στην όλη θυλακωτή αλυσίδα του φιδοειδούς μουσουλμανικού, εν πολλοίς φονταμενταλιστικού, Βαλκανικού τόξου. Από την Τουρκία ως την Βοσνία via Θράκης – Σκοπίων – Αλβανίας – Κοσσόβου και Σερβικού Σαντζακίου.
Επί το πρακτικώτερο για την Ελληνική Θράκη. Το Γενικό Προξενείο Κομοτηνής, οι Ψευδομουφτήδες (στην Τουρκία διορίζονται, στην Ελλάδα απαιτεί από το Ερζερούμ ο Ερντογάν να εκλέγονται), οι Μορφωτικοί Σύλλογοι και όλο το άλλο δίκτυο των οργάνων του εκτουρκισμού in citu της Ελληνικής Μουσουλμανικής Μειονότητός μας αυτόν ακριβώς τον Κρίκο επιχειρούν να σφυρηλατήσουν. Αυτήν την στρατηγική εξυπηρετούν. Πολύ περισσότερο σήμερα που ο μέντορας τού νεο-οθωμανικού αυτού τόξου στα σπλάχνα της Χερσονήσου του Αίμου είναι ΥΠΕΞ της Τουρκίας.
Επιμένουμε στην εδώ έρευνά μας στο θρησκευτικό ζήτημα˙στον ρόλο του Ισλάμ στην προώθηση του στρατηγικού διεθνούς βάθους της Τουρκίας, κατά το δόγμα Νταβούτογλου. Ο Κόσμος της Ορθοδοξίας στην Νοτιοανατολική Ευρώπη (6 Πατριαρχεία και 3 Αυτοκέφαλες Εκκλησίες με μητρική αναφορά πνευματική στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ΚΠόλεως και πολιτισμική στον Βυζαντινό πολιτισμό) προσμετράται και συνυπολογίζεται σαφώς στα αρνητικά και στα ανασταλτικά στοιχεία εφαρμογής του Δόγματός του.
Στο στόχαστρο του κ. Καθηγητού κύρια «το Πατριαρχείο Φαναρίου, που με τη μικρή ρωμαίικη μειονότητα επιδιώκει οικουμενικό χαρακτήρα». Την οικουμενικότητα έχει στην φύση της η Εκκλησία ΚΠόλεως. Την μείωσή της «επιδιώκει» ο Νταβούτογλου.
Γνωρίζει όμως, ως ιστορικός αναλυτής και στοχαστής και όχι ως προπαγανδιστής, ότι το «Πατριαρχείο Φαναρίου» ΚΠόλεως, πέραν του ότι διά της ιστορίας κέκτηται, από τους θ. και ι. Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, το Δικαίωμα του Πρωτοθρόνου και για τούτο Οικουμενικού και Προεδρεύοντος συντονιστικά στον Κόσμο της Ορθοδοξίας σε καθαρά πνευματικά ζητήματα, ουδεμία έχει αρμοδιότητα αναμείξεως στα εσωτερικά, της διοικήσεως και ζωής, ζητήματά τους, προπαντός στις Κρατικές εξουσίες των, ούτε και επιτρέπει, αντίστροφα, πολιτικές εξωτερικές αναμείξεις στα εσωτερικά του, κατά τους θ. και ι. Κανόνες. Είναι, κατ’ ουσίαν, πνευματικό Καθίδρυμα, και μόνο.
Αν ήταν κάτι άλλο, θα είχε περάσει στην ιστορία, όπως Αυτοκρατορίες, Βασίλεια και Κράτη.
Ο κ. Νταβούτογλου, προς εξυπηρέτηση του Δόγματός του, στο οποίο εντάσσεται και η Ελληνική Θράκη, ως Δυτική Θράκη, εμφανίζει το Πατριαρχείο ως όργανο της Ελλάδος στα Βαλκάνια. Από σκοπού πολιτικού-περιφερειακού.
Διότι θέλει να Το εμπλέξει στα πολιτικά γρανάζια της αμοιβαιότητος μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος. για να προσφέρει λύσεις σε κάποια ζητήματα του Πατριαρχείου (Χάλκη) και της Ομογένειας (περιουσίες αρπαγείσες κ.λπ.).
Αλλά η Ελλάδα: α) να αναγνωρίσει τους Ψευδομουφτήδες της Ελληνικής Θράκης, ρίχνοντας στον καιάδα τους νομίμους, δι’ εκλογών από αντιπροσωπευτικό σώμα, Μουφτήδες ως Κρατικούς λειτουργούς, και β) να προσφερθεί στην Τουρκία, στο πιάτο, η Μουσουλμανική της Μειονότητα ως τουρκική, κατά στοιχειώδη παράβαση πολυμερών διεθνών συνθηκών, προς ενσωμάτωσή της στο πρόγραμμα Νταβούτογλου περί του μουσουλμανικού θυλάκου της βαλκανικής ενδοχώρας.
Να ανταλλάξουμε, δηλαδή, την Ελληνική Θράκη με τις αυτονόητες διεθνείς υποχρεώσεις της Τουρκίας εντός της Επικράτειάς της έναντι των μη Μουσουλμανικών Μειονοτήτων. Μεταξύ αυτών και της ρωμαίικης με το Πατριαρχείο.
Η τακτική μας θυμίζει την τουρκική λαϊκή ρήση: «και ένοχος και δυνατός».
Εκπλήσσει, τέλος, η ωμή ομολογία του εξισλαμισμού και εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας.
Γράφει: «Για τους Σελτζούκους Ρούμελη ήταν η Μικρά Ασία, μετά την ολοκλήρωση όμως της διαδικασίας του εξισλαμισμού και του εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας, οι Οθωμανοί άρχισαν να αποκαλούν Ρούμελη τα σημερινά Βαλκάνια» (σελ. 198, σημ. 6).
Ομιλεί για αυτά τα Βαλκάνια, που θέλει υπό την άμεση επιρροή του διά της ιδίας μεθόδου του εκτουρκισμού μουσουλμανικών εθνικών μειονοτήτων προς εξασφάλιση, τάχα, της Τουρκικής Επικράτειας στην Ανατολική Θράκη και στην ΚΠολη, ως την Μικρά Ασία, ως εάν να κινδυνεύουν για την Τουρκία από Δυσμάς και Βορρά ˙ από την Ελλάδα, δηλαδή, και την Βουλγαρία.
Σημείωση: Ο κ. Αθανάσιος Αγγελόπουλος είναι Καθηγητής Πανεπιστημίου και Πρόεδρος του Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού